สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 11

ตอนที่ 11 หายไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยชีหรั่นร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง วางสิ่งของทุกอย่างลง ไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าและล้างร่องรอยน้ำตาทั้งหมด

“หรั่นหรั่น อย่าร้อง ฉันอยู่ข้างๆคุณ” ราวกับเธอได้ยินเสียงเพลงของโม่เสี่ยวจุนที่ดังอยู่ห่างไกลและดูเหมือนจะเข้าใกล้มาเรื่อยๆ

ตั้งแต่เล็กจนโต เขาจะปลอบประโลมเธอเช่นนี้เสมอ คอยซับน้ำตาเธอให้แห้งและลูบหลังเธอเพื่อปลอบใจ

เธอมองที่ไปกระจก ยกมุมปากขึ้นและพูดเบาๆ “เสี่ยวจุน ฉันไม่ร้อง เธอวางใจเถอะ หลังจากนี้หรั่นหรั่นจะไม่ร้องอีกแล้ว”

เมื่อคิดถึงโม่เสี่ยวจุน ราวกับความทุกข์ทั้งหมดได้หายไป

เธอกลับไปที่ห้องโถงอีกครั้ง เธอนั่งลงบนพื้นและซ่อมชุดกระโปรงต่อไป เมื่อซ่อมเสร็จก็เป็นเวลาใกล้รุ่งสางแล้ว

เย่เชินหลินตื่นนอนและได้เดินผ่านห้องโถง ก็มองเห็นเซี่ยชีหรั่นพิงกำแพงและเผลอหลับไปทั้งที่ยังถือเศษผ้าชุดกระโปรงตัวที่สองของเธออยู่ในมือ

เขาหยุดนิ่งและจ้องมองใบหน้าที่กำลังหลับใหล เธอขมวดคิ้วแน่นในตอนที่หลับราวกับว่ากำลังฝันร้าย

เขาก้มลงและหยิบชุดกระโปรงตัวแรกที่เธอซ่อมเสร็จขึ้นมาอย่างเงียบๆ มองไปยังรอยตะเข็บและเส้นด้าย ช่างเอาใจใส่จริงๆ หลายๆที่หากไม่ได้ตั้งใจมองจริงๆก็จะมองไม่เห็นร่องรอยของการเย็บแต่งเติม

เธอกลัวที่จะถูกลงโทษ จำเป็นต้องจริงจังขนาดนี้ ?

เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไร เขาลุกขึ้นพร้อมกับหยิบชุดกระโปรงและกลับไปยังห้องนอน นำชุดกระโปรงแขวนในตู้เสื้อผ้าที่ห้องนอนของเขา

เมื่อเซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้น เย่เชินหลินก็ไปยิมแล้ว

เธอต้องการที่จะสวมใส่ชุดกระโปรงที่เธอซ่อมเรียบร้อยแล้ว แต่กลับเห็นเพียงแค่กองผ้าและชุดกระโปรงนั้นก็ได้หายไป