สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 384

ตอนที่ 384 สาวใช้ตัวแสบ288

“คุณทำไมโง่แบบนี้? เย่เชินหลิน คุณช่างโง่ยิ่งนัก” เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาวๆ แล้วก็พูดต่ออย่างอ่อนหวานว่า “หากคุณรู้สึกว่าทำแบบนี้แล้วคุณจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง งั้นก็ทำตามใจคุณแล้ว”

เขาตั้งใจอยากที่จะทารุณกับเธอ ลมหายใจของเธอ ทำให้ความโกรธในใจเขาสงบลงได้บ้าง แต่เธออย่าคิดที่จะใช้วิธีใดๆ มาทำให้เขายอมปล่อยเธอไปในค่ำคืนนี้ เขาจะต้องใช้การกระทำ แสดงอำนาจความเป็นเจ้าของของเขา

เขาล้มตัวลง จูบริมฝีปากของเขา ดูดดื่มปากน้อยๆของเธออย่างค่อนข้างป่าเถื่อน

และแล้ว จูบของเขาก็ต่ำลง......

เธอคิดว่าหลังจากที่เขากับส้งหลิงหลิงแล้ว เธอคงจะไม่ต้อนรับร่างกายเขาอีก แต่ร่างกายเธอกลับตอบสนองเขาอย่างคุ้นเคย เมื่อเขาไม่กระทำกับเธออย่างป่าเถื่อน แต่กำลังหาความสุขบนร่างกายเธออย่างปกติ ร่างกายของเธอค่อยๆอ่อนไหว ตอบสนองเขา

เธอรู้สึกเศร้าสลดกับความรู้สึกของตัวเองที่มีมาก และผิดหวังในตัวเอง เธอจึงหลับตาลง

“มองดูผม” เขาหยุดการกระทำแล้วสั่งเธอ

เธอจึงต้องลืมตาขึ้นมาอีก สบกับดวงตาเขา ความต้องการในแววตาของเขา ยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้น ประกายพราวแววดั่งหมาป่า

“บอกผม คุณชอบให้ผมมีคุณไหม” น้ำเสียงแหบแห้งของเขา แฝงความแน่วแน่ที่ห้ามปฏิเสธ

ที่จริงร่างกายเธอได้ให้คำตอบเขาแล้ว แต่ว่าเขายังอยากได้ยินจากปากเธอ เขาอยากมั่นใจว่า เธอจะเป็นของเขาเพียงคนเดียว

เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปาก เธอไม่ชอบพูดคำว่าชอบในสถานภาพแบบนี้ เธอไม่มีคำที่มีแต่ความใคร่แบบนี้

เธอไม่พูด เขาก็ยิ่งเพิ่มความแรง....

สุดท้ายที่สุด ก็ไม่มีความอ่อนโยนมาก ไม่สวยงามเหมือนเมื่อก่อนตอนที่ร่างกายทั้งสองแนบชิดประสานติดกันเป็นหนึ่งเดียว ถึงแม้ร่างกายของเธอ เพราะเทคนิคของเขาทำให้มีความสุขจนถึงจุดสูงสุด แต่ในใจเธอยังคงหดหู่

เธอโหยหาความสุขที่กายใจทั้งสองเป็นของกันและกันแบบนั้น เขาเองก็โหยหา แต่ว่าตอนนี้ ทั้งสองคนต่างก็ทำไม่ได้ที่จะปล่อยวางตัวเองทั้งหมด

เย่เชินหลินไม่อาลัยอาวรณ์เลย ลุกขึ้น แล้วก็ตรงไปอาบน้ำ

เซี่ยชีหรั่นก็ลากร่างกายที่เมื่อยล้าลุกขึ้น เอาเสื้อเชิ้ตตัวโตของเขามาคลุม กลับห้องไปหยิบเสื้อผ้าตัวใหม่แล้วล้างทำความสะอาดในห้องอาบน้ำ

เธอล้างเสร็จ กำลังจะกลับห้องตัวเอง เย่เชินหลินก็เปิดประตูเข้ามา ถึงจะดูไม่โกรธเหมือนทุกครั้งที่หลังจากทำโทษเธอแล้ว สีหน้ากลับยังเย็นชา

เซี่ยชีหรั่นนึกว่าเขามา เพื่ออยากพูดกับเธอเรื่องไปหาโม่เสี่ยวจุนเพื่อตรวจDNA เพราะเขาอยากที่จะหาน้องชายเจอขนาดนั้น

นี่เป็นเพียงเธอคาดเดา เธอไม่กล้าถามตรงๆ กลัวเขาเข้าใจผิดอีก ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไร รอให้เขาพูดอย่างเงียบๆ

“”ตอนเที่ยง คุณแม่ของผมจะมา คุณต้องจำไว้ ตอนทานข้าวไม่ว่าจะเกินเรื่องอะไรขึ้น คุณเห็นใครก็ตาม จะต้องสงบเงียบ หากคุณกล้าพูดไปเรื่อย ผมจะเอาคืนจากคุณแน่

เซี่ยชีหรั่นไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของเขา แต่ว่าท่าทางของเขาทำให้ในใจเธอทรมาน

ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร เขาจะบอกเธอดีๆไม่ได้เลยหรือ? ทำไมต้องใช้น้ำเสียงเตือนขนาดนี้?

นึกว่าเขาทำแบบนั้นแล้วจะสามารถระบายความโกรธ ไม่พูดจะจากระทบ กระเทียบแดกดันอีก ใครจะไปคิดยังเป็นแบบนี้ ในใจเธอถอนหายใจอย่างไม่รู้ตัว และก็ตอบเสียงต่ำว่า “ฉันรู้แล้ว คุณเย่ ฉันจะไม่พูดไปเรื่อย หากคุณไม่อยากให้ฉันออกไป ฉันทานในห้องก็ได้ หรือไม่ทานก็ไม่เป็นไร”

ท่าทางเธอดื้อรั้นขนาดนั้นและน่าสงสาร พูดออกมาแต่ละคำทำให้ใจเขาเจ็บปวด

เขากำหมัดไว้แน่น หักห้ามใจไม่ไปกอดเธอ ปลอบโยนเธอ พูดขึ้นเพียงว่า “จะต้องไปทานที่โต๊ะใหญ่” แล้วก็จากไป

ตอนใกล้ถึงเวลาอาหารเที่ยง ในคฤหาสน์หลักมีเสียงครึกครื้น เหมือนมีคนมาเป็นจำนวนมาก เซี่ยชีหรั่นยังอยู่ในห้อง ไม่ออกมา

จิ่วจิ่วก็กลับมาแล้ว เพราะว่าคนเยอะ พ่อบ้านมอบหมายให้เธอไปช่วยต้อนรับ เธออยากเจอเซี่ยชีหรั่น แต่ก็ต้องรอก่อนแล้ว

โม่เสี่ยวจุนโดนเซี่ยชีหรั่นตัดวางสาย ก็วางใจไม่ลง ขอร้องให้จิ่วจิ่วพาเขามาเจอเซี่ยชีหรั่น จิ่วจิ่วครุ่นคิดดู กลัวจะเรื่องราวจะวุ่นวายใหญ่โต รุนแรง ดังนั้นจึงโน้มน้าวโม่เสี่ยวจุนให้อดทนไว้ก่อน

เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องที่โม่เสี่ยวจุนก็คือเย่จื่อห้าน เธอคิดว่าเรื่องสำคัญขนาดนี้ ไม่ควรที่จะเป็นเธอพูดออกมา เซี่ยชีหรั่นจะหาทางจัดการเอง

โม่เสี่ยวจุนก็กลัวตัวเองผลีผลามไปหาเซี่ยชีหรั่น จะเป็นการทำให้เธอเดือดร้อน เสียงของเธอในโทรศัพท์ดูตื่นตกใจคุณเย่ เพียงพอที่จะแสดงว่าเธอเกรงกลัวผู้ชายคนนั้นมาก เขาไม่ดีกับเธอเลย แบบนี้ยิ่งทำให้โม่เสี่ยวจุนยิ่งโทษตัวเอง และก็ตั้งมั่นอย่างแน่วแน่ว่า จะต้องเปลี่ยนแปลงสถานภาพแบบนี้

ตอนนี้ เขายังต้องรอ เชื่อว่าเซี่ยชีหรั่นจะหาโอกาสออกมาเจอเขา ถึงตอนนั้น เขาก็จะได้รู้ว่าเธอรับปากที่จะอยู่กับคุณเย่นานแค่ไหน แล้วต้องทำยังไงถึงจะสามารถไปจากเขาได้

ถึงเวลารับประทานอาหารเที่ยง พ่อบ้านมาเคาะประตู เชิญเซี่ยชีหรั่นไปทานข้าว บอกว่าเป็นคำสั่งของคุณเย่

นอกจากคุณแม่ของเย่เชินหลินแล้ว เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่ายังมีใครมาอีก