สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 812

เพ้ยซานซานพูดต่อ "ไม่สนว่าจะเป็นแก โจวฉือเซิน หรือพ่อแกก็ตาม ต่างมีสายตามากมายในการจับต้องพวกแก การเคลื่อนไหวอะไรก็ตามของพวกแก พวกเขาต่างรู้ดี แต่ไม่เหมือนฉัน ฉันมันเป็นคนนอก อีกอย่างที่ฉันไปลอนดอนในครั้งนี้ ไม่มีคนรู้ถึงรายละเอียดว่าฉันไปทำอะไร พวกเขาย่อมไม่ได้เตรียมการป้องกันอะไรกับฉัน"

หร่วนซิงหว่านพูด "ทว่าถ้าเหมือนที่แกพูดแบบนั้น เรื่องที่แกไปตรวจ DNA ถ้าหากถูกพวกเขาจับได้แล้ว ก็จะเจอกับอันตรายได้ง่าย ฉัน..."

เพ้ยซานซานดึงเธอ "ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ฉันสักหน่อย ฉันมีคุณลุงอยู่หนึ่งคน ที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาล ฉันจะไปให้เขาช่วย ไม่เกิดความผิดปกติหรอกน่า"

หร่วนซิงหว่านย่นคิ้วเข้าหากันแน่นขึ้นกว่าเดิมมาก เพ้ยซานซานพูดเรื่องนี้ อย่าพลาดโอกาสนี้

เธอเพิ่งกลับมาจากลอนดอน และเอาของฝากมาด้วย เพื่อกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ ราวกับเป็นเรื่องที่ปกติเอามากๆ ไม่มีคนสะกดรอยตาม และสงสัยในตัวเธอ

ในเมืองหนานเฉิงนี้ สถานการณ์ปัจจุบันไม่แน่นอนมาก ทุกการเคลื่อนไหวของเธอกับโจวฉือเซิน ถือว่าถูกคนจับตามองจริงๆ

ถ้าในเวลานี้ ตัวตนที่แท้จริงของเสี่ยวเฉินถูกเปิดเผย มีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะเกิดความวุ่นวายให้กับเขาได้มากที่สุด

เรื่องนี้ยกให้เพ้ยซานซานไป เหมาะสมที่สุดแล้ว

ชั่วครู่ หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเล็กน้อย "งั้นแกต้องระวังด้วยนะ"

"วางใจเถอะ ทางเมืองชนบทของพวกเรานั้น ไม่มีคนพุ่งเป้าสนใจจุดทางนั้น"

หร่วนซิงหว่านจึงวางใจลง พลันยิ้มให้ จึงลุกขึ้นพูด "ฉันกลับแล้วนะ แกรีบนอนเถอะ"

"ฝันดี"

"ฝันดี"

หร่วนซิงหว่านออกไปแล้ว เพ้ยซานซานจึงจองตั๋วเครื่องบินกลับบ้านตอนช่วงบ่ายสองของวันรุ่งขึ้น

เช้าวันรุ่งขึ้น เพ้ยซานซานกินข้าวกลางวันอย่างรวดเร็ว พลันขยุ้มหัว แถมยังเก็บเสื้อผ้าไม่ทัน พลันดึงเอาของในกระเป๋าเดินทางใบนั้นที่มาจากลอนดอนออกมา และยัดเสื้อผ้าสองชุดเข้าไปอย่างรวดเร็วและออกจากบ้านทันที

ด้วยความเร่งรีบเพื่อให้ทันเวลา ในที่สุดก็ได้นั่งทันโดยสารเครื่องบินก่อนวินาทีที่เครื่องบินจะ Take off

หลังจากเครื่องบิน Landing เรียบร้อยแล้ว เพ้ยซานซานไม่ได้กลับบ้านก่อนเป็นสิ่งแรก แต่มุ่งหน้าไปหาคุณลุงจางเพื่อนสนิทของพ่อของเธอแทน

เธอหยิบตัวอย่าง DNA ออกมา และบอกเจตจำนงเรียบร้อยแล้ว

หลังจากคุณลุงจางได้ยินแล้ว จึงรับตัวอย่างในมือของเธอทันที "หนูวางใจเถอะ เรื่องนี้ลุงต้องทำให้ดีที่สุดสำหรับหนู"

เพ้ยซานซานพูด "เอ่อ คุณลุงจางคะ แล้วจะได้ผล DNA ตอนไหนคะ?"

"เรื่องนี้เหรอ ปกติแล้วห้าวันทำงาน ถ้าหนูรีบแล้วล่ะก็ อาสามารถหาเพื่อนมาช่วยได้ พรุ่งนี้เย็นหนูมาหานะ"

เพ้ยซานซานนำของที่ซื้อมายื่นส่งให้ "ขอบพระคุณค่ะคุณลุง"

หลังจากทั้งสองคนพูดจาสุภาพเชิงผิวเผินกันไปมาอยู่หลายประโยค เพ้ยซานซานจึงออกมาจากโรงพยาบาล

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เพ้ยซานซานยอมรับการระเบิดของพ่อแม่อย่างบ้าคลั่งยกหนึ่ง วันนั้นตอนบ่ายก็ถูกพาไปดูตัว หลังจากได้เจอคู่ดูตัวกันแล้ว เธอแสดงความหมายปฏิเสธอย่างชัดเจน ซึ่งไม่ผิดแปลกนัก การดูตัวจึงล้มไม่เป็นท่าทันที

เพราะว่าเรื่องล้มเหลวจากการดูตัว เพ้ยซานซานถูกพ่อแม่ระเบิดอารมณ์ใส่ซ้ำอีกครั้ง แถมยังถูกแม่ของซานซานค้นเจอสิ่งของที่อยู่ในกระเป๋า พลันแข็งข้อจ้องสายตาสื่อความหมายเป็นนัยให้กับพ่อแม่ เธอปิดหน้าและวิ่งเตลิดหนีไป

หลังจากทุกข์ระทมตลอดทั้งวันทั้งคืน เพ้ยซานซานได้รับโทรศัพทจากคุณลุงจาง จึงรีบรุดไปโรงพยาบาลทันที

คุณลุงจางนำรายงานผล DNA มาให้กับเธอ เพ้ยซานซานกลั้นลมหายใจ "คุณลุงจาง ปะ...เป็นไงบ้างคะ?"

คุณลุงจางยิ้มพร้อมทั้งกล่าวพูด "เปิดดูสิ"

เพ้ยซานซานดึงด้ายบนถุงกระดาษคราฟท์ เธอหยิบเอกสารออกมา และมองผลบนกระดาษอย่างระแวดระวัง

ผลตรวจ DNA ทางสายเลือดมีความใกล้เคียงกัน99%

เมื่อเห็นประโยคนี้ในวินาทีนั้น เธอสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ พลันพิงกำแพง น้ำตาคลอเบ้า

ที่แท้...

การคาดเดาของพวกเธอก็ถูกต้องที่สุด เสี่ยวเฉินเป็นลูกของ William มีพ่อคนเดียวกันกับหร่วนซิงหว่าน!

คุณลุงจางเห็นภาพนั้นพลันกล่าวทันที "ซานซาน ลุงขอถามสักประโยคสิ นี่หนูกำลังช่วยทำให้ใครอยู่เหรอ?"

เพ้ยซานซานปรับความคิดเอาไว้อย่างดี พลันนำเอกสารใส่กลับคืน "ช่วยทำให้เพื่อนคนหนึ่งค่ะ ตอนนี้เธอไม่สะดวกเลย ดังนั้น..."

"ดูจากอาการหนูแล้ว น่าจะเป็นข่าวดีมากเลย รีบบอกเพื่อนหนูเถอะ"

เพ้ยซานซานพยักหน้า "ขอบคุณคุณลุงจางมากค่ะ!"

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้น และถ่ายรูปผลตรวจ DNA ส่งให้หร่วนซิงหว่านหนึ่งใบ

เพ้ยซานซาน : [!!!!!]

เพ้ยซานซาน: [ตามที่ฉันคิด! ฮือๆๆๆ!!!]

บริเวณจุดห่างไกล เฉินเป่ยยืนมองภาพนี้ทางด้านหลังกำแพง พลันถอยออกอย่างไร้ความเคลื่อนไหว และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดโทรศัพท์ออกไปหาหมายเลขหนึ่ง

เฉินเป่ยกล่าว "ประธานโจวครับ คุณเพ้ยได้รับผลการตรวจ DNA แล้วครับ คุณนายน่าจะทราบผลเร็วๆ นี้แล้วครับ"

ปลายสาย โจวฉือเซินตอบกลับเสียงปกติ "โอเคแล้ว นายกลับมาเถอะ"

......

อีกด้าน เมืองหนานเฉิง

โทรศัพท์มือถือของหร่วนซิงหว่านสั่นอยู่หลายครั้ง เธอจึงหยิบขึ้นมาดู เพ้ยซานซานส่งข้อความมาหา

ตอนที่เห็นผลรายงานการตรวจ DNA นั้น เธอยิ้มออกทันที

ต้องเป็นแบบนี้แหละ

เดิมทีเสี่ยวเฉินก็เป็นน้องชายแท้ๆ ของเธอ และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องหร่วนจุนใดๆ กับสักนิด

หร่วนซิงหว่านจ้องมองภาพนั้นอยู่นาน สุดท้ายก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาหร่วนเฉิน "เสี่ยวเฉิน ถ้าเย็นนี้นายไม่มีเรียนแล้วล่ะก็ มากินข้าวที่บ้านนะ"

"วันนี้ไม่ใช่เสาร์อาทิตย์ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

"ไม่มีอะไร แค่คิดถึงนายแล้ว นายมาเถอะ ฉันจะทำกับข้าวที่นายชอบกินที่สุดเอาไว้ให้"

หร่วนเฉิน : "..."

เขาเงียบอยู่ชั่วครูถึงได้กล่าวตอบ "ฉันรู้เรื่องแล้ว"

หร่วนซิงหว่านเพิ่งจะวางสาย เบอร์โทรศัพท์ของโจวฉือเซินก็เด้งขึ้นมาทันที

โจวฉือเซินกดเสียงพูดต่ำ "กำลังยุ่งอยู่เหรอครับ?"

"เปล่านี่คะ มีอะไรหรือเปล่า?"

โจวฉือเซินถามกลับ "คืนนี้ผมต้องทำงานล่วงเวลานะ ไม่ต้องรอผมกินข้าว"

"ทราบแล้วค่ะ ฉันเรียกเสี่ยวเฉินให้มากินข้าวด้วยกันคืนนี้ เดี๋ยวเก็บกับข้าวเอาไว้ให้นะคะ"

เขาไม่กลับมาก็ดี บังเอิญว่าเธอสามารถพูดคุยเป็นการส่วนตัวกับเสี่ยวเฉินได้พอดี

โจวฉือเซินตอบกลับ "ครับ"

หร่วนซิงหว่านเก็บโทรศัพท์ พลันลุกขึ้นเพื่อไปซื้อผักที่ซูเปอร์มาเก็ตทันที

......

หลังจากเพ้ยซานซานได้ผลรายงานมาแล้ว อารมณ์ดีมาก พลันซื้อของขบเคี้ยวที่ซูเปอร์มาเก็ตที่อยู่ใต้ตึกจำนวนไม่น้อยกลับบ้าน

พอเปิดประตู จึงเห็นมีรองเท้าผู้ชายเพิ่มอีกหนึ่งคู่จอดอยู่ทางนอกประตู

ภายในห้องรับแขก พลันมีเสียงพูดคุยดังออกมาอยู่ตลอด

เธอลองสอดส่องเดินเข้าไปด้านใน "พ่อ แม่ ...."

เพิ่งจะพูดได้ครึ่งประโยค เธอเบิกตาโต เชี่ย!!!

แม่ของซานซานเห็นเธอ จึงลุกขึ้นพลันเดินมาดึงเธอ หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส พูดอย่างอ่อนโยน "ซานซานลูกกลับมาแล้ว มาๆ เดี๋ยวแม่จะแนะนำให้รู้จักกันไว้ ท่านนี้คือคุณดาเนียล แม่เดินข้อเท้าพลิกอยู่บนถนน เขาเป็นคนส่งแม่กลับมา เป็นคนหล่อหน้าตาดีมากเลย"

ระหว่างพูด พลันเหลือบมอง Daniel รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าฉีกยิ้มมากขึ้น "พ่อดา นี่คือลูกสาวของป้าเอง ซานซาน สวยใช่มั้ย ป้าไม่ได้โกหกนายใช่มั้ย?"

Danielลุกขึ้นยืน ด้วยมารยาทอย่างเต็มเปี่ยม "สวยมากจริงๆ ครับ"

เขามองมาทางเพ้ยซานซาน เลิกหัวคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลันยื่นมือออกมา "สวัสดีครับคุณเพ้ย ผมชื่อDaniel ดีใจมากที่ได้รู้จักคุณครับ"

เพ้ยซานซานสูดหายใจเข้าลึกๆ ร่างกายถอยหลังอย่างอดไม่ได้

แม่ของซานซานฉุดเธอเอาไว้ พลันยกแขนเธอขึ้น โดยยื่นมือไปทาง Daniel "ยังจะบื้ออยู่ทำไม คนเขากำลังทักทายแกอยู่นะเนี่ย!"

เพ้ยซานซานดึงมือกลับมาไม่ทัน Daniel เดินมาทางด้านหน้า พลันจับมือของเธอ มุมปากยกขึ้นทันที

เพ้ยซานซานรู้สึกว่าสายฟ้าผ่าลงกลางกระหม่อมของตนเอง จนร่างกายแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น สรุปว่าเธอเป็นบ้าไปแล้วหรือว่าเขาต่างหากที่บ้ากันแน่?