สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 460

ตอนที่ 460 สาวใช้ตัวแสบ364

ณ จุดนี้ หัวหน้าจงไม่มีทางจะหลุดออกมา

“คุณพ่อ มาทำอะไรตรงนี้ หนูเรียกพ่อตั้งนานพ่อก็ไม่ได้ยิน” จงหยุนซางหัวเราะคุณพ่อที่ยืนเหม่อลอยตรงทางเดิน

หัวหน้าจงยิ้ม พูดว่า “ไม่ได้ทำอะไร ฉันกำลังคิดว่าเมื่อไหร่ฉันจะได้ทานอาหารฝีมือลูกสาวฉันเสียที หิวมากแล้ว”

จงหยุนซางใบหน้าแดงเล็กน้อย พูดเสียงอ้อน “คุณพ่อชอบพูดอ้อมๆว่าหนูทำอาหารช้า”

“วันนี้เขาพาเด็กสาวเซี่ยชีหรั่นมาด้วย หนูไม่โกรธเหรอ” หัวหน้าจงกระซิบถามลูกสาว

ลูกสาวชอบเย่เชินหลิน คนอื่นรู้ มีหรือพ่อคนนี้จะไม่รู้

เขาก็เคยคิดที่จะจับคู่เธอกับเย่เชินหลิน ยังเคยคุยกับเย่เฮ่าหรันเป็นการส่วนตัว แต่เย่เฮ่าหรันไม่ได้สนใจเขาเลย

เรื่องนั้นทำให้หัวหน้าจงเสียหน้ามาก ลูกสาวของเขา มีทั้งใบหน้าที่สวย บุคลิกดี ไม่พูดถึงเซี่ยชีหรั่นคนนี้ ที่มีความงามตามธรรมชาติเมื่อเทียบแล้วก็ยังคงด้อยกว่าเธอเล็กน้อย

ชาตินี้เขามีลูกสาวเพียงคนเดียวก็คือจงหยุนซาง ถ้าไม่นับเรื่องงาน สิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตเขาก็คือลูกสาวคนนี้

“ฉันอวยพรเขา” จงหยุนซางยิ้มเบาๆ จับแขนคุณพ่อแล้วพูด “ข้าวพร้อมแล้ว พวกเราไปเชิญแขกมาทานข้าวกันเถอะ”

เมื่อทุกคนนั่งลง จงหยุนซางถามแขกจะดื่มเหล้าไหม เย่เชินหลินกล่าวว่าไม่ดื่ม ขณะเดียวกันก็พูดปฏิเสธให้เซี่ยชีหรั่นด้วยว่าเธอดื่มไม่เก่ง จึงขอไม่ดื่มเช่นกัน

ระหว่างที่นั่ง จงหยุนซางจ้องมองเซี่ยชีหรั่นแล้วพูด “ฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนใครบางคน ครั้งที่แล้วฉันพูด เชินหลินยังล้อเล่นกับฉันว่าคงไม่ใช่น้องสาวของฉันที่หายไปเมื่อหลายปีก่อนนะ”

จงหยุนซางแค่หาเรื่องคุยทั่วไป กลับทำให้บรรยากาศอึมครึม เธอพูดโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่คนฟังรู้สึก มือของหัวหน้าจงหยุดที่จานกับข้าวไม่ขยับเป็นเวลานาน

สายตาของเย่เชินหลินมองมือที่สั่น ด้วยสีหน้าปกติ

เห็นสีหน้าคุณพ่อเปลี่ยน จงหยุนซางรู้สึกว่าเป็นตัวเองพูดเช่นนั้น ทำให้คุณพ่อรู้สึกว่าเธอล้อเล่นหนักเกินไป

เธอรีบยิ้มแล้วพูดว่า “คุณพ่อ หนูไม่ได้สงสัยในความซื่อสัตย์ของคุณพ่อนะ นอกจากนี้ฉันไม่ได้บอกว่าเธอหมือนฉัน ฉันแค่บอกว่าเธอมีใบหน้าคล้ายภรรยาของเสนาธิการหลี่”

จงหยุนซางพูดเช่นนี้ ในใจหัวหน้าจงยิ่งรู้สึกทนไม่ไหว

“คุณจง คุณว่าฉันเหมือนใครนะ” เซี่ยชีหรั่นที่เงียบมาตลอด ตั้งแต่เข้ามานอกจากคำทักทายก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย

เมื่อได้ยินจงหยุนซางพูดขึ้น เธออดไม่ได้ที่จะถาม

บางทีอาจจะดูไร้มารยาทบ้าง แต่เรื่องที่เธอตามหาต้นกำเนิดของเธอนั้นไม่ใช่เรื่องแค่ปีสองปี ก็เหมือนฝู้เฟิ่งหยีตามหาลูก ถ้าเธอได้ยินใครบอกว่าเธอเหมือนใครบางคน เธอก็ไม่สามารถอดกลั้นได้

“เหมือน....” จงหยุนซางกำลังจะตอบ หัวหน้าจงขมวดคิ้ว พูดอย่างจริงจังว่า “หยุนซาง อย่าพูดไปเรื่อย เมื่อครู่ฉันได้ยินว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นเด็กกำพร้า คิดว่าหลายปีที่ผ่านมาเธอต้องตามหาญาติของเธอตลอดมา คำพูดล้อเล่นของเธอ เธออาจจะคิดเป็นตุเป็นตะได้ ถ้าเธอรู้ว่าเสนาธิการหลี่เป็นใคร แต่พูดไปเรื่อยว่าเธอเหมือนภรรยาของคนอื่น นี่เธอไม่ใช่กำลังทำให้ชื่อเสียงของภรรยาเขาเสียหายเหรอ”

ครั้งที่แล้วจงหยุนซางไม่ได้พูดออกมา ก็เพราะคิดถึงสิ่งนี้ รู้สึกว่าพูดไปเรื่อยไม่ได้ แต่ตอนนี้อยู่ในบ้านของตัวเอง เธอจึงไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เมื่อคุณพ่อเตือนสติ เธอรู้สึกว่าตัวเองพูดไม่คิด รีบพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า “ชีหรั่น ฉันแค่ล้อเล่นนะ ความจริงก็ไม่ได้เหมือนมากขนาดนั้น คุณอย่าจริงจังนะ”

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย ตื่นเต้นนิดหน่อย มองเย่เชินหลิน ปฏิกิริยาเช่นนี้ของเธอ เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ อาจจะเป็นเพราะสนิทกับเขา ดังนั้นในเวลาเช่นนี้ จึงต้องการความคิดเห็นจากเขา

มืออันใหญ่ของเย่เชินหลินวางบนลงมือน้อยๆของเธอเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องสนใจว่าเธอพูดว่าเหมือนหรือไม่เหมือน ถ้ามีโอกาสฉันจะพาเธอไปสวัสดีเสนาธิการหลี่ที่บ้านท่าน คุณไปดูด้วยตัวเอง ดีไหม กินข้าวเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว”

เย่เชินหลินปลอบใจเซี่ยชีหรั่นสำเร็จทำให้เธอสงบลง ขอแค่เขาบอกว่าจะพาเธอไปเจอ เธอก็สบายใจแล้ว

แน่นอนว่าเย่เชินหลินคงไม่พาเธอไปอย่างเร่งรีบ โอกาสที่เขาว่า เขาต้องแน่ใจว่านี่เป็นเรื่องจริง และคุณนายหลี่ต้องเต็มใจ เขาถึงจะพาเธอไป เขาจะไม่ยอมให้เซี่ยชีหรั่นไปด้วยความหวัง และกลับมาอย่างผิดหวังแน่นอน

“อืม” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างอ่อนโยน ท่าทีที่อ่อนโยนนี้ทำให้หัวหน้าจงตะลึง

เหมือน เหมือนจริงๆ จ้าวเหวินอิงก็อ่อนโยนเช่นนี้ แม้แต่เวลาพูดก็จะไม่เสียงดัง เธอเป็นผู้หญิงที่เชื่อฟังมาก อ่อนโยนเหมือนน้ำ

บนโต๊ะอาหารมีแต่ความเงียบ ดูเหมือนว่าทุกคนต่างมีเรื่องในใจ ไม่มีใครพูดอะไรเลย

จงหยุนซางรู้สึกว่าบรรยากาศไม่เหมือนกำลังรับแขกอยู่ เพราะบรรยากาศเงียบเกินไป

“คุณพ่อ ดูสิ เพราะพ่อจริงจังเกินไป ทานข้าวกับพ่อ ทำให้เชินหลินกับชีหรั่นเกรงไปด้วย ทำไมพ่อถึงได้จริงจัง ตอนหนุ่มๆก็เหมือนไม่เป็นเช่นนี้นะ”

หลังจากหัวหน้าจงเงียบไปสักพัก เขากู้คืนอารมณ์ของเขากลับมาอย่างรวดเร็ว

เข้าใจความหมายของลูกสาวดี เขาจึงยิ้ม พูดกับเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นว่า “คุณทั้งสองคนอย่าเกรงนะ ฉันก็แค่เคยชินกับมันมาหลายปีแล้ว คิดถึงตอนนั้น ตอนอายุเท่าพวกคุณตอนนี้ ฉันก็เป็นคนที่กระตือรือร้นเหมือนกัน”