สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 552

ตอนที่ 552 สาวใช้ตัวแสบ 456

เซี่ยชีหรั่นน้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ เธอสังเกตเห็นใบหน้าของฝู้เฟิ่งหยีเหมือนจะแก่ลงมาก

ขอบตาของเธอมีรอยคล้ำ ดูก็รู้ว่าเธอเศร้าใจเพราะเรื่องนี้

ฝู้เฟิ่งหยีรู้สึกผิดต่อเธอ เธอดูออกว่าเกิดจากความจริงใจ

ถึงเธอจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆว่าอยากให้เธอกับเย่เชินหลินอยู่ด้วยกันต่อไป นั่นเป็นเพราะเธออายที่จะขอร้องเธอเช่นนั้น แต่เธอดูออก เธอมีความปรารถนานี้

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกไม่สบายใจ เธอไม่อยากเห็นคนแก่มาเศร้าเสียใจเพราะเรื่องของพวกเธอ

เธอก็อยากจะทำตามความต้องการของเธอ แต่เธอเข้าใจ ถ้าใจอ่อนตอนนี้ ในอนาคตตระกูลเย่ก็จะไม่มีวันสงบสุข ก็จะนำพาความไม่สงบอีกมากมายมาให้คนแก่

เธอใจแข็ง ยืนยันที่จะพูดสิ่งที่เธอต้องการออกมา

“แม่ ขอโทษ ฉันกับเย่เชินหลินตกลงกันแล้วว่าจะแยกทางกัน ฉันไม่เพียงแต่ยอมรับลูกอีกคนของเขาไม่ได้ ฉันยังกังวลเรื่องส้งหลิงหลิง เป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ฉันอาจจะเห็นแก่ตัวมาก ขอโทษค่ะ”

ฝู้เฟิ่งหยีถอนหายใจยาว ตบมือของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ

“ไม่ต้องขอโทษ คนที่ควรจะพูดขอโทษคือตระกูลเย่ พวกคุณทั้งสองตกลงกันแล้ว แม่ก็จะไม่ขัดขวาง แม่ก็ยังพูดเหมือนเดิมว่า หวังว่าคุณจะมีความสุขในอนาคต แม่ชอบคุณมากจริงๆ อย่าติดการติดต่อนะ”

“อืมๆ” เซี่ยชีหรั่นตอบรับและพยักหน้าไปด้วย ไม่กล้าสบสายตาฝู้เฟิ่งหยี หันไปอีกทางแล้วเช็ดน้ำตา แล้วพูดว่า “แม่ ท่านก็อย่างเสียใจเลยนะ เขาเป็นผู้ชายที่ดีมากขนาดนั้น จะต้องมีวาสนาเจอคนดีๆอีก ฉันรักเขาไม่มากพอ จะต้องมีคนที่รักเขามากกว่าฉัน เต็มใจที่จะจับมือเขาแล้วเดินไปด้วยกันตลอดไป”

นิสัยของลูกชายเธอ คนเป็นแม่ย่อมรู้ดี เกรงว่าเขาจะไม่สามารถยอมรับใครเข้ามาในชีวิตได้อีกแล้ว

นอกจากนี้เขายังมีลูกติดอีกด้วย ต่อจากนี้เขาน่าจะอยู่และใช้ชีวิตกับลูกเขา

ผู้ชายที่ไม่มีคนเคียงข้างเป็นเรื่องน่าสงสารมาก แต่มันเป็นสิ่งที่เขาต้องชดใช้เพราะมันเกิดจากความผิดพลาดของเขาเอง ทุกๆคนต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง สิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบต่อเด็กคนนั้นก็คือเก็บเขาไว้ เลี้ยงดูเขาอย่างดี

ในขณะที่เขารับผิดชอบต่อลูกเขาก็ถูกลิขิตไม่สามารถรับผิดชอบต่อเซี่ยชีหรั่น ดังนั้นเรื่องนี้ไม่ว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร ฝู้เฟิ่งหยีก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

ฝู้เฟิ่งหยีมา ก็เพื่อตั้งใจจะมาพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเซี่ยชีหรั่น

“ชีหรั่น คุณดูสิว่าสะดวกตอนไหนบ้าง ช่วยนัดพ่อแม่ของคุณมา ฉันกับนายท่านเย่จะขอโทษพวกท่าน”

เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า พูดว่า “แม่ ไม่เป็นไร คนที่ผิดไม่ใช่ท่าน ไม่ต้องการให้ท่านโยนไปโยนมาอีก ฉันหวังว่าท่านมีความสุขในบั้นปลายชีวิต จากใจจริงๆ ฉันก็ขอบคุณที่ท่านดูแลฉัน ฉันก็ชอบท่านเช่นกัน”

เซี่ยชีหรั่นพูดจบ เดินไปด้านหน้าของฝู้เฟิ่งหยี แล้วกอดเธอ

ฝู้เฟิ่งหยีกอดเธอไว้แน่น ไม่อยากจะปล่อยเธอไป แต่ตระกูลเย่ไม่สามารถรั้งเธอไว้

ตอนที่เซี่ยชีหรั่นปล่อยฝู้เฟิ่งหยี เห็นใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอรีบหยิบกระดาษมาช่วยเช็ดให้เธอ

“ฉันจะกลับแล้ว” ฝู้เฟิ่งหยียืนขึ้นแล้วกล่าว

“แม่ ท่านช่วยฉันสวัสดีพ่อด้วย ฉันได้ยินมาว่าเขาออกความคิดให้ส้งหลิงหลิงเอาเด็กออก ถึงแม้ฉันจะไม่เห็นด้วยกับการทำร้ายเด็กที่เป็นรูปเป็นร่างแล้วก็ตาม แต่ฉันเข้าใจความตั้งใจของเขา ฉันขอบพระคุณมากๆ”

“ได้ ฉันจะบอกเขาให้”

“อีกอย่าง ถ้าตอนนี้ร่างกายยังไม่แข็งแรงพอ ท่านก็อย่ารีบร้อนบอกเรื่องของฉันกับเชินหลินให้ท่านทราบ”

เซี่ยชีหรั่นยังรู้สึกไม่ค่อยวางใจ บางทีการรักใครสักคนก็ต้องรักครอบครัวของเขาด้วย ดังนั้นเธอจึงมีความกังวลในใจมากขึ้น แม้ว่าจะจากไป เธอก็ยังต้องการเห็นทุกคนรอบตัวเขาจะสบายดี

ทั้งสองคนออกจากห้องนอนของฝู้เฟิ่งหยี ไม่เห็นเย่เชินหลินอยู่ในห้องหนังสือ เขายืนอยู่ตรงทางเดิน ใบหน้าดูเศร้า

“แม่ จะกลับแล้วหรือ วันนี้ฉันไม่ได้ส่งแม่นะ ฉันจะส่งชีหรั่นกลับบ้าน” เย่เชินหลินเดินเข้าไป ประคองแขนของแม่แล้วพูด

“คุณส่งเธอกลับบ้านเถอะ ช่วยหาเวลานัดพ่อแม่เธอให้ด้วย ฉันกับพ่อคุณจะไปขอโทษพวกเขา”

เย่เชินหลินกำกำปั้นกระชับแน่น หลายวันที่ผ่านมาเขาตำหนิตัวเองว่าทำให้เกิดผลเสียต่อพ่อแม่ของเขามากเกินไป ตอนนี้พวกท่านยังต้องมารับผิดชอบต่อการกระทำของเขาอีก เขารู้สึกไม่สบายใจมาก

“แม่ ไม่เป็นไรจริงๆ ” เซี่ยชีหรั่นเรียกจนคุ้นเคย จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังเรียกเช่นนี้

“ฟังฉันนะเด็กน้อย นี่เป็นสิ่งที่พวกเราควรจะทำ ถ้าไม่ได้ทำพวกเราก็จะไม่สบายใจ”

“หลังจากกลับไปอย่าคิดเรื่องนี้อีกเลย แม่ ฉันจะจัดการให้ท่านกับพ่อของฉันและเสี่ยวห้านออกไปพักผ่อนนอกบ้าน” เย่เชินหลินพูด

“พวกเราก็ไม่ได้ไปไหน ไว้ค่อยคุยกันนะ”

หลังจากฝู้เฟิ่งหยีกลับไป เย่เชินหลินก็สั่งให้พ่อบ้านเตรียมรถให้

“จิ่วจิ่วบอกว่าเธอจะไปกับคุณ พวกคุณเป็นเพื่อนรักกัน หาได้ยากที่เขาจะมีใจเช่นนี้ คุณก็ยอมให้เธอตามคุณไปนะ” เย่เชินหลินพูดยังไม่ทันจบ ก็เห็นจิ่วจิ่วหิ้วกระเป๋าใบใหญ่เดินมา

“ชีหรั่น ฉันเก็บของเรียบร้อยแล้ว คุณไม่ให้ไป ฉันก็จะไปกับคูณ”

“ตกลง คุณไม่กลัวลำบาก ก็ไปกับฉัน” เซี่ยชีหรั่นริมฝีปากโค้งและยิ้ม เดินเข้าไปช่วยจิ่วจิ่วถือกระเป๋าใบนั้น