สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 459

ตอนที่ 459สาวใช้ตัวแสบ363

เขากระซิบข้างหูเธอ “ไม่เป็นไร ฉันให้โอกาสคุณในการถวายตัว ไม่จำเป็นต้องสารภาพแล้ว”

ทันใดนั้นใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็แดงขึ้น แม้แต่คอก็ยังแดง ใครจะรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่น่าอับอายที่สุดสำหรับเธอ ทันใดนั้นริมฝีปากของหมาป่าตัวใหญ่ก็กดลง

หลังกลับมาถึงวิลล่า ทั้งสองก็แยกย้ายไปอาบน้ำ เย่เชินหลินเลือกชุดให้เซี่ยชีหรั่นด้วยตัวเอง

เมื่อถึงบ้านหัวหน้าจง จงหยุนซางกำลังจัดเตรียมในห้องครัว แม่บ้านเป็นคนเปิดประตู เย่เชินหลินยื่นของในมือให้แม่บ้าน หัวหน้าจงอยู่ในห้องหนังสือ ได้ยินแต่ก็ไม่สนใจ

“เชินหลิน ชีหรั่น พวกคุณมาแล้วเหรอ” หยุนซางออกมาโดยสวมใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ พูดด้วยมารยาท มาก็ดีแล้วไม่เห็นต้องเอาอะไรมาเลย แล้วอธิบายต่อว่า “ขอโทษนะ แม่ของฉันไปท่องเที่ยว ฉันเลยต้องเข้าครัวเอง กับข้าวใกล้เสร็จแล้ว พวกคุณนั่งก่อนนะเสี่ยวจาง คุณไปเชิญคุณพ่อฉันออกมา แจ้งว่าแขกมาแล้ว”

จงหยุนซางรู้ว่าคุณพ่อเป็นข้าราชการหยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่มีทางที่จะออกมาเอง ต้องมีคนไปเชิญถึงจะยอมออกมา

“ไม่ต้อง ฉันควรพาชีหรั่นไปสวัสดีท่านจะดีกว่า ท่านเป็นผู้ใหญ่” มารยาทที่ควรแสดงของเย่เชินหลิน ไม่ค่อยพบเห็นสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะหลังจากความสัมพันธ์ของเขากับพ่อของเธอเริ่มห่างออก ทัศนคติที่เหยียดหยามของเขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ

เขาจับมือเซี่ยชีหรั่น ตามแม่บ้านไปแล้วเคาะประตูหัวหน้าจง

“เชิญเข้ามา” หัวหน้าจงน้ำเสียงทรงพลังและจริงจัง นี่เป็นลักษณะของคนที่เป็นข้าราชการมาหลายปี

เย่เชินหลินเปิดประตู ขณะพาเซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไป พูดเบาๆว่า “ ลุงจง ฉันพาคนรักของฉันเซี่ยชีหรั่นมาเยี่ยมท่าน”

“ดีมาก ยินดีมาก” หัวหน้าจงใบหน้าเป็นทางการทำให้รู้สึกเหมือนอารมณ์ที่แสนสบายอบอุ่นก็เหมือนรอยยิ้มที่เหินห่าง ยืนขึ้น เมื่อเขามองเซี่ยชีหรั่นด้วยความสุภาพเรียบร้อย ดูเหมือนว่าเขาจะมีอาการตกตะลึง

เพียงแค่ว่าเขาได้มาถึงตำแหน่งขนาดนี้แล้ว ก็ต้องควบคุมตัวเองได้มากกว่าคนทั่วไป ตะลึงอย่างแรงในใจ แต่การแสดงออกของเขากลับสู่ปกติอย่างรวดเร็ว

แต่ความสนใจไม่ได้ละเลยเซี่ยชีหรั่น ด้วยสายตาที่เฉียบแหลม จากปฏิกิริยานี้เขามั่นใจในการคาดเดาของเขามากขึ้น ความเป็นไปได้สูงที่เซี่ยชีหรั่นจะเป็นลูกสาวของหัวหน้าจง

“คุณเซี่ย ยินดีต้อนรับ” หัวหน้าจงเดินมาด้านหน้าพวกเขา จับมือเย่เชินหลินก่อน แล้วยื่นมือไปที่เซี่ยชีหรั่น

แต่ไม่รู้เพราะอะไร ตั้งแต่แว๊บแรกที่เซี่ยชีหรั่นเห็นเขา ก็รู้สึกคุ้นเคย หรือเป็นเพราะเคยเห็นเขาในข่าว

แต่ตัวจริงเขาดูจริงจังกว่าดูในทีวี แต่ผอมกว่าในทีวี เธอคิดว่า หรืออาจเป็นเพราะเขาทำงานเพื่อประชาชนมากเกินไป จึงเหนื่อย

“สวัสดีค่ะ หัวหน้าจง”

“ไปกันเถอะ พวกเราไปนั่งที่ห้องรับแขกดีกว่า พูดคุยเรื่องทั่วไป เย็นนี้หยุนซางเข้าครัวด้วยตัวเอง เวลาในการทำกับข้าวของเธอน้อย แล้วก็ช้า พวกเราต้องรอพอสมควร” หัวหน้าจงพูด พาพวกเขาออกมาแล้วไปที่ห้องรับแขก แม่บ้านชงชาไว้แต่เช้าแล้ว

เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นนั่งลงบนโซฟา หัวหน้าจงถือถ้วยชาขึ้นก่อน พูดว่า “ดื่มชา” พวกเขาทั้งสองเป็นเด็ก ก็ถือถ้วยชาขึ้น

หัวหน้าจงมองเซี่ยชีหรั่นมองแล้วมองอีก ในใจยังคงสงสัย ทำไมถึงได้เหมือนจ้าวเหวินอิงขนาดนี้ ตอนนั้นไม่ได้ยินว่าเธอท้อง แต่ตามหลักแล้ว นี่ก็ไม่น่าจะเป็นลูกของเธอนะ

อีกอย่าง เด็กสาวคนนี้แซ่เซี่ย ไม่ใช่แซ่จ้าว แล้วก็ไม่ได้แซ่หลี่ด้วย จ้าวเหวินอิงแต่งงานกับเสนาธิการหลี่แล้ว ถ้าเป็นลูกสาวของเธอจริง ก็ต้องแซ่หลี่สิ

ดูลักษณะแล้วอายุของเธอน่าจะประมาณยี่สิบสอง ยี่สิบสาม จ้าวเหวินอิงแต่งงานกับเสนาธิการหลี่ได้ประมาณยี่สิบปี ดังนั้นก็ไม่น่าจะใช่ลูกสาวของพวกเขา

เขาแกล้งทำเป็นดื่มชา แต่ในสมองก็คิดตาม สุดท้ายเขาคิดว่า ไม่แน่อาจจะมีใบหน้าเหมือนเฉยๆก็ได้

“ไม่คุ้นหน้าคุณเซี่ย ไม่รู้ว่าเป็นลูกสาวบ้านไหน เมื่อก่อนเหมือนไม่เคยเจอ” หัวหน้าจงวางถ้วยชาลง ถามเหมือนพูดคุยทั่วไป

ยังไม่ทันรอเซี่ยชีหรั่นตอบ เย่เชินหลินยิ้มเบาๆ “ท่านต้องไม่เคยเจออยู่แล้ว เธอไม่มีบ้าน เธอเป็นเด็กกำพร้า”

เย่เชินหลินพูดเช่นนี้ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแปลกในเล็กน้อย เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ดูถูกสถานะของเธอ แต่ทำไมเขาถึงตั้งใจพูดย้ำว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า

หัวหน้าจงแสดงอาการตกใจอีกครั้ง จากนั้นพูดว่า “ขอโทษ ฉันขอโทษที่ถามเช่นนี้”

“ไม่ คุณลุงจง เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องขอโทษ ชีหรั่นเป็นผู้หญิงที่ดีมาก เหตุผลที่เธอจะต้องไปอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็แค่เธอมีพ่อแม่ที่ไม่มีความรับผิดชอบเท่านั้น”

พ่อแม่ที่ไม่มีความรับผิดชอบ......หัวหน้าจงสีหน้าไม่ได้เปลี่ยน ในใจแค่รู้สึกแปลกใจกับคำพูดของเย่เชินหลิน