สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 310

ตอนที่310 สาวใช้ตัวแสบ214

เธอคิดอยากจะหนีเขา เธอขยับออกมาได้เพียงเล็กน้อยก็ถูกเขากอดแน่น และดึงเธอให้ชิดเข้าไปอีก

ลมหายใจที่ร้องผ่าวของเข้าวนเวียนอยู่รอบๆคันคอและใบหูเธอ และในขณะเดียวกันเขาก็พลางขบกัดและใช้ลิ้นละเลงไปทั่วทั้งใบหูเธอ

ร่างกายของเธอราวกับถูกไฟฟ้าแรงสูงดูด เธอรู้สึกชาไปทั้งตัว ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของเธอสั่นเทาไม่หยุด

……

หลังจากที่หนึ่งฉากรักจบไป สีหน้าเย่เชินหลินกลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลย เซี่ยชีหรั่นแอบมองเขา เธอเห็นว่าเขายังคงดึงหน้านิ่งอยู่เหมือนเดิม

เธอรู้สึกเศร้านิดหน่อย แต่ก็รู้สึกเหนื่อยมากกว่า ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่หายโกรธ แต่ตอนนี้เธอก็ไม่มีแรงที่จะไปพูดเตือนเขาหรือพูดจาอ่อนหวานให้เขาอารมณ์ดี

เขาลุกขึ้นและเดินก้าวออกไปจากอ่างอาบน้ำ ลงบันไดไปยังฝั่งที่เป็นฟักบัว และชำระล้างร่างกายอย่างรวดเร็ว เขาไม่แม้แต่จะมองมาที่เธอแต่กลับออกคำสั่งเสียงแข็ง “คืนนี้เธอมานอนกับฉัน ฉันยังไม่พอใจ”

เธอจะเหนื่อยตายอยู่แล้ว แต่เขากลับยังไม่สบายตัว ……เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจและแช่ตัวอยู่ในนั้น

ไม่สนแล้วว่าคืนนี้จะถูกเขากระทำอย่างไร ตอนนี้เธอขอแค่ได้แช่น้ำก่อนมันอาจจะช่วยขับความเหนื่อยล้าในร่างกายเธอออกไปได้

เย่เชินหลินพันผ้าขนหนูผืนเดียวก็เดินออกไป น้ำในอ่างอุณหภูมิก็กำลังดี แต่ไม่รู้ทำไมเธอกลับรู้สึกหนาวขึ้นมา

เธอลุกขึ้นและบีบครีมอาบน้ำออกมาเล็กน้อย ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง หลังจากอาบเสร็จ เธอก็เดินไปล้างอีกทีในฝั่งที่มีฟักบัว ดึงผ้ามาเช็ดตัวจนแห้ง

ชุดนอนของเธอก็ใส่ไม่ได้แล้วทำได้เพียงเอาผ้าขนหนูของเย่เชินหลินมาห่อตัวแล้วเดินออกไป

เซี่ยชีหรั่นกลับไปยังห้องของตัวเอง เธอจัดการใส่เสื้อชั้นในละกางเกงชั้นใน และตามด้วยกระโปรงชุดนอน เธอนำผ้าขนหนูไปคืนที่ห้องอาบน้ำ แล้วจึงเดินกลับไปที่ห้องของเย่เชินหลิน

เขานอนอยู่บนเตียงแล้ว ตอนที่เธอเดินเข้าไป เขาก็ไม่ได้หันมามองเธอ

“ไปเป่าผมให้แห้งก่อน อย่ามาทำให้หมอนฉันเปียก”เขาพูดกับเธออย่างเฉยชา

เขากลัวว่าหมอนเขาจะเปียกจริงๆหรอ？

ในใจของเซี่ยชีหรั่นเริ่มรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่ทำตามที่เขาบอก ไปเป่าผมให้แห้ง

เธอเดินกลับมาพร้อมกับไดร์เป่าผม พอเข้ามาในห้องของเย่เชินหลิน เธอพูดด้วยเสียงเบา“คุณเย่คะ ผมของคุณก็ยังไม่แห้งสนิทเลย นอนแบบนี้พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะปวดหัวเอานะคะ”

ยัยบ้าเอ๊ย เธอเองก็รู้หรอ！เขากระตุกคิ้วสองครั้ง แต่ก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ไร้สาระ”

เรื่องไร้สาระ งั้นทำไมคุณต้องสั่งให้ฉันทำด้วยล่ะ？เซี่ยชีหรั่นแอบโมโหแต่ก็แอบขำ เธอไม่เคยเจอคนแปลกประหลาดแบบนี้มาก่อน เรื่องที่ว่ากลัวจะเสียหน้านี่มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ?

“คุณเย่คะฉันรู้ดีว่ามันไร้สาระ แต่ว่าให้ฉันเป่าผมให้คุณเถอะนะคะมันเป็นหน้าที่ของฉัน”เธอพูดอย่างอ่อนหวาน

เย่เชินหลินส่งเสียง หึ ออกมาแต่ก็ลุกขึ้น เซี่ยชีหรั่นถือไดร์เป่าผมมาและเสียบปลั๊กตรงหัวเตียง เธอค่อยๆเป่าผมให้เขาอย่างเบามือ

หน้าที่นี้เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะเมื่อก่อนนี้เธอมักจะเป่าผมให้โม่เสี่ยวหนง บางครั้งก็นวดคลึงไปเป่าผมไป และเธอก็ทำกับเย่เชินหลินเช่นนั้นเหมือนกันค่อยๆทำให้เขาอย่างเบามือและอ่อนโยน นุ่นๆ นิ่มๆทำให้รู้สึกสบาย

และถึงแม้ว่าเขาจะยังคงหน้านิ่งอยู่ แต่ในใจก็คงไม่สามารถที่จะไม่รู้สึกอะไร

เซี่ยชีหรั่นช่วยเป่าผมให้เขาเสร็จแล้ว แต่เขาก็ยังคงหลับตาอยู่ ราวกับว่าไม่ยอมมองมาที่เธอยังไงยังงั้น

อารมณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้มีทั้งดีและร้าย แต่ตอนนี้เธอนั่งมองเขาอยู่แบบนี้เงียบ ซึมซับความรู้สึกที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ มันทำให้เธอมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

ได้มองเขาแบบนี้ มันก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้คนเรามีความสุขได้

สมมุติว่าถ้าเธอมีโอกาสได้เจอโม่เสี่ยวจุนอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเธอจะดีใจขนาดไหน　เธอมองเขาถึงแม้ว่าเขาจะหลับตาอยู่แต่หน้าตาเขาก็น่าหลงใหลไม่แพ้ใคร ในใจเริ่มหวั่นไหว

ไม่รู้ทำไม เธอถึงอยากจะจูบเขา เธอเบนหน้าหันไป ค่อยๆบรรจงจูบลงไปบนแก้มของเขา พอจูบเสร็จถึงนึกขึ้นได้ว่ามันไม่ควร เขากลับคว้ามือเธอไว้แน่น ค่อยๆลืมตาขึ้น แววตาของเขาไม่ความเย็นชาหลงเหลืออยู่แล้วแต่เขาก็ยังหน้านิ่งอยู่แบบนั้น

“คิดจะทำอะไรน่ะ？เมื่อกี้นี้ยังไม่พอใจอีกหรอ？”เขาถามเธอเสียงแข็ง เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง“ขอโทษค่ะ ฉันแค่ แค่เบลอๆนิดหน่อย”

เย่เชินหลินขยับคิ้วไปมา ยัยบ้านี่ อะไรคือเบลอนิดหน่อย เธอถูกเขาทำให้หลงจนเบลอไปแล้วงั้นหรอ？

ความมั่นใจในตัวเองของเขาพุ่งพร่าน แต่ครั้งที่แล้วที่เธอทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าคนอื่น มันทำให้เขาจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นดีใจไม่ได้

“ยังไม่เอาไดร์เป่าผมไปเก็บอีก？”เขาพูด

เซี่ยชีหรั่นตอบกลับอย่างรวดเร็ว“อ่อค่ะค่ะค่ะ คุณเย่เดี๋ยวฉันจะเอาไปเก็บเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

พอออกจากห้องไป เธอยังคงกังวลเรื่องเมื่อกี้ ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้ เธอจูบเขาไปได้ยังไง

ดีที่เขาไม่เปลี่ยนเป็นนักล่าในทันทีทันใด ไม่งั้นเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเหนื่อยขนาดไหนกัน

พอกลับเข้ามาที่ห้องของเย่เชินหลินอีกครั้ง เย่เชินหลินหลับตาสนิทราวกับว่านอนหลับไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นยื่นมือไปเปิดไฟตรงหัวเตียง และปิดไฟกลางห้องลง ทำให้ภายในห้องมืดสลัวกว่าเดิมอีก

พอกำลังจะขึ้นเตียง เธอเริ่มสับสน จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าเขาและเอเหมือนกับคู่สามีภรรยา คู่สามีภรรยาทั่วไปเขาก็เป็นกันแบบนี้ไม่ใช่หรอ？

ในขณะนั้นในใจเธอก็เหมือนอู่ท่ามกลางที่ที่มีทั้งความโศกเศร้า การรอคอยและความสุข ถึงได้รู้ว่า ที่จริงแล้วสิ่งที่เธอต้องการคือครอบครัว ไม่จำเป็นต้องร่ำรวยเงินทอง ไม่จำเป็นต้องมีอำนาจ ขอแค่เพียงผู้ชายสักคนที่รักเธอ มาใช้ชีวิตคู่ร่วมกันและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

เมื่อก่อนตอนที่คิดถึงเรื่องพวกนี้ เธอจะคิดถึงโม่เสี่ยวจุน เธอหลับตาลงพูดกับตัวเอง ว่าเมื่อก่อนคิดถึงโม่เสี่ยวจุน แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้วเขาไม่เคยมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเลยคุณสามารถที่จะจูงมือคนอื่น และใช้ชีวิตแบบนั้นกับคนอื่นไหม？

เธอปีนขึ้นไปบนเตียง และนอนลงบนเตียงของเย่เชินหลิน

เขานอนอยู่ริมเตียง เธอก็อยู่ริมเตียงอีกฝั่ง ตรงกลางระหว่างทั้งคู่เหมือนว่าขั้นไว้ด้วยทะเลและทั้งคู่ก็ไม่มีใครยอมข้ามไปหาใคร

เธอคิดว่าคืนนี้เขาคงจะต้องทำอะไรเธอแน่ๆ แต่เกินความคาดหมาย คืนนี้ผ่านไปได้อย่างสงบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนถึงเช้าเธอตื่นขึ้นมา ก็อยู่ในอ้อมอกเขา 　　

อ้อมแขนเขาโอบกอดเธอไว้อย่างแน่นหนา เธออยากออกจากอ้อมแขนเขาแต่ก็เอาไม่ออก

หลังจากผ่านการพักผ่อนมาหนึ่งคืนเต็ม แต่ร่างกายเธอก็ยังคงปวดเมื่อยอยู่ นี่มันเหนื่อยกว่าการปีนเขาเสียอีก　เธอเห็นว่าเขาคงไม่ปล่อยเธอออกมาง่ายๆแน่เธอจึงสิ้นใจหลับตาลง และนอนต่อปล่อย

พอเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าเตียงอีกครึ่งว่างเปล่า และก็มีเสียงดังมาจากหน้าประตู เป็นเสียงของพ่อบ้าน “ชีหรั่น คุณตื่นนอนหรือยังครับ？ผมอุ่นอาหารเช้าไป2รอบแล้วนะ”

เซี่ยชีหรั่นรีบลุกขึ้นมาทันที มองออกไปข้างนอกก็พบว่าข้างนอกสว่างจ้าแล้ว

เมื่อวานตอนเธอนอนเธอใส่เสื้อครบปกติ พอตื่นมาก็ยังคงครบปกติ ดังนั้นเธอจึงหวีผมและออกไปเปิดประตูให้พ่อบ้าน

“ขอบคุณค่ะ รบกวนคุณมากจริงๆ！”เธอรับถาดอาหารที่อยู่ในมือพ่อบ้านมา เธอรู้สึกเกรงใจจริงๆ นอนดึกขนาดนั้นแล้วยังให้คนอื่นมาคอยอุ่นอาหารให้อีกตั้งสองรอบ

“มันเป็นสิ่งที่ผมต้องทำอยู่แล้วครับ”พ่อบ้านกล่าว เขาเผลอมองเซี่ยชีหรั่น เธอก็ยังคงเป็นเซี่ยชีหรั่นคนเดิม อาจจะแค่สภาพจิตใจไม่เหมือนเดิมแล้วก็แค่นั้นตอนนี้มองดูเธอรู้สึกได้จริงๆว่าเธอมีความสวยงามบางอย่าง ที่ดูเป็นธรรมชาติ เธอดูสำรวมและสง่า

แม้ว่าเมื่อคืนนี้เธอนอนที่ห้องของเย่เชินหลิน แต่ว่าเธอไม่มีท่าทีว่าเธอจะหยิ่งผยองหรืออะไรไม่เหมือนฟางลี่น่าที่พอได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็เรียกเสียงดังเอะอะโวยวาย

และอีกอย่าเธอไม่ถามด้วยซ้ำว่าคุณเย่ไปไหน ลองเป็นผู้หญิงคนอื่นสิ จะต้องถามคำถามเขาแน่ๆ　　

เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะรู้หน้าที่ของตัวเองดี อะไรที่ไม่ควรพูด เธอก็จะไม่พูดออกมาสักคำ แต่ใครจะไปคิดว่าเด็กผู้หญิงที่รู้จักบทบาทหน้าที่และกาลเทศะอย่างเธอ จะกล้าที่จะเปิดเผยความลับของเย่เชินหลินต่อหน้าคนเยอะๆแบบนั้น

ครั้งนี้คนที่เธอขัดใจคือคนที่มั่นใจในตัวเองมากอย่างคุณเย่ แต่ที่จริงแล้วทำไมเขาถึงไม่ชื่นชมในความกล้าของเธอนะ

ถ้าเขาไม่ได้ชอบเธอจริงๆ แล้วเขาจะถามเรื่องของเธอเกือบทุกเรื่องทำไม แม้ว่าบางครั้งเขาอาจจะกลัวเสียหน้าก็ตาม แต่คุณเย่ก็จะแสดงออกเป็นนัยย์ๆว่าให้เขาดูแลเซี่ยชีหรั่นให้ดี

ก็เหมือนตอนเช้าที่เขาออกไป ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ดูจากแววตาเขาก็รู้ได้ว่าเขาต้องการให้พ่อบ้านดูแลผู้หญิงของเขาให้ดี

“คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวฉันทานเสร็จแล้ว ฉันเอาไปเก็บ”เซี่ยชีหรั่นพูด

“ไม่ได้นะครับ คุณเป็นผู้หญิงของคุณเย่ ตามหลักแล้วผมต้องดูแลคุณ”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เมื่อก่อนฉันก็เป็นคนรับใช้อยู่ที่นี่ ก็แค่เรื่องแค่นี้เอง？คุณกลับไปเถอะ！”

เซี่ยชีหรั่นรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของพ่อบ้าน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยพูดอะไรเยอะ แต่ว่าวันหยุดนี้เขาก็ไม่ได้ไปไหน แถมยังต้องมาคอยดูแลเธอกับเย่เชินหลินอีก ไม่ได้หาได้ง่ายๆเลย ถ้าเป็นพ่อบ้านคนเก่าล่ะก็ เขาไม่มีทางที่จะทำแบบนี้แน่　　

พอคิดถึงเรื่องนั้น มันทำให้เธอนึงถึงใครบางคน ที่จริงแล้วเขาอ่อนโยนกว่าใครๆ ต่อให้ใครก็ตามทำผิด เขาก็พร้อมที่จะให้อภัยทุกคน

แต่แค่ไม่รู้ว่าทำไม เขาจะใจร้ายอยู่แต่กับเธอ โกรธก็โกรธอยู่ได้ตั้งนาน

“งั้นผมไปก่อนล่ะกัน ถ้าคุณทานเสร็จแล้วเดี๋ยวผมจะมาใหม่”พ่อบ้านพูดจบก็เดินออกไป

เมื่อเซี่ยชีหรั่นทานอาหารเช้าเสร็จ เธอไม่รอพ่อบ้าน เธอเก็บจานอาหารออกไปด้วยตัวเอง ล้างและจัดเก็บเข้าที่เดิม

ภรรยาของพ่อบ้านกำลังดูลูกๆของเขาอยู่ในสวนดอกไม้ เซี่ยชีหรั่นยืนมองเด็กๆ เธอรู้สึกว่าพวกเขาน่ารักดี ก็เลยออกไปเล่นด้วยอยู่พักนึงก็กลับเข้าตึกไป　

เธอไม่ได้นำโทรศัพท์ออกมาเธอจึงกลัวว่าถ้าเย่เชินหลินโทรมาแล้วจะพลาดไป เธอเพิ่งกลับเข้ามาในห้อง นั่งลงบนเตียงและเปิดดูโทรศัพท์ จู่ๆก็มีเสียงคนมาเคาะประตู เธอคิดว่าเป็นพ่อบ้านจึงเอ่ยปากออกไป “เชิญค่ะ！”

ประตูเปิดออก คนที่เดินเข้ามาก็คือ ไห่ลี่หมินทำเอาเซี่ยชีหรั่นถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว

“คุณ คุณมาได้ยังไงคะ？”

“ไม่ต้อนรับงั้นหรอ？”ไห่ลี่หมินยิ้มด้วยความอ่อนโยน เดินใกล้เขามาหาเธอ ในมือก็ถือกล่องเล็กๆที่สวยงามและดูดี

“ไม่ใช่ค่ะ”เธอไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอเขา ความรู้สึกที่มีต่อเขาก็เปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งและขอบคุณเขา แต่ทุกครั้งที่เธอได้เจอเขาและเย่เชินหลินมันทำให้เธอต้องโดนลงโทษจนร่างแทบพัง เธอจึงเริ่มรู้สึกกลัว