สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 435

ตอนที่ 435 สาวใช้ตัวแสบ339

ถ้าสมมติเขาแค่หอมแก้มเธอเฉยๆ เธอจะดีใจมากกว่านี้

ดีที่มีร่มคันนั้นช่วยชีวิตเธอไว้ ไม่อย่างนั้นเธอคงตายอย่างอนาถแน่ๆ เซี่ยชีหรั่นกำลังซาบซึ้งในร่มคันนั้นอยู่นั้น ก็กวาดสายตามองไปที่ เย่บางคน รู้สึกว่าอารมณ์เขาแปลกๆ

“ร่มคันนั้นเป็นอะไร? คุณมองอะไรมันขนาดนั้น? นี้ก็คือวันนั้นฝนตก เซียว…… ” เซี่ยชีหรั่นอธิบายได้ครึ่งหนึ่ง เย่เชินหลินก็เปิดกระจกรถลง พูดกับคนขับรถว่า : “เอาร่มคันนี้ไปทิ้งขยะให้ที! ”

“อะไรนะ? เย่เชินหลิน คุณอย่าทำแบบนี้นะ! ” เซี่ยชีหรั่นตกใจนิดหน่อย ก็แค่ร่มไหม? เขาอุตส่าห์ใจดีให้เธอยืม จะไม่ขอบคุณได้ยังไง แถมยังเอาของของคนอื่นไปทิ้งอีก?

“ครับ คุณเย่! ” คนขับรถรีบดับไฟบุหรี่ แล้วรับร่มที่เย่เชินหลินยื่นส่งให้เขา และเอาไปทิ้งทั้งขยะที่ห่างออกไปไม่ไกลมาก

เซี่ยชีหรั่นเศร้าใจอย่างมาก อยากจะเปิดประตูรถ ไปเอาร่มนั้นกลับมา แต่กลับถูกเย่เชินหลินคว้าเอวไว้ไม่ให้เธอขยับ

“นี้เป็นร่มที่ ผู้จัดการเซียวหวังดีให้ฉันยืม! ” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกไม่ดีใจนิดหน่อย พูดเสียงดังคัดค้านเย่เชินหลิน

“นี้เป็นร่มของเขาที่บริษัทจัดสรรให้ เขาไม่ใช้เอง กลับเอามาจีบสาว ดังนั้นเห็นได้ชัดว่าร่มไม่ได้เอามาใช้ประโยชน์ มีเหตุผลที่จะทิ้ง ” ท่าทางของเย่เชินหลินที่เย็นชา น้ำเสียงที่เย็นชา และท่าทางวางมาด ทำให้เซี่ยชีหรั่นหมั่นไส้

เซี่ยชีหรั่นมองคนขับรถที่เอาร่มของ เซียวแย่ทิ้งลงในถังขยะผ่านกระจกด้านหลังรถ เธอมองเย่เชินหลินอย่างโมโห ถามเขาว่า : “คุณนี้ทำไมไม่รู้จักฟังเหตุผล?”

“ผมไม่ฟังเหตุผล? คุณไม่รู้ว่า เซียวแย่เป็นคนยังไง? เขาคือเสือผู้หญิง ผู้หญิงในบริษัทกี่คนแล้วที่ตกหลุมรักเขา? เขาเป็นคนนิสัยรักความสะอาดมาก คุณไม่รู้? สิ่งของที่เขาใช้ไม่อนุญาตให้ใครใช้ ถ้าคนอื่นใช้ เขาจะรีบโยนทิ้งทันที เขาเอาร่มมาให้คุณยืม ถ้านี้ไม่ได้มีความรู้ดีๆกับคุณแล้วมันคืออะไร? อีกอย่าง วันนี้ผมได้ยินคนพูดเต็มสองหูเรื่องความสัมพันธ์ของคุณกับเขาที่ไม่ปกติ? ไม่มีมูลฝอยหมาไม่ขี้ หลังจากนี้คุณต้องรักษาระยะห่างกับเขา! ”

หน้าของเย่เชินหลินพูดว่าดำก็ดำเลย เซียวแย่นั้นก็มีนิสัยรักความสะอาดเกินไปคนทั้งองค์กรก็รู้ หลินต้าฮุยคุยกับเขาเป็นการส่วนตัวไม่รู้กี่รอบแล้ว

“จุดนี้ของเซียวแย่นั้นออกสาวมากเกินไป ไม่เคยเห็นผู้ชายร่างบึกบึนเป็นอย่างนี้มาก่อน ไม่ว่าผู้หญิงจะหน้าตาสวยเพียงใดแค่ใช่ของเขานิดหน่อย เขาก็จะรีบโยนทิ้งทันที ” นี้เป็นคำพูดของหลินต้าฮุย

หลินหลิงเอาเซี่ยชีหรั่นไปไว้บริษัทสาขาเพชรพลอย เขาลืมไปเลยว่ามีเซียวแย่คนนี้ วันนี้ตอนเที่ยงหลังจากได้ยินคำพูดนั้น เขาถึงเพิ่งนึกถึงเซียวแย่

เขานับว่าเป็นวัยรุ่นที่มีความสามารถโดดเด่น แต่ว่าก็มีนิสัยที่เป็นเอกลักษณ์ ถ้าเป็นคนที่เขาไม่ชอบไม่ยอมรับ คนอื่นบังคับเขา เขาก็จะโกรธและบอกจะลาออก เพื่อนิสัยที่ดื้อรั้นของเขา ผู้จัดการใหญ่บริษัทสาขาเพชรพลอยจึงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเย่เชินหลิน

แต่ว่าผลแผนโครงการกิจกรรมที่เขาทำนั้นดีมากจริงๆ เย่เชินหลินเก็บคนที่มีความสามารถไว้ ไม่อยากให้เป็นเพราะนิสัยที่ไม่ดีของเขาจึงไล่เขาออก ไม่อยากเสียคนที่มีความสามารถ

เขาตั้งใจที่จะพบเซียวแย่คนนี้ หลายรอบ เซียวแย่ชื่นชมเย่เชินหลินด้วยใจจริง

วันนี้ที่เขาอยากมา เพราะรู้สึกว่าเซี่ยชีหรั่นได้ถูกเซียวแย่ยอมรับแล้ว ไอ้เจ้าหมอนี้คิดไม่ซื่อแน่ๆ จะมาหมายปองผู้หญิงของเขา

หรือว่าเขาควรจะให้หลินหลิงเตือนเขาสักหน่อย ให้เขาซื่อสัตย์ในหน้าที่ของเธอหน่อย เพื่อความรักเขาถึงเก็บเขาไว้ ถ้าเขาใจกล้ารีบเซี่ยชีหรั่นละก็ เขาก็จะเอาความสามารถของเขาทิ้งซะ

“เย่เชินหลิน! ” เซี่ยชีหรั่นโมโหพูดออกมา อย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ : “คุณรู้ไหมว่าแต่ละคนก็มีเหตุผลกับสิ่งที่ตัวเองชอบไม่เหมือนกัน? จะเป็นไปได้ไงที่ทุกคนจะสนใจฉันอา คุณนี้มันพูดแบบไม่มีหลักฐาน ทำเกินไปแล้ว! ฉัน……ฉันโกรธแล้ว! ”

“แล้วแต่คุณ! ” เย่เชินหลินตอบเย็นชา พูดจบก็ไม่ได้สนใจเธอ

เขาหึงแล้วมันเป็นอะไร เป็นผู้ชายก็ควรจะห่วงผู้หญิงไม่ใช่เหรอ? ถ้าเขาไม่สนใจเธอ เขาถึงจะไม่หึงนะ นี้ถึงเรียกว่าอยู่ในความครอบครอง ผู้หญิงของเขามีออร่าในตัวเองอยู่แล้ว แค่สายตาก็สามารถทำให้ผู้ชายอ่อนระทวยได้ ถ้าเขาไม่คุมเข้มหน่อย ถูกสวมเขาขึ้นมาจะทำยังไง?

คนขับรถรู้ว่าทั้งสองคนไม่ได้ทำอะไรกันต่อแล้ว ก็เลยขึ้นรถ ขับรถกลับบ้านพักตากอากาศ

เมื่อถึงบ้านพักตากอากาศ อาหารเย็นได้เตรียมพร้อมแล้ว พ่อบ้านและจิ่วจิ่วมายืนต้อนรับเห็นพวกเขาทั้งสองคนกลับมาพร้อมกัน ในใจก็ดีใจแทนพวกเขา

แต่ว่าเมื่อถึงเวลาที่พวกเขาลงรถมา พวกเขาก็พบว่าใบหน้าของเย่บางคนนั้นเข้มขรึม แน่นอนว่าไม่ใช่ท่าทางที่โกรธมาก ใบหน้าเล็กๆของเซี่ยชีหรั่นก็โกรธหน้ามุ่ย ดูจากลักษณะท่าทางก็ดูออกว่าทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กนิดเดียว นี้เขาเรียกว่าเป็นรสชาติของคู่รัก ไม่เป็นอะไรมาก พวกเขาก็แอบอมยิ้มหัวเราะ

“คุณเย่ ชีหรั่น ทานอาหารเย็นค่ะ ”

“ไม่กิน ” เย่เชินหลินพูดอย่างเยือกเย็น

“ฉันก็ไม่กิน ” เซี่ยชีหรั่นปรายตามองเขา แล้วพูดเหมือนกัน

หลังจากนั้นทั้งสองคนต่างมองกันคุณมองฉัน ฉันมองคุณ เล่นแง่กันอีกไม่พูดอะไร ต่างคนต่างแยกเดินกลับห้อง

พ่อบ้านส่งสายเป็นที่รู้กันให้จิ่วจิ่ว ทั้งสองคนแบ่งหน้าที่กันรับผิดชอบ พ่อบ้านรับผิดชอบไปเรียกเย่เชินหลิน จิ่วจิ่วทำหน้าที่พูดโน้มน้าวเซี่ยชีหรั่น

“ชีหรั่น เกิดเรื่องอะไรขึ้นอะ? คู่สามีภรรยาเล่นแง่กันแล้ว? ” จิ่วจิ่วเดินเข้าไปห้องเซี่ยชีหรั่นแล้วถามเธอ