สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 337

ตอนที่337 สาวใช้ตัวแสบ241

“ฉันดูเหมือนจะยังไม่แก่ถึงเป็นอัลไซเมอร์หรอกนะ”คำพูดของเธอทำให้เซี่ยชีหรั่นพูดไม่ออก เธอนิ่งไปนานจนไม่รู้จะตอบยังไง

ที่จริงเขาชอบมองดูท่าทางทำตัวไม่ถูกของเธออย่างมาก ตอนรังแกเธอในใจเขารู้สึกมีความสุขเล็กน้อย ก็เหมือนตอนนี้

แม้สีหน้าเขาก็ยังไม่เปลี่ยน แต่ดวงตาเขากลับยิ้มออกมาแล้ว

เซี่ยชีหรั่นไม่ได้มองเขา เธอไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาทำเหมือนเป็นคู่รักกันอีก

“คุณเย่ คุณเอาหรงหรงมาให้ฉันเถอะ ฉันพามันกลับไปกินที่ห้องค่ะ”

“ทำไมต้องเอากลับไปที่ห้อง เธอจะทารุณกรรมมันหรอ”เขาดูเหมือนตั้งใจหาเรื่องเธอ เซี่ยชีหรั่นไม่เข้าใจจริงๆว่าเอาหรงหรงกลับไปและให้มันกินนมที่นั่นมันเกี่ยวกับการทารุณกรรมมันยังไง

“กินข้าวก็ต้องไปสถานที่เหมาะกับการกินข้าว ฉันว่าสวนดอกไม้นี้ก็ดีอยู่”

เย่เชินหลินพูดไม่เสร็จ ไม่เพียงแต่ไม่วางหรงหรงลงมา แถมยังก็าวเดินไปยังสวนดอกไม้ด้วย

นี่เขา....ชอบหรงหรงมากจริงๆหรอ？เซี่ยชีหรั่นมองแผ่นหลังของเขาด้วยความอึ้ง

เธอต้องไม่รู้แน่นอนว่าเขาไม่ชอบสัตว์เลย แม้เจ้าหมาน้อยตัวนี้จะดูน่ารัก แต่ถ้าไม่ใช่มันเป็นสัตว์ที่ผู้หญิงแซ่เซี่ยคนนั้นเลี้ยง เขาก็ต้องไม่มองแม้แต่แวบเดียว อย่าว่ามาอุ้มมันอีกแล้ว

วันนี้บริษัทไม่มีประชุม เขาเลยทำงานที่บ้าน เป็นอยากไปดูผู้หญิงคนนั้นไหม ก็มีแต่เขาเองรู้เท่านั้น

แน่นอนเขาก็ต้องหลอกตนเองอยู่แล้ว ทั้งที่เขาอยากจะอยู่กับเธอสองต่อสองแต่กลับทำแบบนี้ ถ้าเธออยากจะมองออกความในใจของเขาก็ยังคงยากอยู่บ้าง

เซี่ยชีหรั่นเลยรีบวิ่งกลับไปห้องเอาจานของหรงหรงมา ล้างให้สะอาดแล้วถึงจะเดินไปสวนดอกไม้นั้น

ตอนที่เธอไปถึงสวนดอกไม้ ก็เห็นเย่เชินหลินกำลังนั่งอยู่บนเก็าอี้มองหรงหรงอยู่

เจ้าหมาน้อยนั้นส่งเสียงฮือๆอีกครั้ง ดูเหมือนอยากจะหลุดออกจากมือของเขา

ไม่รู้เป็นมือของเขาใหญ่เกินไปหรือหมาตัวนี้เล็กเกินไป หรงหรงอยู่ในมือเขาดูน่าสงสารมาก

“วางจานตรงนี้ให้มันกินเถอะ”เย่เชินหลินพูด

เซี่ยชีหรั่นวางจานลงไปแล้วก็เทนมเข้าไป เขาก็วางหรงหรงลงมา

เจ้าหมาน้อยได้กลิ่นนมก็เดินเข้าไปดื่มทันที

มันกินได้อร่อยมาก เซี่ยชีหรั่นอุทานในใจว่าถ้าไม่ใช่เธอร้องไห้โดนเย่เชินหลินเห็นเข้า เกรงว่าตอนนี้มันยังอดอาหารอยู่ แม้ตอนนี้มันมีของกินแล้ว แต่เพราะมัน มีสองคนโดนไล่ออกไป ในใจเธอยังคงเงียบสงบลงไม่ได้

เย่เชินหลินมองออกความคิดในใจของเธอ เขามองหรงหรงแล้วพูดว่า“เธอประเมินตนเองต่ำเกินไปแล้ว แม้ในใจฉันเธอไม่ได้สำคัญมาก แต่สำหรับคนนอกแล้ว เธอเป็นผู้หญิงของฉัน นอกจากส้งหลิงหลิงแล้ว ในวิลล่านี้เธอก็เป็นคนที่มีสิทธิ์ไปเอาของ ต่อไปอยากได้อะไรก็พูดกับพ่อบ้านตรงๆหรือพูดกับคนอื่นก็ได้ ถ้าหากเกิดเรื่องแบบนี้อีกเธอก็บอกพวกเขาว่าเป็นฉันให้เธอมาเอา ถ้าหากยังมีคนกล้าหาเรื่องเธออีก เธอก็มาบอกฉัน”แน่นอนเขาก็ต้องกำชับพ่อบ้าน อย่าให้มีคนหาเรื่องเธออีก

“ขอบคุณค่ะ”เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินแล้วพูดด้วยความจริงใจ

จูๆเธอปรากฏว่าเมื่อมองฐานะตนเองให้ชัดเจนแล้วก็อาจจะดีใจได้ง่ายขึ้น เมื่อมองตนเองเป็นคนรักของเขา เธอก็คาดหวังหัวใจเขามีแต่เธอ พอเขาทำไม่ดีต่อเธอ ความเสียใจของเธอก็เพิ่มมากขึ้น

ถ้ามองตนเองเป็นคนที่ไม่สำคัญสำหรับเขา งั้นเมื่อเขาทำดีต่อเธอ แม้จะแค่นิดเดียว เธอก็สามารถรู้สึกขอบใจเขามาก

เมื่อฟังออกว่าเธอตั้งใจอ่อนน้อมถ่อมตน เขาก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ขมวดคิ้วแล้วก็ลุกขึ้นมา

“ไม่ต้องเกรงใจ ต่อไปเธอรับใช้ฉันดีๆก็พอ”เมื่อได้ยินคำพูดเยือกเย็นของเขา ร่างกายของเซี่ยชีหรั่นก็แข็งทื่อ ต่อมาก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

เขาเดินไปแล้ว

เดิมทีมันเป็นฉากที่เงียบสวยมาก เขานั่งอยู่ไม่ไกลของเธอ และมองหรงหรงกินนมกับเธอ นั่นมันอบอุ่นมากไม่ใช่หรอ

ถ้าเธออ่อนโยนและเชื่อฟังหน่อย ฉากอบอุ่นแบบนี้อาจจะรักษาได้นานกว่านี้ แต่ทำไมสมองเธอต้องปลอดโปร่งอย่างนี้ รู้ว่าถึงมันจะรักษาได้นานมันก็แค่เป็นภาพลวงตาเท่านั้น ตอนที่เขาโปรดปรานเธอ เธอก็เป็นคนที่มีความสุขมากที่สุด เพียงแต่เขาอยู่สูงส่ง แค่พลิกมือก็สามารถให้เธอได้ลิ้มรสความมืดมนนั้นได้

ในเมื่อเป็นอย่างนั้น งั้นก็อย่าไปคาดหวังกับภาพลวงตานั้นแล้วกัน

แต่ทำไมมองเห็นแผ่นหลังของเขายิ่งเดินไปยิ่งไกล หัวใจของเธอกลับยิ่งหนักแน่นขึ้น

ตอนนี้เธอถึงรู้ว่าตนเองคิดถึงเขามากแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะมีท่าทีอย่างไรต่อเธอ เธอก็ไม่สามารถไม่ไปสนใจได้

เมื่อหรงหรงเพิ่งกินเสร็จ เซี่ยชีหรั่นก็ได้ยินเสียงฝีเท้า เธอเงยหน้าขึ้นมาก็มองเห็นจิ่วจิ่ววิ่งเข้ามาหาเธอ

“ชีหรั่น หลังฉันไปเธอไม่ได้เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม”จิ่วจิ่วถามอย่างเป็นห่วง

เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวแล้วพูดว่า“ไม่มีค่ะ ฉันเพิ่งให้หรงหรงกินนมเสร็จ แล้วเธอหละ รูปได้ถ่ายหรือยัง”

เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดเรื่องไปเอานมนั้นออกมา ตามนิสัยของจิ่วจิ่วถ้าตนเองพูดแล้วจิ่วจิ่วต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่นอน

“ถ่ายแล้ว”จิ่วจิ่วพูด แต่อารมณ์เธอกลับไม่ดีใจเลย

“ถ่ายแล้วทำไมเธอยังไม่ดีใจล่ะ เอามาให้ฉันดูสิ”

จิ่วจิ่วถีบก็อนหินเล็กที่อยู่ข้างๆเธอ แล้วพูดอย่างโมโห“เขาเป็นคนแปลกมาก ”

“เป็นอะไรหรอ”

“ตอนที่ฉันไป ไอหมอนั่นกำลังอบรมสั่งสอนพนักงานอยู่ ฉันก็แอบถ่ายรูปเขาไป ใครจะไปรู้หลังเขาอบรมเสร็จก็เรียกฉันเข้าไป ยังให้ฉันเอามือถือให้เขาดู นี่เธอดูฉันสิ เพื่อเขา ฉันไปซื้อกระโปรงหนึ่งพันกว่าหยวนมาใส่ ฉันแต่งตัวสวยขนาดนี้ ที่เขาเอามือถือของฉันต้องเป็นเพราะฉันสวยแน่นอน แต่เขากลับลบรูปที่ฉันถ่ายไป เธอไม่รู้นะสีหน้าของเขาในตอนนั้นมันไม่น่าดูแค่ไหน เขายังเตือนฉันว่าถ้าฉันแอบถ่ายรูปเขาอีก เขาจะทิ้งมือถือฉันไป”

ปกติเซี่ยชีหรั่นก็ไม่ใช่คนที่มีความอยากรู้อยากเห็นอยู่แล้ว แต่คนนี้เธอกลับรู้สึกสนใจขึ้นมา

เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนโม่เสี่ยวจุนก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ถ้าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ และเขาก็เกลียดที่ผู้หญิงแปลกหน้ามาวิ่งตามหาเขามาก เขาเป็นคนตรงๆไปตรงมา ดังนั้นก็ปฏิเสธคนพวกนั้นไปตรงๆแม้มันจะทำให้พวกเธอไม่สบายใจ

เฮ้ย สุดท้ายเขาก็โดนทำร้ายเพราะจุดนี้

เมื่อนึกถึงโม่เสี่ยวจุน เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกสงสารคนที่แซ่เชอขึ้นมา เธอมองจิ่วจิ่วแล้วพูดว่า“ช่างเถอะ เธอทั้งสวยทั้งน่ารัก ผู้ชายคนอื่นต้องดีกว่าเขาตั้งเยอะ เธอก็วางเขาลง อย่าไปหาเขาอีกละกัน”

“วางลง？”จิ่วจิ่วเบิกตาโตมองไปเซี่ยชีหรั่น

“อื่ม”เซี่ยชีหรั่นตอบเบาๆ

“ไม่ แนวางไม่ลง เมื่อคืนฉันฟังถึงเขาอีกแล้ว ฉันรู้สึกว่าเขาคล้ายๆกับคุณเย่นะ”

“ตรงไหนคล้ายกัน？หน้าตาหรอ เขามีความสูงเท่าไหร่ อายุเท่าไหร่และมีครอบครัวไหม”พอเซี่ยชีหรั่นได้ยินจิ่วจิ่วพูดว่าเขาเหมือนเย่เชินหลิน เธอก็นึกถึงเย่จื่อห้านทันที แม้ว่าโม่เสี่ยวจุนก็คล้ายกับเขามาก แต่ในใจเธอก็ยังหวังอยู่ว่าน้องชายของเขายังมีชีวิตอยู่

จิ่วจิ่วมองไม่ออกเลยว่าหรงหรงกลับเย่เชินหลินหน้าตาคล้ายกันตรงไหน แต่เธอเห็นเซี่ยชีหรั่นอารมณ์ตื่นเต้นขนาดนี้ก็มีความคิดขึ้นมา

“ฉันก็แค่เพิ่งรู้จักเขา จะรู้เรื่องเขาไปเยอะได้ไง เอางี้นะ พรุ่งนี้เธอไปดูกับแนเลย และเธอไปถามเขาเองเลย ดีไหม”จิ่วจิ่วถาม

ถ้าเป็นไปช่วยเย่เชินหลินหาน้องชาย ช่วยฝู้เฟิ่งหยีหาลูกสาว เซี่ยชีหรั่นก็ต้องยินยอมอยู่แล้ว

แม้สุดท้ายคนนั้นจะไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเย่จื่อห้าน เธอก็อยากไปพบเขา

“ชีหรั่น ดีไหม ไปกับฉันนะ”

“ก็ดีเหมือนกัน แต่ว่าฉันออกไปไม่ได้ คุณเย่ต้องไม่อนุญาตแน่นอน”

“ไอหยา เธอโง่จังเลย เธอไปง้อคุณชายสิ ก็บอกว่า หลิน เค้าอยากออกไปข้างนอก เค้ามีการอักเสบทางนรีเวช......”

“คนบ้า เธอต่างหักที่มี”

แม้จิ่วจิ่วจะพูดเล่น แต่ก็ทำให้เซี่ยชีหรั่นนึกออกว่าทำไมเธอไม่ไปลองบ้างล่ะ ไม่แน่เขาอาจจะตกลงก็ได้

เมื่อคิดแบบนี้ เธอก็เอาหรงหรงให้จิ่วจิ่วแล้วพูดว่า“ฉันไปหาคุณเย่และลองคุยกับเขาดู”

“ได้ เธอน่ารักสุดสุดๆเลย”จิ่วจิ่วยิ้มออกมา

เมื่อเคาะประตูห้องของเย่เชินหลินแล้ว เขาไม่ได้พูด“เข้ามา”เหมือนเมื่อก่อน แต่เป็นถามอย่างเยือกเย็นว่า“ใคร”

ฟังน้ำเสียงนั้น เขาเหมือนไม่ดีใจมาก เซี่ยชีหรั่นลังเลเล็กน้อยแต่ก็เอ่ยปากตอบไปว่า“คุณเย่ ฉันเอง เซี่ยชีหรั่น”

“เข้ามา”

ทำไมเพียงแค่นึกถึงต้องเจอเขา หัวใจเธอก็นิ่งสงบไม่ได้ล่ะ แม้แค่เปิดประตูเขา เธอก็รู้สึกตื่นเต้นมาก

เมื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เซี่ยชีหรั่นถึงเปิดประตูเข้าไป

ในห้องนั้นมีควันลอยอยู่ แต่ก็ไม่ได้ข้วนมาก เขากลับมาไม่ได้นานเท่าไหร่ คงแค่สูบไปสองสามแท่งเท่านั้น

เย่เชินหลินนั่งอยู่ข้างหน้าคอม เย่เชินหลินมองเข้าไปก็อึ้งทันที

เขากำลังมองรูปของโม่เสี่ยวจุน

นี่เขาหมายความว่ายังไง

เขาเคยบอกว่าถ้าลูกมีอะไร เขาไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเธอ แม้โม่เสี่ยวจุนที่เสียชีวิตไปแล้วเขาก็ไม่ปล่อยเหมือนกัน

ในสมองของเซี่ยชีหรั่นนึกขึ้นประโยคนี้ขึ้นมาทันที ในใจรู้สึกกระวนกระวายมาก

ไม่หรอกเซี่ยชีหรั่น เขาจะไม่เพราะเธอไปหาเรื่องโม่เสี่ยวจุน อีกทั้งคนที่ตายไปแล้วเขาก็หาเรื่องไม่ได้ แต่เขาจะปล่อยหวีซานซานไปไหม