สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 553

ตอนที่ 553 สาวใช้ตัวแสบ 457

เธอโชคดีจริงๆในเวลานี้ยังมีอ้อมกอดแบบนี้ให้เธอ ถ้าไม่ใช่เพราะมีแม่ เธออาจจะไม่เข้มแข็งอย่างนี้ เธออาจจะเลือกอยู่กับเย่เชินหลินเหมือนคนไร้ค่า มองดูเขากับลูกของคนอื่น

“ฉันขอตัวกลับก่อน” เย่เชินหลินลุกขึ้นจากโซฟา พูดประโยคนี้เบาๆ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเจ็บปวดในใจอีกครั้ง

เธอออกจากอ้อมแขนของแม่ มองไปที่เขา ในตามีน้ำตาที่ห้ามไม่อยู่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ

สายตาเช่นนั้น ทำให้เย่เชินหลินจุกที่อกทันที

เขาเหมือนจะลืมไปว่าที่นี่คือที่ไหน ลืมไปว่ามีคนอื่นกำลังมองพวกเขาอยู่ อดไม่ได้ที่จะโอบกอดเธอไว้

ร่างเล็กๆของเธอพิงที่ตัวเขา เขารู้สึกมีความสุขทุกครั้ง

เขากอดเธอ กอดเธอด้วยแขนสองข้างอย่างแน่นประมาณหนึ่งนาที แล้วจูบที่หน้าผากเธอเบาๆ พูดด้วยเสียงแหบว่า “ถ้าคิดถึงฉัน ก็กลับมาได้ตลอดเวลา ฉันจะรออยู่ที่เดิม”

พูดจบ เขาก็ไม่มองเซี่ยชีหรั่นอีก แต่หันไปพูดกับจ้าวเหวินอิงว่า “คุณน้า ฉันขอตัวก่อน”

เขาไม่มีสิทธิ์เรียกแม่อีกแล้ว เช่นนั้นหน้าด้านเกินไป

การแยกทางในวันนี้ถึงเวลาแล้ว ต่อจากนี้มีเพียงเซี่ยชีหรั่นเท่านั้นที่มีสิทธิ์เลือก เขาไม่มีสิทธิ์ เขาทำได้แค่อดทนรอความหวัง

ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร เขาก็จะรอ

แม้เธอจะมีคนรัก เธอแต่งงาน มีลูก เขาก็จะเฝ้าดูเธออย่างห่างๆ นี่เป็นสิ่งที่เขาติดค้างเธอ ก็เป็นสิ่งที่เขาเต็มใจทำ

เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ไปส่งเขาที่ประตู เธอไม่อยากแสดงถึงความอาลัยอาวรณ์ที่จะจากไป

จิ่วจิ่วมองตามหลังของเย่เชินหลิน แล้วมองดูใบหน้าเล็กๆของเซี่ยชีหรั่นที่แสดงถึงความอาลัยอาวรณ์ที่จะจากไป ทนไม่ได้วิ่งตามออกไป เรียก “คุณเย่”

เย่เชินหลินหยุดอยู่ที่ประตู จิ่วจิ่วเดินไปข้างๆแล้วพูดเบาๆว่า “ถ้าคุณสามารถปฏิบัติต่อเธอได้เป็นอย่างดีตลอดไป ฉันยังหวังให้คุณทั้งสองอยู่ด้วยกัน คุณอย่ายอมแพ้นะ และอย่าโดนกับดักของผู้หญิงที่ร้ายกาจคนนั้นอีกนะ”

“ขอบคุณ” เย่เชินหลินพูดเบาๆ แล้วออกมาจากที่นั่น

“แม่ แม่กำลังทำอะไรอยู่ ถูพื้น ฉันช่วยถูกนะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วพูด พูดจบก็ไปหยิบไม้ถูพื้นที่พิงอยู่ตรงโซฟา ไม่พูดอะไรมากเริ่มถูพื้นทันที

จิ่วจิ่วและจ้าวเหวินอิงมองหน้ากัน เห็นเธอตั้งใจถูพื้นมาก

ถูห้องรับแขกเสร็จ เธอพูดว่า “ฉันจะไปถูห้องบนตึกต่อ คุณจิ่วจิ่วจะมาอยู่กับพวกเรา ต้องสร้างสภาพแวดล้อมที่ดี”

จิ่วจิ่วอยากจะห้ามเธอ แต่ถูกจ้าวเหวินอิงห้ามไว้

“ให้เธอทำเถอะ หลายๆเรื่องต้องใช้เวลา” จ้าวเหวินอิงพูด

เธอจำได้ไม่เคยลืมตอนที่เธอแยกทางกับจงหวีฉวน แล้วเสียลูกไปด้วย เธอต้องใช้เวลาถึงสองสามปีถึงจะยอมรับได้

ถ้าไม่ได้มาเจอกับหลี่หมิงจุ้น ชาตินี้เธอก็คงจะไม่สามารถสงบลงได้

วันนี้ลูกสาวของเธอกับเย่เชินหลินแยกทาง และรักมากขนาดนั้น จะมีความสุขได้อย่างไรในทันที

“จิ่วจิ่ว ออกไปซื้อผักเป็นเพื่อนฉันหน่อย วันนี้แม่บ้านไม่อยู่ ตอนกลางวันเดี๋ยวฉันทำอะไรอร่อยๆให้พวกเธอทาน” จ้าวเหวินอิงพูดด้วยความสนิทสนม จิ่วจิ่วพยักหน้าตอบรับ

“ขอบคุณคุณนาย”

“เด็กโง่ คุณมาบ้านฉันก็ถือว่าเป็นแขกของพวกเรา ไม่ต้องเรียกคุณนาย เรียกคุณน้าสิ”

“ค่ะ คุณน้า ฉันจะไปซื้อผักกับคุณ ฉันเป็นคนทานเก่งนะ ทานได้ทุกอย่างเลย เช่นนั้นพวกเรามาช่วยกันทำให้เซี่ยชีหรั่นกลายเป็นคนทานเก่งด้วยดีไหม”

จ้าวเหวินอิงยิ้ม ก่อนออกไปอดไม่ได้ มองขึ้นไปบนตึกสักพัก เซี่ยชีหรั่นยังคงถูพื้นอยู่ ดูตั้งใจมาก

รอพวกเธอออกไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นวางไว้ถูพื้นลง แล้วนั่งร้องไห้เงียบๆคนเดียว

เย่เชินหลิน ลาก่อน ขอให้คุณมีความสุขนะ

ทันใดนั้นก็มีเพลงเพลงหนึ่งลอยเข้ามาในหัวของเธอ ขอให้คุณมีความสุขมากกว่าฉัน อย่าให้การจากลาของฉันไร้ประโยชน์ ฉันนับถอยหลังเงียบ ๆ ในที่สุดก็เห็นคุณชัดเจนมากขึ้น ฉันเลือนรางในสายตาของคุณ......ค่อยๆจางหายไป..........

คุณจะมีความสุขไหม ไม่มีใช่ไหม ฉันทำอย่างนี้ได้อย่างไร ทั้งๆที่รู้ว่าคุณจะไม่มีความสุข ฉันยังจะแยกจากคุณอย่างเห็นแก่ตัว

เย่เชินหลิน คุณลืมฉันเถอะนะ อย่าคิดถึงฉันอีกตลอดไป

เซี่ยชีหรั่นร้องไห้หนักมาก มีคนเปิดประตูเข้ามาเธอยังไม่รู้ตัว เมื่อเธอได้ยินเสียงเท้าขึ้นบันไดมา เธอมองด้วยความซึมเศร้า เห็นสายตาของหลี่เหอไท้มองมาที่เธอ

“คิดออกแล้วใช่ไหม” เขาย่อตัวลงมา พูดกับเธออย่างอ่อนโยน แล้วยื่นกระดาษเช็ดให้เธอ

เซี่ยชีหรั่นรับกระดาษเช็ดมา เช็ดน้ำตา แล้วยิ้มให้เธอ พยักหน้า

“คิดออกแล้วยังจะร้องไห้อีก”

เซี่ยชีหรั่นอายจนหน้าแดง แล้วถามเขาว่า “ตอนกลางวันทานข้าวที่บ้านฉันไหม แม่เพิ่งออกไป ถ้าคุณจะทานด้วยกัน ฉันจะได้โทรบอกแม่ให้ซื้อผักมาเยอะๆหน่อย อ้อ ฉันลืมโทรศัพท์........” เซี่ยชีหรั่นพูดได้ครึ่งทาง ยิ้มอย่างอึดอัด แล้วลุกขึ้น

หลี่เหอไท้ประหลาดใจกับสิ่งที่เธอพูด หลังจากนั้นก็ยิ้ม