สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 225

ตอนที่225 สาวใช้ตัวแสบ129

เธอเห็นสายตาหลงใหลอันไม่รู้สึกตัวของเหล่าสาวใช้ปลิวไปที่เขาอย่างมัวหมอง เหมือนเขาจะไม่ได้สังเกตเลย

ผู้ชายแบบนี้ เหมือนเขาจะมีโลกทั้งใบ แต่ก็เหมือนว่าเขาครอบครองอยู่บนผู้คนทั้งหลายที่จุดสูงๆ เหงาหงอยเหน็บหนาวจนไม่อาจอธิบายได้

บางทีเธอก็อยากจะอยู่เคียงข้างเขา บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์นั้น

เขาจะเหน็บหนาว จะเหงาหงอยยังไง ก็ยังไม่เท่าความเหน็บหนาว ความเหงาหงอยของเสี่ยวจุน

เขาโกรธก็อาจจะดี แค่เขาไม่ทรมานเธออย่างกับโรคจิต ก็แค่ไม่สนใจเธอ ปล่อยให้เธอหายไปไกลๆจากสายตาของเขา นั่นก็คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ไม่ใช่เหรอ

ถึงแม้จะคิดแบบนี้ แต่เธอกลับถอนหายใจยาวๆ

“จริงๆ แล้วเธอรักเขาใช่ไหม ชีหรั่น” จู่ๆ ด้านหลังก็มีคนถามคำถามเธอ เซี่ยชีหรั่นตกใจ หันหลังไปดูทันที เป็นเหอเหวินนี่เอง

ไม่รู้ว่าเหอเหวินยืนอยู่ข้างหลังเธอนานแค่ไหนแล้ว เธอมองเย่เชินหลินจนไม่ได้ยินเสียงคนเดินมาข้างหลังเลย

จากการสัมผัสมากี่ครั้ง เซี่ยชีหรั่นเริ่มรู้สึกดีกับเหอเหวิน ถึงแม้ว่าสถานะของเธอสองคนจะเรียกว่าเพื่อนก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย แต่ในใจเธอก็ขอบคุณเธอมาก

เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ตอบกลับคำถามของเธอ แต่เป็นถามกลับอ่อนๆ : “ทำไมเธอตื่นเช้าจัง”

“นอนไม่หลับ ก็เลยออกมาเดินเล่น” คำพูดของเหอเหวินก็เบาเหมือนกัน

“ความจริงชีวิตคนสั้นมาก ถ้ารักใครคนหนึ่งก็ยอมรับเลยซะ จะได้ไม่ต้องมาแคลงใจระหว่างกัน แบบนั้นมันทรมานเกินไปแล้ว พรหมลิขิตไม่รออยู่ที่เดิมตลอดเวลาหรอก ทำไมต้องรอจนถึงตอนที่อยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว จึงจะมาเสียดายว่าทำไมตอนนั้นไม่กล้าหน่อย” คำพูดนี้ของเหอเหวินเหมือนจะพูดให้เซี่ยชีหรั่นฟัง แต่ก็เหมือนจะพูดให้ตัวเองฟัง พูดจบ เธอก็ถอนหายใจออก ในควงคาเหมือนมีแสงเปล่งประกายอย่างมัวหมอง

เซี่ยชีหรั่นไม่ใช่ไม่เข้าใจความหมายของเธอ ประโยคเดียวของเย่เชินหลินเมื่อคืน: ”ใครคือคนรักของเธอ” ก็แสดงออกได้ชัดเจนมากเลยว่า เขาหวังว่าเธอจะรักเขา

ถ้าเธอพูดแล้ว วันนี้เขาก็อาจจะไม่โกรธใช่ไหม

แต่เป็นไปได้เหรอที่เธอเพื่อที่จะไม่ให้เขาโกรธ ก็ทำให้คนที่นอนหลับใต้ดินซึ่งไม่มีวันตื่นขึ้นมาผิดหวัง

ถ้ามีวันหนึ่ง เธอเหมือนที่เหอเหวินพูด ต้องออกไปจากที่นี่ เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะเสียใจไหมที่ตอนนั้นไม่กล้าพอ ถึงจะเสียใจ ตอนนี้เธอก็ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงความคิดพวกนี้ได้

“กลับไปไหม” เซี่ยชีหรั่นถามเหอเหวินเสียงเบา ในที่สุดก็ไม่ได้ตอบคำถามของเธออยู่ดี

“ก็ได้ กลับไปเหอะ”