สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 67

บทที่67ร่วมงานหมั้นของเขา3

เมื่อคืนส้งหลิงหลิงได้พูดคุยติดต่อกับส้งซูหาว ก็ยังกังวลว่างานหมั้นวันนี้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไหม สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจก็คือ ไม่มี ข่าวคราวจากฝั่งเย่เชินหลินเลยสักนิด

เธอคิดในใจ ดูท่าเซี่ยซีหรั่นคงจะเกรงกลัวอำนาจของตระกูลส้ง ไม่กล้าพูดอะไรแล้วก็รู้ตัวดีว่าต้องทำยังไง

ส้งหลิงหลิงสวมชุดแต่งงานสีแดงตัวเล็ก เธอชอบมาก

ใบหน้าของเธอประดับไว้ด้วยรอยยิ้มสวย ส่งยิ้มให้ฝู้เฟิ่งหยีด้วยความกระตือรือร้น ทั้งยังเดินไปรอบๆเซี่ยซีหรั่นพลางจับมืออีกครั้ง

เซี่ยซีหรั่นตระหนักได้ว่า ตรงบริเวณที่ไม่ค่อยมีใครสังเกตเห็นของห้องโถงงานเลี้ยงนั้นมีโต๊ะอาหารที่ส่วนใหญ่จะเป็นเหล่าสุภาพบุรุษน้อยใหญ่นั่งอยู่โต๊ะหนึ่ง เธอคิดว่าประธานเย่อาจจะอยู่กลางนั้นก็ได้

งานเลี้ยงไม่ได้เริ่มอย่างเป็นทางการ เธอถูกส้งหลิงหลิงพาเดินทะลุผ่านกลุ่มหญิงสาวในครอบครัวไป ในใจก็ยังคอยนึกถึงความปลอดภัยของเย่เชินหลินมาโดยตลอด

พอได้ยินส้งหลิงหลิงรับสายโทรศัพท์ ตอนที่บอกว่าอีกยี่สิบนาทีเย่เชินหลินก็จะถึงแล้วนั้น ในที่สุดจิตใจที่เป็นห่วงพะว้าพะวังของเธอนั้นเหมือนร่วงลงสู่พื้น

“ดีล่ะ ใกล้จะถึงเวลาแล้ว น้องเซี่ย เธอกลับไปอยู่ข้างๆคุณป้าฝู้เถอะ”

ส้งหลิงหลิงพาเซี่ยซีหรั่นส่งกลับมาอยู่กับฝู้เฟิ่งหยีด้วยตัวเอง ประธานเย่ที่เป็นเจ้านายจึงยืนขึ้นแล้วมายืนอยู่กับฝู้เฟิ่งหยี

ในที่สุดเซี่ยซีหรั่นก็ได้เจอกับประธานเย่สักที เธอกังวล ตื่นเต้นทั้งสับสน แทบจะน้ำตาไหลลงตรงนั้น

เธอเดินไปข้างหน้าเขาด้วยความหวังเต็มอก แล้วเอ่ยถามเสียงแผ่ว“สวัสดีค่ะ！คุณคือประทานเย่ใช่ไหมคะ?”

“สวัสดี！ฉันคือเย่เฮ่าหรัน！”ประธานเย่ตอบกลับด้วยความอ่อนโยน

“ประธานเย่คะ คือว่าสามารถ…....”พูดไปได้เพียงประโยคเดียว เธอยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆโทรศัพท์ในมือของเย่เฮ่าหรันก็ดังขึ้น เซี่ยซีหรั่นจึงทำได้เพียบสุดคำพูดที่เพิ่งพูดไปได้ครึ่งเดียวกลับมา

ประธานเย่รับสายโทรศัพท์ เอ่ยเสียงหนัก“ฮัลโหล สวัสดี！ฉันเย่เฮ่าหรัน......อะไรนะ? คุณว่าลูกหลินเป็นอะไรนะ?”เสียงของเขาพลันดังขึ้น เสียงครึกครื้นเมื่อตอนเริ่มงานพลันเงียบลงทั่วทั้งโถงงานเลี้ยง ทุกๆคนต่างจ้องมองมาทางประธานเย่

เขาเป็นคนใหญ่คนโต ไม่มีทางลืมตัวเสียกิริยาไปเพราะเรื่องเล็กๆหรอก

ดังนั้นความผิดปกติของเขาทำให้บรรดาผู้คนทั้งหลายต่างเอ่ยขึ้นด้วยความกังวล เซี่ยซีหรั่นจึงยิ่งมีลางสังหรณ์ร้ายขึ้นอีก

เธอมุ่งเข้าไปใกล้ข้างตัวประธานเย่อย่างลืมตัว ทว่าก็ยังไม่ได้ยินว่าข้างในนั้นสรุปแล้วพูดว่าอะไรกัน เห็นเพียงแค่มือของประธานเย่สั่นเบาๆ สีหน้าเริ่มซีดลงเรื่อยๆ

ตั้งหลายปีมาแล้ว นอกจากตอนที่สูญเสียลูกชายไป ฝู้เฟิ่งหยีก็ไม่เคยเห็นเย่เฮ่าหรันตื่นเต้นขนาดนี้ อีกทั้งปากก็ยังพร่ำตะโกนเรียกชื่อลูกชายของเธอ

เดิมทีเธอถือแขนของเย่เฮ่าหรันเอาไว้ ตอนนี้ยิ่งออกแรงมากขึ้น แอบดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้

“อยู่ห้องฉุกเฉิน? โรงพยาบาลไหน?”

“พวกเราจะรีบไปถึงให้เร็วที่สุด！”

ส้งหลิงหลิงที่อยู่ไม่ไกลก็สีหน้าเปลี่ยนไป วิ่งหลายก้าวไปยังหน้าว่าที่พ่อแม่สามี น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป

“คุณลุงคุณป้า เชินหลินเขาล่ะ?”

“ตอนที่กำลังเดินทางมา รถลินคอล์นของเขาโดนชน ตอนนี้อยู่ที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลประจำมณฑล”

เย่เฮ่าหรันเอ่ยขึ้นอย่างหมดกำลัง วูบหนึ่งที่ดวงตาไร้ซึ่งกะจิตกะใจ

ลูกคนที่สองของเขาจากไปตั้งหลายปีแล้ว เป็นไปได้ว่าคงจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้ตั้งนานแล้ว ตอนนี้เย่เชินหลินคือเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียวของเขา

เขาแก่แล้ว ลูกชายประสบอุบัติเหตุรถยนต์เรื่องใหญ่ขนาดนี้มันโจมตีถาโถมใส่เขามากเกินไปแล้ว

หัวของเซี่ยซีหรั่นก็เหมือนมีเสียงระเบิดไปตูมดังขึ้น ความคิดแรกที่เธอคิดได้ก็คือ เกิดเรื่องขึ้นกับเขาต่างก็เป็นความรับผิดชอบของเธอ ดังนั้นจะต้องไม่เกิดเรื่องอะไรกับเขาได้อย่างเด็ดขาด เขาจะต้องปลอดภัย

เธอตำหนิตัวเองไม่หยุด เป็นเพราะเธอ เป็นเพราะเธอไม่รีบเตือนเขาเอาไว้ก่อน

ถ้าหากเธอบอกเล่าเรื่องราวสถานการณ์ให้ฝู้เฟิ่งหยีฟัง เย่เชินหลินก็คงไม่ประสบอุบัติเหตุรถยนต์

ทำไมเธอจะต้องโง่ขนาดนั้น ทำไมจะต้องวิตกจริต หรือว่าความปลอดภัยของเขาไม่ได้สำคัญกว่าอย่างอื่นหรอ?

รองประธานส้งสองสามีภรรยาก็ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเย่เชินหลิน ทว่าแท้จริงแล้วเขาจะไม่ใช่พ่อแม่ที่ให้กำเนิด ทว่าเวลานี้ต่างกลับกลายเป็นคนที่มีสติมากที่สุด

เขาเดินไปข้างหน้า คว้ามือของเย่เฮ่าหรันบีบไว้แน่น แล้วเอ่ยปลอบขวัญ“คุณเย่ ร่างกายของเย่เชินหลินสำคัญที่สุด คุณกับน้องสะใภ้ไปก่อน ฉันจะพาหลิงหลิงไปอธิบายกับพวกแขกให้เรียบร้อยก่อน แล้วจะรีบไปอย่างเร็ว รักษาตัวด้วย！”