สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 310

ตอนที่310 สาวใช้ตัวแสบ214

เธอคิดอยากจะหนีเขา เธอขยับออกมาได้เพียงเล็กน้อยก็ถูกเขากอดแน่น และดึงเธอให้ชิดเข้าไปอีก

ลมหายใจที่ร้องผ่าวของเข้าวนเวียนอยู่รอบๆคันคอและใบหูเธอ และในขณะเดียวกันเขาก็พลางขบกัดและใช้ลิ้นละเลงไปทั่วทั้งใบหูเธอ

ร่างกายของเธอราวกับถูกไฟฟ้าแรงสูงดูด เธอรู้สึกชาไปทั้งตัว ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของเธอสั่นเทาไม่หยุด

……

หลังจากที่หนึ่งฉากรักจบไป สีหน้าเย่เชินหลินกลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลย เซี่ยชีหรั่นแอบมองเขา เธอเห็นว่าเขายังคงดึงหน้านิ่งอยู่เหมือนเดิม

เธอรู้สึกเศร้านิดหน่อย แต่ก็รู้สึกเหนื่อยมากกว่า ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่หายโกรธ แต่ตอนนี้เธอก็ไม่มีแรงที่จะไปพูดเตือนเขาหรือพูดจาอ่อนหวานให้เขาอารมณ์ดี

เขาลุกขึ้นและเดินก้าวออกไปจากอ่างอาบน้ำ ลงบันไดไปยังฝั่งที่เป็นฟักบัว และชำระล้างร่างกายอย่างรวดเร็ว เขาไม่แม้แต่จะมองมาที่เธอแต่กลับออกคำสั่งเสียงแข็ง “คืนนี้เธอมานอนกับฉัน ฉันยังไม่พอใจ”

เธอจะเหนื่อยตายอยู่แล้ว แต่เขากลับยังไม่สบายตัว ……เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจและแช่ตัวอยู่ในนั้น

ไม่สนแล้วว่าคืนนี้จะถูกเขากระทำอย่างไร ตอนนี้เธอขอแค่ได้แช่น้ำก่อนมันอาจจะช่วยขับความเหนื่อยล้าในร่างกายเธอออกไปได้

เย่เชินหลินพันผ้าขนหนูผืนเดียวก็เดินออกไป น้ำในอ่างอุณหภูมิก็กำลังดี แต่ไม่รู้ทำไมเธอกลับรู้สึกหนาวขึ้นมา

เธอลุกขึ้นและบีบครีมอาบน้ำออกมาเล็กน้อย ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง หลังจากอาบเสร็จ เธอก็เดินไปล้างอีกทีในฝั่งที่มีฟักบัว ดึงผ้ามาเช็ดตัวจนแห้ง

ชุดนอนของเธอก็ใส่ไม่ได้แล้วทำได้เพียงเอาผ้าขนหนูของเย่เชินหลินมาห่อตัวแล้วเดินออกไป

เซี่ยชีหรั่นกลับไปยังห้องของตัวเอง เธอจัดการใส่เสื้อชั้นในละกางเกงชั้นใน และตามด้วยกระโปรงชุดนอน เธอนำผ้าขนหนูไปคืนที่ห้องอาบน้ำ แล้วจึงเดินกลับไปที่ห้องของเย่เชินหลิน

เขานอนอยู่บนเตียงแล้ว ตอนที่เธอเดินเข้าไป เขาก็ไม่ได้หันมามองเธอ

“ไปเป่าผมให้แห้งก่อน อย่ามาทำให้หมอนฉันเปียก”เขาพูดกับเธออย่างเฉยชา

เขากลัวว่าหมอนเขาจะเปียกจริงๆหรอ？

ในใจของเซี่ยชีหรั่นเริ่มรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่ทำตามที่เขาบอก ไปเป่าผมให้แห้ง

เธอเดินกลับมาพร้อมกับไดร์เป่าผม พอเข้ามาในห้องของเย่เชินหลิน เธอพูดด้วยเสียงเบา“คุณเย่คะ ผมของคุณก็ยังไม่แห้งสนิทเลย นอนแบบนี้พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะปวดหัวเอานะคะ”

ยัยบ้าเอ๊ย เธอเองก็รู้หรอ！เขากระตุกคิ้วสองครั้ง แต่ก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ไร้สาระ”

เรื่องไร้สาระ งั้นทำไมคุณต้องสั่งให้ฉันทำด้วยล่ะ？เซี่ยชีหรั่นแอบโมโหแต่ก็แอบขำ เธอไม่เคยเจอคนแปลกประหลาดแบบนี้มาก่อน เรื่องที่ว่ากลัวจะเสียหน้านี่มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ?

“คุณเย่คะฉันรู้ดีว่ามันไร้สาระ แต่ว่าให้ฉันเป่าผมให้คุณเถอะนะคะมันเป็นหน้าที่ของฉัน”เธอพูดอย่างอ่อนหวาน

เย่เชินหลินส่งเสียง หึ ออกมาแต่ก็ลุกขึ้น เซี่ยชีหรั่นถือไดร์เป่าผมมาและเสียบปลั๊กตรงหัวเตียง เธอค่อยๆเป่าผมให้เขาอย่างเบามือ

หน้าที่นี้เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะเมื่อก่อนนี้เธอมักจะเป่าผมให้โม่เสี่ยวหนง บางครั้งก็นวดคลึงไปเป่าผมไป และเธอก็ทำกับเย่เชินหลินเช่นนั้นเหมือนกันค่อยๆทำให้เขาอย่างเบามือและอ่อนโยน นุ่นๆ นิ่มๆทำให้รู้สึกสบาย

และถึงแม้ว่าเขาจะยังคงหน้านิ่งอยู่ แต่ในใจก็คงไม่สามารถที่จะไม่รู้สึกอะไร

เซี่ยชีหรั่นช่วยเป่าผมให้เขาเสร็จแล้ว แต่เขาก็ยังคงหลับตาอยู่ ราวกับว่าไม่ยอมมองมาที่เธอยังไงยังงั้น

อารมณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้มีทั้งดีและร้าย แต่ตอนนี้เธอนั่งมองเขาอยู่แบบนี้เงียบ ซึมซับความรู้สึกที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ มันทำให้เธอมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

ได้มองเขาแบบนี้ มันก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้คนเรามีความสุขได้

สมมุติว่าถ้าเธอมีโอกาสได้เจอโม่เสี่ยวจุนอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเธอจะดีใจขนาดไหน　เธอมองเขาถึงแม้ว่าเขาจะหลับตาอยู่แต่หน้าตาเขาก็น่าหลงใหลไม่แพ้ใคร ในใจเริ่มหวั่นไหว

ไม่รู้ทำไม เธอถึงอยากจะจูบเขา เธอเบนหน้าหันไป ค่อยๆบรรจงจูบลงไปบนแก้มของเขา พอจูบเสร็จถึงนึกขึ้นได้ว่ามันไม่ควร เขากลับคว้ามือเธอไว้แน่น ค่อยๆลืมตาขึ้น แววตาของเขาไม่ความเย็นชาหลงเหลืออยู่แล้วแต่เขาก็ยังหน้านิ่งอยู่แบบนั้น

“คิดจะทำอะไรน่ะ？เมื่อกี้นี้ยังไม่พอใจอีกหรอ？”เขาถามเธอเสียงแข็ง เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง“ขอโทษค่ะ ฉันแค่ แค่เบลอๆนิดหน่อย”

เย่เชินหลินขยับคิ้วไปมา ยัยบ้านี่ อะไรคือเบลอนิดหน่อย เธอถูกเขาทำให้หลงจนเบลอไปแล้วงั้นหรอ？

ความมั่นใจในตัวเองของเขาพุ่งพร่าน แต่ครั้งที่แล้วที่เธอทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าคนอื่น มันทำให้เขาจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นดีใจไม่ได้

“ยังไม่เอาไดร์เป่าผมไปเก็บอีก？”เขาพูด

เซี่ยชีหรั่นตอบกลับอย่างรวดเร็ว“อ่อค่ะค่ะค่ะ คุณเย่เดี๋ยวฉันจะเอาไปเก็บเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”