สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 338

ตอนที่ 338 สาวใช้ตัวแสบ242

อย่านะ เขาเป็นน้องชายของคุณ คุณจะให้เขาตายโดยไม่หลบตาไม่ได้

เซี่ยชีหรั่นยืนนิ่งอยู่นั่น ไม่กล้าก็าวเข้าไปอีก แถมยังไม่กล้าให้เขารู้ว่าเธอได้เห็นรูปภาพนั้นแล้ว เธอไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเธอยังสนใจอยู่ ไม่งั้นสถานการณ์คงจะแย่ลง

เย่เชินหลินเหลือบมองเซี่ยชีหรั่น สีหน้าเย็นชามาก ต่อมาก็ถามขึ้น“ทำไมไม่ร้องไห้ล่ะ เห็นรูปภาพของเขา เธอควรร้องไห้ไม่ใช่หรอ”

เขาสนใจมาก เพราะเขาหลงรักผู้หญิงคนนี้เหมือนติดพิษ ศักดิ์ศรีของเขาไม่อนุญาตให้ผู้หญิงของเขาไปนึกถึงผู้ชายคนอื่น แม้คนนั้นเสียชีวิตไปแล้วก็ตาม โดยเฉพาะคนที่เสียชีวิตแล้ว แม้โอกาสที่เขาอยากจะไปแข่งขันก็ไม่มีอีก

เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเขาปล่อยเรื่องนี้ไม่ได้ แต่เขายอมพูดออกมานั่นก็แสดงว่าเธอมีโอกาสได้แสดงความในใจของเธอแล้ว

เธอค่อยๆเดินไปหาเขา แล้วยื่นมือไปจับเม้าส์กดปิดรูปนั้นไป และย้ายไปยังถังรีไซเคิลโดยตรง จากนี้ไปรูปนี้จะไม่ปรากฏในหน้าจอคอมเขาอีก

เย่เชินหลินเม้มปาก มองทุกการกระทำของเธอแต่ไม่ได้พูดอะไร

วันนี้ที่เขาเปิดรูปภาพนี้มาดูเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มีส่วนเป็นเพราะเซี่ยชีหรั่น ก็มี.....เขาอยากมองโม่เสี่ยวจุนให้ละเอียด เขาไม่ได้เหมือนเขามาก คงไม่ใช่เย่จื่อห้าน

“ยอมลบไปแล้วหรอ ไม่ร้องไห้แล้วหรอ”เย่เชินหลินถาม

เธอมองเขาแล้วตอบอย่างนิ่งสงบ“ให้เขาไปแบบสบายใจเถอะได้ไหม ฉันจะไม่นึกถึงเขาอีกแล้ว และจะไม่ให้เรื่องเหมือนครั้งที่แล้วเกิดขึ้นอีก ฉันรู้ว่าคุณมีอำนาจสูง ถ้าคุณอยากจะหาเรื่องคนที่เสียชีวิตแล้วคุณก็ทำได้ แต่มันไม่จำเป็นจริงๆ คุณปล่อยเขาเถอะ”เธอไม่สามารถบอกว่าเขาเป็นน้องชายของเขา เลยมีแต่พูดแบบนี้ออกมา

“เธอรับรองว่าจะไม่นึกถึงคนนี้อีก？”เสียงเขายังคงเย็นชา แต่เธอฟังออกว่าเขาอยากได้คำตอบนี้มาก

“ฉันรับรองค่ะ จะไม่คิดถึงคนนี้อีก”เสียงเธอเบาๆแต่กลับแน่วแน่มาก

ให้อภัยฉันเถอะนะเสี่ยวจุน ฉันจะเอาคุณมาไว้ในจุดที่ลึกที่สุดในใจฉัน ถ้าฉันจะนึกถึงคุณ มันจะเป็นช่วงเวลาที่เป็นตอนคืน ฉันจะไม่ให้เขาพบเห็น จะไม่ขาดขว้างทางที่แก็แค้นให้คุณ

เย่เชินหลินจ้องมองใบหน้าเล็กๆของเซี่ยชีหรั่น แล้วออกคำสั่งว่า“พูดอีกครั้ง”

“ฉันรับรองค่ะ จะไม่คิดถึงคนนี้อีก”เธอพูดออกมาอีกครั้ง

“ผู้หญิงสมควรตาย”เย่เชินหลินด่าเบาๆก็ยื่นมือไปกอดเอวของเซี่ยชีหรั่น ทำให้เธอต้องล้มแล้วนั่งลงต้นขาของเขา จูบของเขาก็กดลงไปทันที

ก็คือคำตอบนี้ สุดท้ายก็รอจนเธอพูดออกมาแล้ว เธอสัญญาแล้วงั้นเขาก็เชื่อเธอเป็นครั้งสุดท้าย เชื่อเธอว่าเธอจะทำได้

แม้เขาจะปลอมตัวเป็นยังไงเธอก็ยังรู้ว่าถ้าเขาไม่สนใจเธอจริงๆทำไมมัวแต่จับเรื่องของโม่เสี่ยวจุนไม่ให้ผ่าน ผู้ชายคนนี้ความหยิ่งในเกียรติมากเกินไป ไม่ยอมให้คนอื่นมองความรู้สึกของเขาออก เหมือนกับว่าการรักคนหนึ่งเป็นเรื่องที่น่าอับอายมาก

ที่จริงเธอกับเขาต่างกันตรงไหน เมื่อเห็นเขาพาผู้หญิงคนอื่นกลับมา เธอเองก็แสร้งเป็นไม่สนใจไม่ใช่หรอ

ถ้าเธอไม่สนใจจริงๆ ตอนที่เขาจูบเธอ เธอก็ไม่ตัวสั่น แถมยังรู้สึกหวานไปด้วยหรอก

นี่คงจะเรียกว่ารัก ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่เธอก็หลุมรักเขาไปแล้ว

หลังจากร่วมรักเสร็จ เซี่ยชีหรั่นทั้งตัวอ่อนเพลียไปหมด เขาอุ้มเธอพลิกตัว แล้วมองหน้าของเธอที่แดงก่ำแต่เต็มไปด้วยเหงื่อ

“มาหาฉันมีเรื่องอะไร”เขาไม่ได้เร่งรีบจะไปเหมือนครั้งที่แล้ว แต่กลับเป็นพูดใกล้ๆกับเธอ

“พรุ่งนี้ฉันอยากไปข้างนอกกับจิ่วจิ่ว เธอบอกว่าตลาดดอกไม้นั้นคึกคักมาก ช่วงนี้ฉันรู้สึกเบื่อๆ ฉันออกไปได้ไหมคะ”

เขายื่นมือไปลูบใบหน้าเล็กๆของเธอ แล้วพูดจางๆว่า“แล้วเธอจะจำได้ต้องกลับมาไหม”

เสียงนั้นเบามาก ดูเหมือนเป็นแค่ถามไปเฉยๆ แต่ความหมายในนั้นกลับสับสนมาก

เซี่ยชีหรั่นยิ้มเบาๆแล้วสับเข้าสายตาของเขา

“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะอยู่ข้างๆคุณตลอดชีวิต เพียงแค่คุณไม่ไล่ฉันไป ฉันก็จะกลับมา”

แม้อยู่ข้างๆคุณจะโดนผู้หญิงคนอื่นรังแก แม้จะอยู่ในฐานะที่ไม่เหมาะสม ฉันก็ไม่ไป นี่เป็นสัญญาของฉัน แต่เธอก็เข้าใจอยู่ว่านี่ไม่ใช่เพียงแค่สัญญาเท่านั้น เธอรักเขาไปแล้ว การรักคนอื่นหนึ่งมันเป็นเรื่องที่ต่ำต้อยมาก

เพียงแค่เขาส่งสายตาที่มั่นใจให้กับเธอ เธอก็ยอมตายเพื่อเขา

“ไปเถอะ ต่อไปถ้าอยากออกไปก็ให้พ่อบ้านเตรียมรถให้เธอ แต่ต้องให้บอดี้การ์ดที่นี่ไปด้วย จิ่วจิ่วก็ต้องอยู่ข้างๆเธอ”