สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 340

ตอนที่340 สาวใช้ตัวแสบ244

“ช่างเถอะ พูดกับแกแกก็ไม่รู้หรอก แกต้องไม่เคยเจอผู้หญิงสวยแบบนี้มาก่อน”

เชอเฮ่าก็ไม่ได้โต้กลับ แค่สูบบุหรี่เท่านั้น ใครบอกว่าเขาไม่เคยเจอผู้หญิงสวยมาก่อน ชีหรั่นของเขาก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากกกกในโลกนี้

ในสายตาของเขา ผู้หญิงคนอื่นล้วนเทียบกับเธอไม่ได้ เขาชอบเธอ มองเธอสำคัญกว่าชีวิตตนเอง

เพียงแต่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ทุกคืนเขาไปสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คน ทำไมไม่เจอเธอเลยสักครั้ง

ทุกวันเพียงแค่มีเวลา เขาก็ไปหาเธอ แม้หน้าประตูของรัฐบาลก็ไปมาแล้ว แต่ก็ไม่เจอเธอ

ตอนคืน เขาก็นึกถึงเธอตลอด และโทษตนเองอยู่เสมอว่าเป็นเขาพัวพันเธอจนทำให้เธอเดินไปทางที่แก้แค้นให้เขา ถ้าตอนนั้นเขาสามารถให้เธอรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ งั้นเธอก็ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้แล้ว

เขาไม่มีวันลืมไฟไหม้ครั้งนั้นได้ หลังที่เขารู้เกิดไฟไหม้แล้ว เพื่อนที่โตมาด้วยกันของเขาก็โดนเผาตายไปแล้ว

คนที่ถูกเผาตายชื่อว่าหลิวชิงซาน ก็เป็นเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตอนหลังเขาได้หาเจอพ่อแม่ตนเอง พ่อแม่ของเขาเกิดอุบัติเหตุตายตอนออกไปทำงาน ต่อมาเขาก็อยู่กับย่า แต่ย่าเขาเป็นคนพิการ หูหนวก ตาบอด แต่เป็นคนที่มีความเข้าใจ ท่านมาอยากให้หลานตนเองทำไร่ทำนาในชนบท เลยไล่เขาไปทำงานในเมือง

ก่อนคืนที่เกิดเรื่อง โม่เสี่ยวจุนส่งเซี่ยชีหรั่นกลับถึงบ้าน ตอนที่กลับไปห้องที่เขาเช่าก็เจอหลิวชิงซาน เพราะเขาไม่มีเงิน เลยนอนที่ใต้สะพาน

ตอนนั้นมันมืดมาก โม่เสี่ยวจุนไม่ได้มองเห็นเขา ไม่ระวังเลยเตะโดนขาของหลิวชิงซานทำให้เขาตื่น

เขาเลยพึมพำว่า“ถือว่าฉันหลิวชิงซานซวยแล้วกัน”แค่คำพูดนี้ก็ทำให้พวกเขาจำแต่ละฝ่ายได้

ตอนที่โม่เสี่ยวจุนได้ยินว่าเขาจะหางาน เลยบอกว่าจะช่วยเขาหน่อย หลิวชิงซานก็ไม่มีที่อยู่ เขาเลยพาเขากลับมาพักที่ห้องเขา

และบอกเขาว่า“แกโทรกลับไปบอกคุณหญ้าหน่อยว่าแกปลอดภัยอยู่ และบอกว่าแกเจอฉันแล้ว ให้ท่านวางใจ รอฉันว่างแล้วก็พาแกไปซื้อโทรศัพท์ แกใช้โทรศัพท์ฉันไปก่อน ถ้ามีอะไรท่านก็สามารถโทรมาหาแกได้”

หลิวชิงซานเลยใช้โทรศัพท์ของโม่เสี่ยวจุนโทรไปหาเพื่อนบ้าน ให้เพื่อนบ้านเอาสถานการณ์ของเขาไปบอกคุณย่าและให้เขาช่วยจดเบอร์โทรของโม่เสี่ยวจุนไว้

ที่อยู่ของโม่เสี่ยวจุนมีเตียงใบเดียว เขาเห็นหลิวชิงซานเหนื่อยเกิน เลยอยากให้เขานอนได้ดีๆไม่อยากเปียกกันสองคน เขาเลยออกไปนอนที่โรงแรมคืนหนึ่ง

ตอนเช้าที่เขากลับมาก็เห็นบ้านที่เขาเช่าโดนเผาหมดแล้ว และหลิวชิงซานที่ร่างสูงคล้ายๆกับเขาโดนเผาจนดำบิ๊กบี๋ โดนพวกตำรวจใช้ผ้าสีขาวคลุมไว้

โม่เสี่ยวจุนนึกถึงคำขู่ของหวีซานซานในคืนนั้น เขาโกรธจนอยากไปลากเธอออกมาแล้วฆ่าเธอไป แต่เวลานี้เขาได้รับโทรศัพท์จากบ้านเกิดของหลิงชิงซาน บอกว่าย่าของหลิวชิงซานเป็นโรคเลือดออกในกระเพาะอาหารในเมื่อคืน คนในหมู่บ้านได้ส่งท่านไปโรงพยาบาลแล้ว

หลิวชิงซานตายไปแทนเขาแล้ว ตอนนี้หญ้าเขาป่วย เขาต้องไปดูแลท่านก่อน

ตอนนั้นเขาก็อยากโทรไปให้เซี่ยชีหรั่น บอกให้เธออย่ากลัว บอกเธอว่าเขายังไม่ตาย แต่ตอนนั้นเขาสิ่งที่เขาต้องกังวลมีเยอะ เขารู้ว่าเป้าหมายของหวีซานซานเป็นเขา ถ้าหวีซานซานรู้ว่าเขายังไม่ตาย คงจะลงมือต่ออีกหรือเปล่า หรืออาจจะไปลงมือกับเซี่ยชีหรั่นก็เป็นได้

เมื่อคิดแบบนี้เขาก็ตัดสินใจให้ทุกคนรู้สึกว่าเขาตายไปแล้ว อย่างนี้หวีซานซานจึงหยุดมือ เพื่อให้ทุกคนเชื่อว่าเขาตายแล้วจริงๆ เขาเลยไปเปลี่ยนซิมโทรศัพท์ไป

เขาคิดว่ารอย่าของหลิวชิงซานหายดีแล้วเขาค่อยกลับไปจัดการหวีซานซาน แต่ย่าของหลิวชิงซานย้ายโรงพยาบาลไปรักษาหลายที่แล้ว สุดท้ายก็ยังเสียชีวิตไป โม่เสี่ยวจุนเลยช่วยจัดงานศพให้ท่านแทนหลิวชิงซาน

หลังหนึ่งเดือนครึ่ง เขาแอบกลับมาที่บ้านเมื่อก่อน อยากจะรับเซี่ยชีหรั่นไป อย่างนี้เขาถึงจะไปจัดการหวีซานซานได้โดยไม่มีความกังวลอีก

ใครจะรู้เมื่อกลับไปแล้วที่นั่นไม่มีคนอีก เขาไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ อยากแอบไปจัดการกับหวีซานซาน ดังนั้นเขาเลยแอบไปตามหาคนของตระกูลโม่และเซี่ยชีหรั่น

โม่เสี่ยวหนงไม่ได้อยู่โรงเรียนเดิมแล้ว แต่เธอไปไหนแล้วก็ไม่มีใครรู้

เขาไปมหาลัยของเซี่ยชีหรั่น หาเพื่อนเรียนของเธอที่ไม่เคยเจอเขาไปถาม คนนั้นบอกว่าหลังญาติของเซี่ยชีหรั่นตาย เธอไปดึงแบนเนอร์ที่ประตูของรัฐบาล แถมยังคิดจะไปฟ้องกับผู้ชนชั้นสูง มหาลัยเลยไล่เธออกไป

ตอนนี้โม่เสี่ยวจุนรู้สึกเสียใจมาก เขายิ่งไปตามหาเซี่ยชีหรั่นจนจะบ้าคลั่ง หนึ่งปีมานี้ เขานอกจากจะทำงานหาค่าใช้ เวลาอื่นล้วนใช้มาหาเซี่ยชีหรั่นและเก็บหลักฐานที่ผิดกฎหมายของหวีหงทาว

เขาส่งหลักฐานที่ตนเองหาเจอไปที่หน่วยงานอัยการ เพียงแต่พวกคนในรัฐบาลปกปิดเรื่องนี้ไว้ ตอนนี้เขายังไม่เห็นหวีหงทาวโดนจับ

“แกคิดจะหลบคุณจิ่วจิ่วถึงเมื่อไหร่”คำถามของเฟ่ยจื่อเถิงได้ดึงสติของโม่เสี่ยวจุนกลับมา

“ฉันต้องไปแล้ว ฉันมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ”โม่เสี่ยวจุนกดบุหรี่ให้ดับ แล้วค่อยๆพูดขึ้น

“ไปไหน ถ้าแกไม่อยากอยู่ที่นี่ก็ไปเปลี่ยนร้านอื่นสิ”

“ได้เลย ฉันจะไม่ไปเข้าใกล้พวกเธอ”จิ่วจิ่วยอมออกไป เซี่ยชีหรั่นรู้สึกดีใจมาก

หลังจิ่วจิ่วไป เซี่ยชีหรั่นก็อุ้มหรงหรงไปสวนดอกไม้ เธอหาที่ที่มีแสงแดดแล้ววางหรงหรงลง ให้มันไปเล่นเอง

เธอเองก็นั่งลงไป อ่านบทกวีของจูจื่อชิง

“คุณน้า หมาตัวนี้น่ารักจังเลย หนูเล่นกับมันหน่อยได้ไหมครับ”เมื่อเซี่ยชีหรั่นกำลังอ่านหนังสืออยู่ ก็มีเสียงเด็กชายดังขึ้น เธอมองไปก็เห็นเป็นลูกชายของพ่อบ้าน เขาชื่อต้าจ้วง หน้าดูซื่อๆตรงๆ

.“ได้ หนูไปเล่นกับมันเลย แต่มันยังเล็กอยู่ หนูต้องระวังหน่อยนะ”เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างอ่อนโยน

“ได้ครับคุณนะ”

เสียงของต้าจ้วงสั่นไปเล็กน้อย แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้คิดมาก เด็กน้อยแบบนี้ ดูซื่อๆตรงๆ แถมยังเป็นลูกของพ่อบ้าน เธอเลยไม่ได้คิดไปด้านเลวร้าย

ต้าจ้วงอุ้มหมาน้อยขึ้นมา มือเขายังสั่นอยู่

“หนไม่ต้องกลัวหรอก มันยังเล็ก อุ้มไปไม่เป็นไหรหรอกนะ”เซี่ยชีหรั่นเพียงแค่รู้สึกว่าต้าจ้วงกลัวหมาเลยมือสั่น

“คุณน้า หนูอยากอุ้มมันวิ่งได้ไหมครับ”ต้าจ้วงถามอีก

“ได้ค่ะ หนูวิ่งเลย แต่อย่าไปฝั่งนั้นนะ ที่นั่นเป็นบ่อ มันอันตราย หนูไปชิงช้าที่นั่นเลย”

“ได้ครับ”ต้าจ้วงรับปากแล้วเดินไปที่ชิงช้า

เซี่ยชีหรั่นเห็นเขาเดินไปแล้วก็ก้มหัวอ่านหนังสือต่อ

หลัง10นาทีผ่านไป ต้าจ้วงยังไม่อุ้มหมากลับมา เธอนึกว่าเป็นเขาเล่นจนลืมเวลาไปแล้ว แต่หรงหรงยังเล็ก คงไม่มีแรงเล่นนาน เธอเลยลุกขึ้นไปหาหรงหรง

แต่ที่ชิงช้าไม่มีเงาของต้าจ้วงและหรงหรงเลย