สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 556

ตอนที่ 556 สาวใช้ตัวแสบ 460

เธอมองเห็นแค่เงาด้านหลังของเขา มองไม่เห็นด้านหน้าของเขา ความรู้สึกภายในใจนั้นผิดหวังหรือว่าเป็นอะไรกันแน่ เธอไม่กล้าคิดเยอะ

“ฉันแค่อยากจะพูดว่า พวกเราแยกจากกันแล้ว ก็ตัดขาดอย่างจริงจังเถอะ ไม่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ”

เธอพยายามทำเสียงนิ่งๆ เย็นชา ในเวลานี้เธอพูดคำที่ไร้น้ำใจออกมา เพราะเธอกลัวว่าเขาจะลืมเธอไม่ลง

เธอทำสำเร็จ เย่เชินหลินรู้สึกว่าใจของเขาเหมือนถูกมีดที่แหลมคมมากๆปักเข้าไป ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นโศกเศร้า มุมปากค่อยๆยิ้มรอยยิ้มที่เจ็บปวดขึ้นมา

เขาไม่หันกลับ เพราะฉะนั้นเธอเลยมองไม่เห็นอารมณ์ท่าทางของเขา

เซี่ยชีหรั่น คุณไม่ต้องกังวลความรู้สึกของผม ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ผมสมควรที่จะได้รับ

“ที่อยากจะพูดก็คือเรื่องนี้เหรอ คือแยกจากกันอย่างเด็ดขาดแล้ว พวกเราดูเหมือนว่าไม่มีเกี่ยวข้องกันอีกใช่ไหม? ” เขาถามย้อนกลับ พยายามข่มน้ำเสียงที่เย็นชาเอาไว้

“คุณยังส่งคนรถให้มารับ ให้บอดี้การ์ดตามฉัน หลังจากนี้ไม่ต้องแล้ว และฉันก็จะไม่นั่งรถที่คุณส่งมาแล้ว ฉันจะเริ่มต้นใหม่ ไม่อยากเห็นคนหรือเรื่องที่เกี่ยวกับคุณอีกแล้ว ในเมื่อแยกจากกันแล้ว ก็ให้พวกเราลืมทุกสิ่งทุกอย่างของเราทั้งสองเถอะ ฉันมาพูดกับคุณก็แค่นี้ ฉันไปแล้ว คุณยังส่งให้พวกเขามาตามฉันอีก ฉันก็จะไม่ใช้พวกเขาหลอก ”

เซี่ยชีหรั่นบังคับตัวเอง เอาคำพูดพวกนี้พูดออกมารวดเดียวจบ พูดเสร็จก็เหมือนกับหนีไปอย่างนั้น หมุนตัวกลับเดินออกไปจากห้องทำงาน

“รอก่อน! ” เย่เชินหลินรีบหมุนตัวกลับมาอย่างรวดเร็ว เซี่ยชีหรั่นหยุดก้าวเดินไปโดยธรรมชาติ หันหน้ากลับไปหาเขา

สายตาของทั้งสองก็ประสานกัน เขาเก็บซ่อนความโศกเศร้าภายในดวงตาไม่ได้ และเธอก็เช่นกัน

เซี่ยชีหรั่นมองเห็นคางของเขามีเคราขึ้นมานิดหน่อย ผู้ชายที่สง่างามอย่างเขา แยกจากเธอแล้ว ตอนเช้าของวันนี้เขาเลยไม่โกนหนวดเครา

เขาดูเหมือนแห้งเหี่ยวต่างไปจากปกติ เป็นเพราะเธอคิดเยอะไป หรือว่าเขาวางไม่ลงจริงๆ?

น้ำตา เอ่อล้นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เซี่ยชีหรั่นพยายามควบคุมอย่างสุดความสามารถ ถามเสียงเบาว่า : “ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม? ”

ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม?

หลังจากนี้เป็นต้นไปเขาต้องมีเรื่องถึงจะพูดกับเธอได้แล้ว พวกเขาเลิกกันแล้ว แม้กระทั่งเพื่อนก็เป็นไม่ได้แล้ว

คนที่รักกันทั้งสองคน ตัดสินใจแล้วไม่เลิกกัน ก็รักกันต่อไป ความรักที่แข็งแกร่งระหว่างพวกเขาไม่มีใครสักคนที่จะเป็นเพื่อนที่อบอุ่นกันต่อได้

เขาไม่สามารถกินข้าวกับเธอได้ ไม่สามารถพูดคุยเล่นหัวเราะกับเธอได้ ระหว่างพวกเขาไม่มีทางที่จะหาเรื่องมาคุยกันได้อย่างธรรมชาติได้อีกแล้ว

“รถยังเป็นรถของคุณ บอดี้การ์ดก็ยังเป็นบอดี้การ์ดของคุณ คุณชอบที่จะนั่งก็นั่ง ไม่อยากนั่งก็ไม่ต้องนั่ง คนคุณก็สามารถไล่ออกได้ วางแผนให้คุณแล้ว ก็คือวางแผนให้คุณแล้ว ไม่เอาคืนแน่นอน นี้ไม่ใช่พัวพันกับคุณไม่หยุดไม่ชัดเจน ผมสัญญากับแม่ของคุณว่าจะดูแลคุณไปตลอดชีวิต เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะอยู่ด้วยกัน หรือแยกจากกัน ผมก็ต้องรักษาคำหมั้นสัญญา ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว คุณกลับไปเถอะ ”

เย่เชินหลินพูดจบ ก็ไม่ได้มองเธออีก หมุนตัวกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง ตึกสูงเสียดฟ้า มองขึ้นไปด้านบน เต็มไปด้วยท้องฟ้าสีคราม แต่กลับทำให้ความเจ็บปวดไม่สบายใจหายไปไม่ได้ สายตาของเขายิ่งมองยิ่งเศร้า

“เย่……” เซี่ยชีหรั่นพูดออกมาแค่คำเดียว เย่เชินหลินยืนมือออกมา บอกใบ้ให้เธอไม่ต้องพูดแล้ว

การตัดสินใจของเขาไม่มีทางเปลี่ยนแน่นอน ไม่ว่าเธอจะพูดยังไง เขาก็ไม่ยอมเอาบอดี้การ์ดที่ปกป้องเธอกลับ

เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าทำอย่างนี้ต่อไป พวกเขาทั้งสองก็ความคิดเห็นไม่เหมือนกัน เขาก็ยังคงยืนยันที่จะให้ เธอก็ไม่ต้องการ

ไม่ว่าในใจของเธอจะมีกี่หมื่นคำที่ร้องตะโกนออกมา อยากที่จะให้คุยกับเขานานหน่อย มองเขาให้นานกว่านี้ เธอกลับไม่ได้ยื้ออะไรเลยสักนิด หลังตรง เดินออกไปด้านนอก

ได้ยินเสียงปิดประตู ร่างกายของเย่เชินหลินก็นิ่งแข็งไม่ขยับเขยื้อนอีกครั้ง

เขาเอามือล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมา กดไปที่เบอร์โทรศัพท์ของหลินหลิง และสั่งเธอไป

เซี่ยชีหรั่นเดินออกประตูไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต้อนรับเธออีกครั้ง เธอแค่ตอบกลับไปอย่างนิ่งๆ : “ขอบคุณมากๆนะคะ แต่ว่าฉันพูดกับคุณเย่แล้ว หลังจากนี้ฉันจะไม่นั่งรถคุณอีกแล้ว และก็จะไม่ยอมรับการรักษาความปลอดภัยจากคุณอีกแล้ว น้ำใจของพวกคุณฉันรู้แล้ว และฉันจะจำไว้ ขอบคุณมากนะ ฉันไปแล้ว ”

“คุณเซี่ย เดี๋ยวแป๊บหนึ่ง! ” เธอได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านหลังของเธอ น้ำเสียงมีความเย็นชา หมุนตัวกลับไป เห็นหลินหลิงที่ผมสั้นเท่าติ่งหู ใส่รองเท้าส้นสูงวิ่งมาทางเธอ

“สวัสดีค่ะ ผู้ช่วยหลิน ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กๆทักทาย

ส่วนใหญ่แล้วหลินหลิงจะไม่ค่อยยิ้มให้คนอื่น ท่าทางเย็นชาเหมือนเย่เชินหลินแต่ก่อน แต่ว่าเซี่ยชีหรั่นมีความประทับใจต่อเธอ