สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 356

ตอนที่ 356 สาวใช้ตัวแสบ260

เมื่อคืนเซี่ยชีหรั่นนอนไม่ค่อยหลับ บวกกับการเดินทางที่ไม่ได้แวะพัก ยังมีอารมณ์แปรปรวน แล้วไป๋จงเจี๋ยก็ยังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาทั้งเย็น เหนื่อยจริงๆ ย้อนกลับไป ยังมีเหตุผลที่สำคัญกว่า รอจังหวะที่พวกเขาไม่อยู่ แล้วค่อยไปหาอีกรอบ ดูว่าพอมีอะไรเกี่ยวข้องกับโม่เสี่ยวจุนเหลืออยู่บ้าง

เธอมองไปที่ไป๋จงเจี๋ย เธอพูดอย่างหงุดหงิด “ไปไปไป อย่ามาขวางหูขวางตาฉัน

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอจะวางแผนใหญ่ ก็จะไม่ไล่เซี่ยชีหรั่นไป คงให้เธออยู่เป็นเพื่อนในคืนนี้แล้ว

“ชีหรั่น คุณรู้จักที่อยู่ของบ้านใหม่ใช่ไหม เสี่ยวหนงเคยบอกคุณหรือยัง” โม่เว่ยปิงตามออกมาถาม เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า บอกว่าโม่เสี่ยวหนงส่งข้อความถึงเธอ เธอรู้

กลับถึงตระกูลโม่ ที่นี่ยังอยู่ในสภาพใหม่ ใหม่หมดทุกอย่าง ไม่มีร่องรอยของโม่เสี่ยวจุนแม้แต่นิดเดียวเลย

เธอเปิดดูภาพถ่ายเก่า ๆ ของพวกเขาอย่างเงียบ ๆ ด้วยอารมณ์เศร้าโศก อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับโม่เสี่ยวจุน ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีแม้แต่รูปที่โม่เสี่ยวจุนถ่ายกับครอบครัว

เธอคิดว่า หากสามารถหาเสื้อผ้าเก่า ๆ ที่เขาทิ้งไว้ได้ก็ยังดี ในนั้นอาจจะมีเส้นผมตกอยู่ ก็จะสามารถเอาให้เย่เชินหลินเพื่อ

ทำการตรวจสอบ DNA แต่เสื้อผ้าของเขาไม่มีแม้แต่ตัวเดียว

ค้นหาอีกครั้ง เหนื่อยเปล่า เพื่อรักษาความแข็งแรงทางกายภาพ เธอทานอาหารที่โม่เว่ยปิงเตรียมไว้ในบ้าน อาบน้ำแล้วนอนพักที่ห้องโม่เสี่ยวจุน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คิดว่าเป็นเย่เชินหลินโทรมา นี่เป็นโทรศัพท์ที่เขาและเธอใช้สำหรับติดต่อกันเป็นส่วนตัว

ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามา แต่เธอก็ยังกดรับสาย

“ชีหรั่น ทำไมเธอไม่กลับทาวเฮ้าส์กับเขา ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ปลอดภัยไหม ทุกอย่างโอเคไหม” เป็นเสียงของไห่ลี่หมิน เสียงฟังดูมีความกังวล

เขาเป็นห่วงเธอ เธอรู้มาโดยตลอด ฉันไม่เคยคาดหวังว่าความห่วงใยของเขาจะอยู่ทุกหนทุกแห่งและตลอดเวลา

คิดอย่างนี้แล้ว ดูเหมือนจริง ๆแล้ว ทุกครั้งที่เธอเจอปัญหาอะไรที่หนักๆ เขาจะปรากฏตัวเสมอ

ถ้าจะพูดว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลย ก็คงเป็นไปไม่ได้ เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย ยิ้มแบบฝืนๆ ตอบเขาว่า “ฉันกลับมาบ้านตระกูลโม่ แม่บุญธรรมของฉันป่วย ฉันมาดูแลท่าน ไม่มีอะไร คุณไม่ต้องกังวลนะ”

ทุกๆครั้ง เธอก็จะตัดเยื่อใยกับเขา บอกเขาประมาณว่าไม่ต้องตามหาเธอ วันนี้อารมณ์ของเซี่ยชีหรั่นแปลกๆ ไห่ลี่หมินรู้สึกถึงความแปลกๆไม่ปกติ

“วันนี้พวกคุณไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นอย่างไรบ้าง ราบรื่นดีไหม พบหลักฐานเพื่อพิสูจน์ตัวตนของโม่เสี่ยวจุนแล้วหรือยัง”

จากสถานการณ์ของเมื่อวาน เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าไห่ลี่หมินสนใจในเรื่องนี้ และใส่ใจเย่เชินหลินด้วย ดังนั้นเธอคิดว่า บอกความจริงดีกว่า “ยังหาไม่เจอ เมื่อปีที่แล้วหวีซานซานให้คนเอาหลักฐานของเสี่ยวจุนไปแล้ว คงถูกทำลายไปแล้ว เมื่อเร็ว ๆนี้เรื่องของโม่เสี่ยวจุนต้องมีผลกระทบอย่างมากกับเขา เขาไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เมื่อคืน ได้ยินมาว่าวันนี้แม่เขาป่วยอีก ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง คุณไปเยี่ยมและให้กำลังใจเขาหน่อยได้ไหม”

เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าถ้าพูดเช่นนี้ จะทำให้ไห่ลี่หมินรู้สึกไม่ดี แต่เธอก็ยังอยากจะพูด หนึ่งเพื่อ เธอไม่อยากให้ไห่ลี่หมินยังมีความหวังเรื่องเธอกับเขา สองคือ ปล่อยวางไม่ลงเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น

สุดท้ายไห่ลี่หมินก็เงียบ ไม่ใช่เพราะไม่สนใจเซี่ยชีหรั่น แค่รู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไม่สำคัญอะไร

“ขอโทษ ถ้าคุณไม่เต็มใจ ก็คิดเสียว่าฉันไม่ได้พูดละกัน ขอบคุณนะ ดึกแล้ว ถ้าไม่มีธุระอะไร......” บุคลิกของเซี่ยชีหรั่นไม่ชอบบังคับฝืนใจใคร เธอยังพูดไม่จบ ไห่ลี่หมินขัดจังหวะเธอ “ฉันไป จำไว้นะ ถ้าเป็นเรื่องที่คุณต้องการให้ฉันทำ ขอแค่ไม่ใช่การฆ่าคนหรือเป็นเรื่องผิดกฎหมาย การละเมิดหลักการ ฉันจะไป ฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่ง คุณจะเห็นฉันเหมาะกับคุณมากกว่าเขา”

“ฉัน....” เซี่ยชีหรั่นกำลังจะพูด ไห่ลี่หมินก็ตัดสายทันที ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดและปฏิเสธเขา

……

ทาวเฮ้าส์ตระกูลเย่ เย่เชินหลินรีบกลับไป พูดอธิบายกับแม่ว่า ข่าวลือที่คนงานในบ้านพูดล้วนไม่ใช่เรื่องจริง เชื่อถือไม่ได้

แต่ฝู้เฟิ่งหยีสงสัยเรื่องนี้มานานแล้ว ครั้งนี้ได้ยินกับหู จะฟังคำเตือนของเย่เชินหลินได้อย่างไร

“คุณแม่ ท่านก็เคยเห็นภาพถ่ายของโม่เสี่ยวจุนบ้างแล้วไม่ใช่หรือ มันไม่ใช่เย่จื่อห้านจริงๆ”

“เรื่องภาพถ่าย เธอจะไม่โกหกฉันหรือ ฉันไม่เชื่อ ต่อไปนี้ฉันจะไม่เชื่อคำพูดของเธออีก เซี่ยชีหรั่นอยู่ไหน เรียกเธอมาหาฉันหน่อย ฉันจะถามเธอ” ฝู้เฟิ่งหยีตื่นเต้นมาก ทุกครั้งที่มีข่าวเกี่ยวกับเย่จื่อห้าน เธอก็จะตื่นเต้นเช่นนี้ตลอด

“แม่บุญธรรมของเธอป่วย เธอกลับไปดูแลแม่บุญธรรม แม่ครับ ถามเธอก็ได้คำตอบเหมือนกัน วันนี้ฉันไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ฉันเห็นด้วยเช่นกันว่าโม่เสี่ยวจุนมีความเหมือนผมเล็กน้อย ถึงได้ดู ที่นั่นมีภาพถ่ายที่เก็บถาวร เขาไม่ใช่เย่จื่อห้านจริงๆ”

ไม่ว่าเย่เชินหลินจะพูดอธิบาย หรือพูดยังไง ฝู้เฟิ่งหยีก็ไม่ยอมเชื่อ

หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไร ฝู้เฟิ่งหยีบอกว่าเหนื่อยแล้ว จึงไล่เขาออกไป เย็นนี้ฝู้เฟิ่งหยีไม่ได้ทานข้าว เย่เชินหลินรู้สึกกังวลใจ แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร