สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 560

ตอนที่ 560 สาวใช้ตัวแสบ 464

เซี่ยชีหรั่นเห็นท่าทางที่ดีใจอย่างนั้นของจิ่วจิ่ว อยากจะพูดจริงๆ ว่างั้นก็ให้เธอไปเถอะ อย่างน้อยก็ทำให้เธอดีใจ

แต่เธอ มองไม่เห็นแสงพระอาทิตย์กับทรายนั้น คิดไม่ถึงอาหารที่สวยหรู เธอแค่คิดถึงใบหน้าผู้ชายที่มีเคราเล็กๆคนนั้น และก็สายตาที่โศกเศร้าเหงาหงอยของเขา

“จิ่วจิ่ว ฉันไม่อยากได้ของของเขา คุณสามารถคิดหาวิธีที่จะเอาไปคืนเขาได้ไหม? ” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างจริงจัง จิ่วจิ่วก็เก็บใบหน้าที่ดีใจนั้น

เธอมองดูใบรายงานทรัพย์สินนั้นอีกครั้ง ก็ยังอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

“ฉันว่าคุณอ่ะ สมองพังไปแล้วจริงๆ เงินเยอะมากมายขนาดนี้ไม่เอาก็เสียดายแย่ คุณเลิกกับเขาแล้ว ใครจะรู้ว่าหลังจากนี้เขาจะหาคนแบบไหน ถ้าส้งหลิงหลิงเอาเด็กมาเป็นข้ออ้างในการอยู่กับเขา หลังจากนี้เงินก็เป็นของเธอหมดเลยซิ โง่จริงๆ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะรับไว้ เอาไปบริจาคให้โครงการความหวัง ดีกว่าเอาไปให้นางสุนัขจิ้งจอกคนนั้นอีก ”

เซี่ยชีหรั่นนั่งฟังคำพูดของจิ่วจิ่วเงียบๆ ถึงแม้จะพูดติดตลกบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุผลไปทั้งหมด

ส้งหลิงหลิงคนนั้น ไม่ว่าเธอจะรวยมากเพียงใดก็ไม่เคยทำเรื่องดีๆให้ใครจริงๆ สำหรับเธอนั้น ยิ่งเธอมีเงินในมือมากเท่าไร เธอก็จะทำเรื่องไม่ดีมากขึ้นไปอีกเรื่อยๆ

ตอนที่เซี่ยชีหรั่นกำลังพิจารณาคำพูดของจิ่วจิ่วอยู่นั้น จิ่วจิ่วก็ส่ายหัวพูดว่า : “พวกคุณนี้รักศักดิ์ศรีมากเกินไปจริงๆ เฮ้อ! ทำไมฉันถึงไม่ได้เจอผู้ชายที่หล่อรวยเอาเงินให้ฉันบ้างนะ! โอ้ย ถ้ามีคนให้เงินฉันสักหนึ่งส่วนสิบของอันนี้นะ ไม่ซิ หนึ่งส่วนร้อน ไม่ไม่ หนึ่งส่วนพัน ฉันสัญญาว่าจะไม่ยึดศักดิ์ศรี และจะพูดกับเขาอีกว่าขอให้อายุยืนยาวหมื่นๆปี”

“จะบ้าเหรอ ไม่มีความซื่อสัตย์เลยสักนิด ฉันจริงใจที่จะปรึกษาคุณจริงๆนะ ”

คำพูดของเซี่ยชีหรั่น ทำให้จิ่วจิ่ววางมาดเอาจริงเอาจังขึ้นมาทันที เธอเก็บรอยยิ้มของเธอ คิดไปคิดมา แล้วสุดท้ายก็ส่ายหัวพูดว่า : “เรื่องนี้ฉันไม่มีวิธีการจริงๆ เขาพยายามให้คุณ ทำไมคุณถึงอยากเอากลับให้เขาล่ะ ”

ถามก็เหมือนกับไม่ได้ถาม เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจเบาๆ

“ก็ได้ เรื่องนี้ไม่ได้รีบอะไร ก็รอฉันคิดดีดีก่อน ว่าจะทำวิธีไหนเอาคืนกลับไปให้เขาให้ได้ ”

ถึงยังไงเธอก็ไม่เอา เธอจะลืมเขาอย่างเด็ดขาด ไม่มีสิ่งของอะไรติดค้างเขาทั้งนั้น นอกจากโทรศัพท์มือถือของเธอ

จิ่วจิ่วยกไหล่ ความหมายก็คือเธอก็ไม่รู้จะทำยังไง

ตอนเที่ยงหลี่เหอไท้กลับกลับมากินข้าวที่บ้านหลังจากกินข้าวเสร็จเขาก็พาเซี่ยชีหรั่นไปบริษัทสาขาใหม่ที่เปิดที่ตงเจียง ขนาดของบริษัทใหม่นั้นใหญ่มาก แน่นอนว่าไม่ใหญ่เท่าบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป บริษัทหลักของฝู้ซื่อกรุ๊ปก็อยู่ที่ตงเจียง

เซี่ยชีหรั่นก็ทำงานอยู่ฝ่ายการตลาดเหมือนเดิม หัวหน้าของเธอเป็นผู้หญิงประมาณอายุสามสิบปี แซ่หลิว ท้องนูนๆออกมาเล็กน้อย

เพื่อรักษามารยาท เซี่ยชีหรั่นกลับไม่ได้จ้องมองที่ท้องของเธอ แต่ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างดีใจ : “ฉันตั้งครรภ์อยู่ ช่วงนี้อารมณ์ก็จะฉุนเฉียวหน่อย ถ้าพูดอะไรไม่ค่อยดี ทำให้คุณโกรธคุณสามารถบอกฉันได้ตรงๆเลยนะ ”

ตั้งครรภ์อยู่……เซี่ยชีหรั่นเห็นคนท้องก็นึกถึงส้งหลิงหลิงขึ้นมาเลย แต่ว่าเธอเพิ่งจะรู้จักหัวหน้า ไม่สามารถแสดงอารมณ์ที่ไม่ดีออกมาได้

“ผู้จัดการหลิว！”

“เรียกอะไรผู้จัดการหลิวอ่ะ！ เรียกพี่ซิ ” ผู้จัดการหลิวพูดหัวเราะ ลูบมือดูเหมือนเอ็นดูเซี่ยชีหรั่น

ความสนิทสนมของเธอทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกไม่ธรรมชาติ เธอไม่ได้เป็นคนที่สนิทสนมคนอื่นได้ง่ายขนาดนั้น เธอเป็นประเภทค่อยๆเป็นค่อยๆไป

ผู้จัดการหลิวมองเห็นท่าทางที่ไม่ธรรมชาติของเธอ ก็หัวเราะขึ้น “ความรักการเป็นแม่คนนั้นล้นทะลักออกมา คุณอย่าถือสาเลยนะ ”

เซี่ยชีหรั่นยิ้มยิ้ม

“ไม่ถือสา คุณน่ารักมาก! ”

“ฮ่าๆ จริงเหรอ? ฉันก็รู้สึกว่าน่ารักมากเหมือนกัน โอเค พวกเราคุยเรื่องการทำงานดีกว่า ”

ผู้จัดการหลิวปกติเป็นคนเฮฮา พอพูดถึงเรื่องการทำงานกลับวางมาดจริงจังขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นก็เข้าใจโดยทันทีว่าทำไมถึงแม้เธอจะท้องใหญ่แล้ว แต่หลี่เหอไท้ก็ยังรับเธอเข้าบริษัท

เพิ่งมาบริษัท ก็ไม่มีงานอะไรทำเป็นจริงเป็นจังสักอัน ยังต้องรอสักสองวันถึงจะคุ้นชินกับการทำงาน

แต่ว่าสำหรับเซี่ยชีหรั่นแล้วนั้น การได้นั่งในห้องทำงานก็ดีกว่าการเดินเตร่ๆไปเรื่อย

ตอนบ่ายเซี่ยชีหรั่นพยายามเอาใจไปจดจ่อกับการทำงาน ถึงแม้บางครั้งอาจจะมีการคิดถึงคนคนนั้นบาง ทุกครั้งเธอพยายามเก็บซ่อนอารมณ์ไว้

ถึงแม้เธอจะหวังให้โม่เสี่ยวจุนกับไห่ฉิงฉิงไม่ต้องได้รับผลกระทบนี้ แต่หลังจากวางโทรศัพท์ โม่เสี่ยวจุนและไห่ฉิงฉิงยังคงพูดเรื่องของเธออยู่

“คุณว่า นิสัยของเซี่ยชีหรั่น ครั้งนี้ที่เธอจากไปเป็นเพราะรับไม่ได้ แล้วในอนาคตจะยังคงย้อนกลับมาไหม? ” ไห่ฉิงฉิงถามโม่เสี่ยวจุนอย่างไม่แน่ใจ

ปกติเรื่องของเซี่ยชีหรั่นนั้น โม่เสี่ยวจุนก็จะทายได้ใกล้เคียงกันตลอด ความคิดของเธอ เขาเข้าใจมากที่สุด