สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 311

ตอนที่311 สาวใช้ตัวแสบ215

สิ่งสำคัญคือ เธอไม่อยากเห็นผู้ชายคนนั้นโกรธจริงๆ เธอหวังอยากให้เขามีความสุขในทุกๆวัน

“คุณมา คุณเย่รู้รึเปล่า? ตอนนี้ในวิลล่าคนน้อยมาก ไม่มีใครอยู่ที่นี่ หากเขากลับมากะทันหัน เข้าใจผิด ก็ยากที่จะอธิบาย”

“อีกสักพักเขาจะกลับมารึเปล่า เขาอยู่ที่บ้านฉัน” ไห่ลี่หมินพูดแล้วเดินถึงตรงหน้าไม่ไกลจากเธอ หาเก้าอี้มานั่งลง

เทศกาลทุกปี แม้ว่าตระกูลเย่ไม่จัดงาน แต่ฝู้เฟิ่งหยีก็จะให้เย่เชินหลินไปเยี่ยมชายชราหญิงชรา และยังมีคุณนายไห่ที่ตระกูลไห่

ไห่ลี่หมินรู้ว่าวันนี้เย่เชินหลินต้องไป เขาเลยเจาะจงเลือกวันนี้มาดูเซี่ยชีหรั่น

ตั้งแต่รู้ว่าวิลล่าของตระกูลเย่เปลี่ยนแปลงเป็นว่างเปล่า เขาเป็นห่วงเธอตลอด กลัวเธออยู่ที่นี่ไม่มีกิน ก็กลัว

“แล้วเขารู้ว่าคุณมาไหม?” เซี่ยชีหรั่นไล่ถามไปหนึ่งคำถาม ในใจก็รู้สึกกระวนกระวาย

แม้ว่าเธอจะรู้สึกได้ว่าไห่ลี่หมินไม่ใช่คนที่จะมาทำอะไรไม่ดีต่อเธอ เว้นก็แต่ตอนนั้นที่ช่วยตามหาโม่เสี่ยวหนง เขาโอบไหล่เธอ มากสุดเขาก็แค่เคยกอดเธอสองครั้ง แล้วก็ไม่เคยทำอะไรล่วงเกินต่อเธออีก

ถึงเป็นเช่นนี้ อย่างไรพวกเขาชายหญิงก็อยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสอง ให้พูดก็อธิบายไม่ชัดเจน

“เขารู้ว่าจะนำความเดือดร้อนมาให้เธอ ดังนั้นฉันเลยไม่ได้บอกเขา ตอนที่ฉันมา ภรรยาของพ่อบ้านก็เรียกพ่อบ้านไปช่วยเตรียมอาหารเที่ยงแล้ว เธอสบายใจได้ เขาคงไม่มาหรอก”

ฉันก็แค่อยากมาดูเธอ ดูว่าเธอปลอดภัยไหม นี่เป็นขนมไหว้พระจันทร์ชิ้นเล็กๆ เป็นขนมไหว้พระจันทร์กวางตุ้งที่อร่อยมาก เธอฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ที่นี่คนเดียว ยังไงก็ต้องกินสองชิ้นเพื่อเป็นสัญญาลักษณ์ มา เธอกินหมดแล้ว ฉันค่อยไป”

มีคนใส่ใจเธอขนาดนี้ ทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงไม่รู้สึกใจเต้น

เธออยากให้เขารีบไป แต่ก็รู้สึกว่าเขาตั้งใจมาโดยเฉพาะ หากไล่เขาไปตรงๆ ก็เกินคน

เมื่อคิดแล้ว เธอก็ยังพูดเสียงเบาว่า: “ขอบคุณ ฉันกินชิ้นเดียว คุณก็รีบกลับไปเถอะ”

ไห่ลี่หมินพยักหน้า รับช่วยเธอแกะขนมไหว้พระจันทร์ เป็นขนมชิ้นเล็กๆ แต่ทำได้ประณีตมาก

สีสันดูแล้วละเอียดอ่อนมาก แค่เห็นก็ทำให้รู้สึกอยากกินขึ้นมาทันที

เซี่ยชีหรั่นหยิบขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้กิน เสียงมือถือก็ดังขึ้น

เป็นไปได้ไหมที่เย่เชินหลินจะรู้ว่าไห่ลี่หมินมา? เธอกระวนกระวายเล็กน้อย มองดูมือถือปรากฏคำว่าคุณเย่ นานกว่าจะกดรับสาย

ไห่ลี่หมินนิ่งมาก และพูดเบาๆ: “รับสิ เขารู้ก็ไม่เป็นไร หากเขาถามว่าฉันอยู่ที่นี่ไหม เธอแค่พูดตามความจริงก็พอ เขาไม่ทำให้เธอลำบากใจ มากสุดฉันให้เขาสองหมัด”

เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึกๆ และกดรับสาย เย่เชินหลินเสียงเข้มขรึม กัดฟันเล็กน้อย: “ไอ้ไห่ลี่หมินสารเลว ไปหาเธอใช่ไหม?”

พระเจ้า เขารู้จริงด้วย

เธอเหลือบไปที่ไห่ลี่หมิน เขาพยักหน้าให้เธอ และตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา: “ใช่ค่ะ คุณเย่ เขามาที่วิลล่า”

“บอกให้เขารออยู่ที่นั่น ฉันกลับไปฉลองวันไหว้พระจันทร์กับเขา!” เย่เชินหลินพูดจบ กดตัดสายทันที

“คุณรีบไปเถอะค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้น รีบจนจะผลักไห่ลี่หมิน แต่เขาก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น ด้วยสีหน้าไม่แยแส

“ไม่เป็นไร เขารู้ว่าฉันไม่ทำอะไรเธอ มากสุดก็แค่ฝึกซ้อมกับฉัน เธออย่ากังวล กินขนมไหว้พระจันทร์เถอะ ตอนนี้เรามาพูดคุยกันอย่างโจ่งแจ้ง รอเขากลับมา”

เขานิ่งขนาดนี้ เซี่ยชีหรั่นร้อนใจมากจริงๆ

คนทำด้วยเนื้อ พวกเขาชกกันไปมาแบบนี้ ไม่เจ็บเหรอ?”

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถไล่เขาไปได้ เซี่ยชีหรั่นเลยพูด: “ไม่อย่างนั้น คุณไปรอเขาที่ห้องหนังสือไหม?”

“เธอกินก่อน หลังกินเสร็จ เราไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้” ไห่ลี่หมิน รู้โดยสัญชาตญาณว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังเป็นห่วงเรื่องอะไร

ข้อเสนอของเขาทำให้เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจอย่างหนัก

เพราะไม่มีคนอื่นอยู่ในบ้าน จนถึงตอนนี้เซี่ยชีหรั่นยังคงใส่ชุดนอน เนื่องจากเธอต้องออกไปเดินเล่นกับไห่ลี่หมิน เธอจึงจำเป็นต้องไปเปลี่ยนเป็นชุดทางการเล็กน้อย

“ได้ ฉันไปรอเธอที่ลานบ้าน” ไห่ลี่หมินกล่าวอย่างสุภาพ

หลังจากเขาเดินไป เซี่ยชีหรั่นล็อคประตูให้ดี ไปตู้เสื้อผ้าเลือกเสื้อคอเต่าสีเขียวเข้ม และคลุมด้วยกระโปรงสีเดียวกัน

เธอมองไปที่กระจก เพื่อให้แน่ใจว่าได้แต่งตัวด้วยชุดที่มิดชิดที่สุดแล้ว เย่เชินหลิน แบบนี้คุณจะไม่โกรธฉันใช่ไหม?

เมื่อเธอปรากฏตรงหน้าไห่ลี่หมิน เขาเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย