สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 526

ตอนที่526 สาวใช้ตัวแสบ430

จงหวีฉวนมักไม่ชอบคนอื่นรู้ทันความคิดของเขา เขาจึงยิ้มเหมือนไม่ใส่ใจ

“เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องของคนวัยรุ่น หากมีโอกาสพวกเธอก็ลองแนะนำให้เธอดูสิ พ่อแม่อย่างพวกเราจะหวังยังไงก็ไม่มีประโยชน์หรอก”

ไม่รอให้เย่เชินหลินตอบ เซี่ยชีหรั่นเลยตอบก่อน:“ ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปบอกให้พี่เหอไท้ เรื่องแบบนี้ต้องให้ผู้ชายเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนค่ะ”

จงหวีฉวนไม่ได้ตอบรับและไม่ได้ปฏิเสธ แสดงได้ธรรมชาติมาก เขายังแกล้งเปลี่ยนเรื่อง คุยเรื่องอื่น

“ชีหรั่นปกติเวลาพักผ่อน ทำอะไรบ้าง? ฉันดูเธอกับหยุนซางมีนิสัยคล้ายๆ กันอยู่ มีโอกาสก็ไปเล่นกับเธอบ่อยๆ สิ”

เซี่ยชีหรั่นได้ยินแบบนี้ คำพูดของเขาเมื่อกี้เหมือนอยากให้พวกเขาสองพี่น้องมีความสัมพันธ์ที่ดี เธอก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว

หลังทานข้าวเสร็จ จงหวีฉวนเสนอขึ้นมาว่าอยากคุยกับเขาสองคนเป็นการส่วนตัว

เย่เชินหลินรู้ว่านี่ค่อยเป็นประเด็นหลักของเขา แต่เขาไม่ได้พูดอะไรเลย คอยเปลี่ยนตามสถานการณ์

ทั้งสามคนเดินเข้าไปห้องรับแขกชั้นหนึ่งของบ้านเย่เชินหลิน หลังจากนั่งลง จงหวีฉวนก็โทรศัพท์สั่งให้คนขับรถเอา เสื้อโค้ตที่อยู่หลังรถเข้ามา หลังจากที่คนขับรถตอบรับไม่นาน เสื้อโค้ตที่ได้รับการห่อไว้อย่างสวยงามก็เข้ามาส่งให้ประธานจง

หลังจากที่คนขับรถเดินออกไป จงหวีฉวนนำเสื้อโค้ตวางไว้ตรงหน้าของเซี่ยชีหรั่น เธอชะงักไปชั่วครู่ แล้วหันไปพูดกับจงหวีฉวนด้วยใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มว่า :“ ฉันแค่อยากจะพบคุณ ส่วนเสื้อโค้ตนี่ ฉันไม่อยากรับไว้ค่ะ ฉันดูสีนี้เหมาะกับพี่หยุนซางมาก ฉันไม่เก่งและฉลาดเหมือนเธอ ฉันไม่เหมาะหรอค่ะ”

“พวกเธอสองคนเป็นลูกสาวฉัน ฉันดูก็สวยทั้งคู่ แม่เธอสวยกว่าแม่หยุนซางซะอีก เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องสง่างามกว่า รับไว้เถอะ อย่ารู้สึกว่าของขวัญที่พ่อให้นั้นน้อยก็พอ” จงหวีฉวนมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาที่รักใคร่ แต่เธอก็ยังยืนยันและส่ายหัวเหมือนเดิม

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ฉันรับรู้ความรู้สึกคุณแล้วค่ะ เสื้อที่เชินหลินซื้อให้ยังมีอยู่เต็มตู้อยู่เลย คุณเอากลับไปเถอะค่ะ เผื่อพี่หยุนซางชอบ ถ้าเธอใส่ฉันจะมีความสุขมากกว่านี้”

จงหวีฉวนจะยื่นให้เธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นเย่เชินหลินเป็นคนรับแล้วเอามาไว้ข้างตัว แล้วพูดว่า :“ ชีหรั่นไม่ค่อยชอบใส่เสื้อโค้ตแบบนี้ครับ เธอเป็นคนเมตตาจิตใจดี เธอทนไม่ได้ที่จะส่วมใส่เสื้อที่ทำมาจากหนังสัตว์ คุณจะให้เธอ เธอก็ไม่ใส่อยู่ดี คุณเอากลับไปเถอะครับ”

จงหวีฉวนหน้าเสียไปเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นทนดูไม่ได้จึงย้ำอีกครั้ง:“ ฉันรู้ว่าคุณมีฉันอยู่ในใจ ไม่มีความแตกต่างระหว่างพ่อลูก คุณใส่ใจฉันจากใจจริง ฉันก็ดีใจแล้วค่ะ”

หลังจากฟังจบ จงหวีฉวนจึงไม่ดื้อดึงเรื่องเสื้ออีกต่อไป เขามองเซี่ยชีหรั่นด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“พูดตามตรงนะ ลูกรัก พ่อแค่อยากดูแลเอาใจใส่ลูก ในขณะที่พ่อยังสามารถดูแลได้ ลูกก็รู้พ่อทำอาชีพนี้ ทำให้คนไม่พอใจหลายคน ช่วงนี้ก็ไม่รู้ไปทำให้ใครไม่พอใจ เอาเรื่องพ่อในอดีตไปฟ้องที่รัฐบาลกลาง แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องใส่ร้าย แต่พ่ออาจจะต้องไปขึ้นศาลแล้วโดนพิพากษา ถึงตอนนั้นพ่ออาจจะต้องจำคุก อย่าว่าแต่ส่งของให้ลูกเลย อิสระในการมาเจอลูกก็อาจจะไม่มี”

ใบหน้าของเย่เชินหลินยังคงปกติ แต่ในใจเขากลับลุกเป็นไฟ นี่มันเป็นเรื่องระหว่างผู้ชาย มันยังมีหน้ามาทำตัวน่าสงสารต่อหน้าลูกสาวเขาอีก ไร้ยางอายจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของผู้หญิงเขา เขาไล่ตะเพิดแขกคนนี้แล้วล่ะ

เขาเป็นถึงประธานของหอการค้าจังหวัด ใครกันไม่กลัวเขา เขาเย่เชินหลินก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะสามารถเอาชนะได้หรือเปล่า แต่เขารู้สึกว่าผู้คนชายคนหนึ่งควรเป็นลูกผู้ชาย ต่อให้ตายก็จะไม่คุกเข่าให้ใคร เขาไม่อยากเล่นละครจอมปลอมแบบเขา

คิ้วของเซี่ยชีหรั่นขมวดขึ้นมาทันที และมองไปที่เย่เชินหลินโดยไม่รู้ตัว สายตาหยุดลงที่ใบหน้าที่นิ่งขรึมของเขาเพียงไม่กี่วินาทีก็หันมามองหน้าของพ่อเธอต่อ ถามอย่างเป็นห่วงว่า:“ มีเรื่องแบบนี้จริงเหรอคะ? แล้วคุณจะทำยังไงต่อ ฉันเชื่อว่าคุณเป็นคนบริสุทธิ์ค่ะ น่าจะไม่เคยทำเรื่องไม่ดีอะไร คุณเองก็บอกว่าเป็นการใส่ร้าย ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะคะ?”

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเป็นห่วง ไม่ว่ายังไงเขาก็คือพ่อของเธอ เขาจะเป็นคนดีหรือคนเลว เขาสามารถที่จะไม่สนใจลูกสาวคนนี้ได้ แต่ให้เธอไม่สนใจพ่อเธอ เธอทำไม่ได้

“ปัญญาใหญ่หรือไม่ ยังไม่ชัดเจน แต่พ่อดีใจมากที่มีลูกค่อยเป็นห่วงพ่อแบบนี้ ไม่เป็นไร ต่อให้ต้องติดคุก ก็ถือว่าต้องชดใช้ให้ลูกและแม่ของลูก เด็กสมัยนี้ชอบพูดอยู่คำหนึ่งไม่ใช่เหรอ ออกมาคลุกเคล้าต้องชดใช้เสมอ พ่อมีความผิด แต่แค่ไม่เต็มใจ ความบริสุทธิ์ทั้งชีวิต ถึงแก่แล้วยังจะต้องติดคุกอีก”

จงหวีฉวนถอดให้ใจอย่างหนัก เซี่ยชีหรั่นสังเกตเห็นผมของเขาขาวไปหมดแล้ว คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าคือพ่อที่ให้กำเนิดเขา เวลาที่เขาถอนหายใจหนัก ช่างเหมือนกับคนแก่ที่หมดหนทางจริงๆ

เขาเล่นละคร เขาคิดว่าเธอดูไม่ออก

เขาลืมไป เธอเป็นเด็กกำพร้า เธอเติบโตมาจากตระกูลโม่ เรื่องที่เธอเก่งที่สุดก็คือสังเกตคน ถ้าเรื่องแค่นี้เธอยังไม่เป็น เธอจะเอาตัวรอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไงกัน