สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 610

ตอนที่ 610 สาวใช้ตัวแสบ 514　

ไห่ลี่หมินกลัวว่าสร้างความรบกวนให้กับจ้าวเหวินอิงจึงไม่ได้อยู่กินข้าวที่บ้านตระกูลหลี่ เขาได้เตรียมของเล็กๆน้อยๆเอาไปให้ด้วย เขาไปถึงที่นั่นตอนสองทุ่มพอดี

เนื่องจากว่าเซี่ยชีหรั่นได้เคยพูดเรื่องเธอและไห่ลี่หมินให้เธอได้ฟังมาแล้ว ในใจของจ้าวเหวินอิงก็รู้จุดประสงค์ในการมาที่นี่ของไห่ลี่หมินได้ทันที

ไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นจะชอบไห่ลี่หมินหรือไม่ แต่เขาก็ดีต่อลูกสาวของเธอมาก จ้าวเหวินอิงรู้สึกซึ้งใจเขาอย่างมาก ดังนั้นเธอจึงแสดงท่าทีที่สนิทสนมและกระตือรือร้นออกมา

“คุณน้าครับ ผมชอบเซี่ยชีหรั่นครับ”ไห่ลี่หมินเอ่ยออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม จ้าวเหวินอิงยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วเอ่ยออกมาว่า “เรื่องของหนุ่มสาว น้าคงจัดการไม่ไหวหรอกนะ ถ้าเธอชอบคุณ พวกเธอก็คบกัน เธอมีอิสระที่จะตัดสินใจเอง ฉันไม่เข้ายุ่งด้วยหรอก”

สำหรับการพูดออกมาตรงๆอย่างนี้ของไห่ลี่หมินนั้น ทำเอาเซี่ยชีหรั่นรู้สึกเขินอายออกมา ใบหน้าก็แดงออกมาเล็กน้อย จึงนั่งอยู่บนโซฟาอย่างทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

โม่เสี่ยวหนงและจิ่วจิ่วทั้งสองคนได้นั่งอยู่อีกด้านนึง เห็นเซี่ยชีหรั่นหน้าแดงอย่างนั้นแล้วก็รู้สึกว่ามันน่าสนใจอย่างมาก

“หรั่นหรั่น คุณคิดว่ายังไง? กับการออกไปเที่ยวกับผมครับ ผมรู้ว่าคุณเพิ่งจะผิดหวังกับความรักมา จะจีบคุณตอนนี้ก็อาจจะดูไม่เหมาะเท่าไหร่นัก ผมเองก็จะไม่ดึงดัน พวกเราออกไปข้างนอกกันสักหน่อย ถ้าหวั่นไหวกับผมบ้างแล้วก็ค่อยตกลงลองคบกับผมดู แต่ถ้าไม่ก็ถือซะว่าออกไปผ่อนคลาย แล้วยังมีบอดี้การ์ดเดินตามไปด้วย นี่มันไม่ดีหรอ?”ไห่ลี่หมินเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน

เซี่ยชีหรั่นเองก็ได้ตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว จึงได้พยักหน้าออกไป แล้วเอ่ยออกไปอย่างซุกซน “ท่านประธานไห่พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าฉันไม่ตอบตกลงอีก ก็เหมือนกับการไม่ไว้หน้าท่านประธานไห่แล้ว”

ไห่ลี่หมินทอดถอนหายใจยาวๆออกมาทันที ในใจคิดว่าผู้หญิงคนนี้จัดการรับมือได้ยากเสียจริง แต่ถ้าหากต่อไปเกิดดื้อรั้นขึ้นมา เขาคิดว่าหมอนั่นคงรับมือได้แน่

เมื่อทั้งสองคนตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ไห่ลี่หมินจึงได้บอกเธอว่าพรุ่งนี้จะมารับเธอไปตอนแปดโมงเช้า

“โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะ”เซี่ยชีหรั่นตอบกลับไป

“จิ่วจิ่ว ฉิงฉิงฝากฉันมาบอกเธอเรื่องนึง เธอออกไปส่งฉันหน่อยได้ไหม?”ก่อนกลับ ไห่ลี่หมินก็ได้หันไปพูดกับจิ่วจิ่ว จิ่วจิ่วนิ่งไปสักพักนึง จากนั้นก็พยักหน้าออกมา แล้วเดินออกไปพร้อมไห่ลี่หมิน

เธอคิดว่าบางทีวันนี้ที่เธอตามหลังโม่เสี่ยวจุนออกไปได้ถูกไห่ฉิงฉิงเห็นเข้าล่ะมั้ง ไห่ฉิงฉิงก็เลยวานให้พี่ชายมาบอกเธอ ให้เธอเลิกคิดฝันลมๆแล้งๆซะ

หลังจากที่เธอกับไห่ลี่หมินเดินออกมาแล้ว ไห่ลี่หมินถึงจะเอ่ยกับเธอออกมา “ขอโทษนะ ผมโกหกคุณ ฉิงฉิงไม่ได้พูดอะไรกับฉันมา ฉันแค่มีเรื่องอยากจะขอร้องเธอหน่อย!”

จิ่วจิ่วยิ้มออกมาจนเผยลักยิ้มสวยๆทั้งสองข้าง

“ท่านประธานไห่ ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้ก็ได้ ไม่ต้องขอโทษ แล้วยิ่งไม่ต้องขอร้องฉันหรอกค่ะ มีเรื่องอะไรคุณก็พูดออกมาได้เลยค่ะ”

“พรุ่งนี้เช้าขอให้คุณช่วยอย่าปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นได้อ่านหนังสือพิมพ์ด้วยเถอะนะครับ” ไห่ลี่หมินกำชับออกมาอย่างจริงจัง

“หนังสือพิมพ์?ทำไมล่ะคะ? ฉันถามได้หรือเปล่า?”จิ่วจิ่วมีความสงสัยอยากรู้อย่างมาก ทำไมถึงไม่ให้เซี่ยชีหรั่นได้อ่าน เธอจึงได้ถามออกไป

พอดีกับในตอนนั้นที่เสียงโทรศัพท์ของไห่ลี่หมินดังขึ้นมาพอดี เป็นสายของหัวหน้าจง เขาจำเป็นต้องรีบรับสายจึงไม่ได้มีเวลามากพออธิบายให้เธอได้ฟัง

“ได้โปรดจำไว้ว่าอย่าให้เธอได้อ่าน!”พูดจบ เขาก็เดินออกไป แล้วกดรับสายแล้วพูดออกไปอย่างสุภาพ “ครับหัวหน้า!”

จิ่วจิ่วแลบลิ้นใส่เบื้องหลังของไห่ลี่หมินที่กำลังเดินออกไปอย่างรีบร้อน จากนั้นเธอก็กลับเข้าไปในบ้าน ทว่าในใจของเธอก็ยังคงคิดคาดเดาไปต่างๆนานา ตกลงแล้วในหนังสือพิมพ์มันจะมีอะไรกันแน่เนี่ย

ค่ำคืนนั้นเซี่ยชีหรั่นและโม่เสี่ยวหนงได้นอนอยู่ในห้องนอนเจ้าหญิงของเธอ พลิกตัวไปมา

โม่เสี่ยวหนงนั้นนอนอยู่อย่างปกติของเธอ เธอนอนเล่นโทรศัพท์ของเธอไป ราวกับในโทรศัพท์เครื่องนั้นมีอะไรสนุกๆให้เล่นไม่รู้จบยังไงอย่างนั้น

ในช่วงเช้ามืด เซี่ยชีหรั่นก็ตื่นขึ้นมาตามปกติ ลุกออกจากเตียง เดินไปทางหน้าต่างด้วยเท้าเปล่า แล้วมองไปยังด้านนอก ถนนที่อยู่ด้านนอกสวนสายนั้นยังคงว่างเปล่าเหมือนเคย ไม่มีร่างชายที่เธอรัก

เธอถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ว่ากันว่าใจของคนทั้งสองถ้าหากรักกันไปนานๆแล้ว อย่างไรแล้วมันก็อยู่กับเราทุกเวลาเช้าเย็นไม่ใช่หรือ? แต่ทว่าชีวิตของคนเรานั้นมันไม่สั้นนัก คนที่รักกันจะไปสนใจความไม่เที่ยงนี้ทำไมกันล่ะ?

โม่เสี่ยวหนงกำลังหลับลึก เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเธอลืมผู้ชายที่เคยทำร้ายเธอคนนั้นไปหมดแล้วหรือยัง เธอไม่กล้าถามเธอออกไป แต่ดูท่าทางตอนนี้แล้วเธอคงลืมมันไปหมดแล้ว

บางทีสำหรับโม่เสี่ยวหนงแล้วนั้น ตัวความรักอย่างนี้มันไม่ได้มีค่าที่ต้องใส่ใจกับมันให้มากมาย ดังนั้นแล้วเธอจึงสามารถไปชอบคนอื่นได้รวดเร็วและสามารถลืมอีกคนได้อย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน

ในตอนนี้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอิจฉาเธอขึ้นมาเล็กน้อย สามารถลืมมันไปได้ และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

ในระหว่างที่เธอกำลังคิดอย่างนั้น โทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นมาเบาๆ เธอหยิบขึ้นมาดูบนเตียง เป็นข้อความจากเย่เชินหลิน :ถ้าตื่นขึ้นมาอีก ก็ให้รีบนอน นอนหลับแล้วก็จะเจอผมในความฝัน

เธอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว คิดขึ้นมาเงียบๆว่า ฉันไม่เห็นจะต้องไปอิจฉาเสี่ยวหนงเลยนี่ ฉันมีความรักของคุณ นี่ก็เป็นเรื่องที่มีทำให้มีความสุขมากพอแล้ว

ค่ะ ฉันจะนอนเดี๋ยวนี้ คุณก็ต้องนอนพักผ่อนด้วยเหมือนกันนะคะ เธอเผยรอยยิ้มหวานออกมา แล้วส่งข้อความตอบกลับเย่เชินหลินไป

เย่เชินหลินกำโทรศัพท์เอาไว้ สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อสูดหากลิ่นของหญิงสาวในอากาศ

เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้ว จิ่วจิ่วก็ได้เอาหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นเคาะลงกับโต๊ะแล้วพูดกับเซี่ยชีหรั่นด้วยความไม่พอใจว่า “เธอดูเองสิ เธอคิดว่าเขาเป็นอะไร? ดูภาพนี้สิว่าพวกเขารักใคร่กันแค่ไหน? ดูสิ!”

เซี่ยชีหรั่นมองไปยังจุดที่จิ่วจิ่วกำลังพูดอย่างเหม่อลอย สายตาของเธอหยุดอยู่ที่หน้าท้องที่นูนออกมาของส้งหลิงหลิง และยังมีสีหน้าที่มีความสุขของเธออีก สิ่งเหล่านี้ต่างทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดในใจขึ้นมา

แต่เธอรู้ว่านี่อาจไม่แน่ว่าเป็นสิ่งที่เย่เชินหลินตั้งใจปล่อยออกมา ถึงได้จงใจให้คนอื่นถ่ายออกมาอย่างนี้ได้ อยากสร้างภาพลวงให้กับคนอื่นๆ ดังนั้นแล้วเธอจึงสงบลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าก็มีอาการสงบนิ่งเผยออกมา

“พอเถอะ จิ่วจิ่ว อย่าโมโหไปเลย บางครั้งสิ่งที่เห็นก็ไม่แน่ว่ามันจะจริงไปเสียหมดหรอกนะ ฉันเชื่อหลิน คนที่อยู่ในใจของเขาก็คือฉัน ไม่มีทางเป็นส้งหลิงหลิงไปได้ ไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องไปรักผู้หญิงคนนั้น”

ความสงบนิ่งของเซี่ยชีหรั่นและการพูดแก้ตัวให้กับเย่เชินหลินนั้นยิ่งทำให้จิ่วจิ่วรู้สึกไม่พอใจขึ้นมามากกว่าเดิม เธอชี้ไปยังหนังสือพิมพ์แล้วกดเสียงต่ำเอ่ยออกมา “เซี่ยชีหรั่น เธอช่วยลืมตาดูสักนิดได้มั้ย? เธอเห็นหรือเปล่าเขาบอกว่าเขารอคอยวันที่ลูกของเขาเกิดมามากแค่ไหนน่ะ ฉันว่าเธอไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนี้ดี ผู้ชายต่างก็เป็นจำพวกที่ว่าไม่รู้จักพอด้วยกันทั้งนั้น เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาจะไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างส้งหลิงหลิง หล่อนหน้าตาสวยอย่างนั้น ชาติกำเนิดก็ดี แล้วยังออดอ้อนเก่งอีก ถึงแม้ว่าจะร้าย ผู้ชายเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกนะ และก็บอกไม่ได้หรอกนะว่าผู้ชายเขาจะคิดว่าสิ่งนั้นเธอเป็นคนลงมือทำน่ะ เธออย่าให้เขาหลอกสิ ชีหรั่น?”

จิ่วจิ่วพูดออกมาจนถึงตรงนี้แล้วก็เห็นว่าอยู่ๆสีหน้าของเซี่ยชีหรั่นได้เปลี่ยนไป ใบหน้าของเธอซีดลงอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากก็สั่นขึ้นมา

“อุบัติเหตุ?” เซี่ยชีหรั่นพูดพึมพำออกมา จากนั้นก็รีบวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วรีบวิ่งออกจากห้องทานข้าวไป

“อุบัติเหตุอะไร?”จิ่วจิ่วถามออกไปอย่างสงสัย จากนั้นก็ก้มมองดูอีกครั้ง ถึงได้พบว่าได้มีเรื่องที่เย่เชินหลินเกิดอุบัติเหตุจริงๆ

เธอเองก็ไม่ได้มีกะจิตกะใจอ่านอย่างละเอียด ทิ้งหนังสือพิมพ์ในมือลงแล้วรีบตามเซี่ยชีหรั่นออกไป

เซี่ยชีหรั่นวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างลนลาน เธอต้องไปเอาโทรศัพท์ เธอจะต้องโทรไปหาเย่เชินหลิน

วิ่งไปพลาง ในหัวก็เอาแต่คิดไปต่างๆนานา ไม่รู้ว่าเขาจะบาดเจ็บถึงขั้นไหน ขาของเธอสั่นไปหมด มีหลายครั้งที่เกือบจะทรงตัวไม่อยู่ จึงทำได้เพียงเดินเกาะราวบันไดแล้วเดินไปข้างหน้า

เย่เชินหลิน คุณคงไม่เป็นอะไรหรอกใช่มั้ย? เป็นฝีมือของรองประธานส้งหรือคุณพ่อของคุณกัน?

น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่ามันได้ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอก็ไม่สนใจที่จะเช็ดมันออก จิตใจของเธอเอาแต่คิดกังวลเรื่องผู้ชายคนนั้น

เมื่อตอนเช้าตรู่เธอยังได้รับข้อความจากเขาเลย เขาคงไม่ได้เป็นอะไรมาก อย่างน้อยตัวเขาก็ยังคงมีสติครบอยู่ล่ะมั้ง จะต้องไม่มีปัญหาแน่! ไม่เด็ดขาด!

“ชีหรั่นเป็นอะไรไป?”จ้าวเหวินอิงที่กำลังเตรียมของใช้อยู่ก็เห็นลูกสาวของเธอเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่ดี ก็ได้หยุดการกระทำในมือลง ลุกขึ้นไปถามเธอทันที

“เกิดเรื่องกับหลิน หนูขอไม่คุยกับแม่ก่อนนะคะ หนูเองก็ไม่รู้ว่าอาการเป็นยังไง เดี๋ยวหนูค่อยบอกแม่อีกทีนะคะ!”เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงสั่นออกมา ก็ได้วิ่งไปยังข้างเตียงนอนหยิบเอาโทรศัพท์มือถือแล้วกดโทรออกไปด้วยมือที่สั่นเทา