สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 70

บทที่70รักเขาเข้าแล้ว? 2

น้ำเสียงรีบร้อนของเซี่ยซีหรั่นทำให้ในใจของไห่ลี่หมินอิจฉาเล็กน้อย พูดออกมาก็ไม่คิดว่าจะมีความจริงจังเกินไป

“เธอห่วงเขาขนาดนี้? คือรักเขาเข้าแล้วหรอ?”

　　“ฉัน……”

เซี่ยซีถูกถามดักแล้ว เพราะคำถามนี้เธอก็เคยถามตัวเองในใจมาหลายรอบแล้วเหมือนกัน

เธอบอกกับตัวเองว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้ เธออย่าไปคิด

“เขาเคยช่วยฉันไว้ คุณไห่”เธอตอบกลับเหมือนโดนบังคับ

“แล้วทำไมไม่เรียกว่าลี่หมินอีกล่ะ? นี่ไม่ได้อยู่ที่ตระกูลเย่ แล้วก็ไม่ได้มีใครอยู่ตรงนี้หนิ?”

ไห่ลี่หมินขมวดคิ้วมาตลอด สายตาแวววาวจ้องมองมาที่เธอ

“ขอโทษค่ะ ฉันอาจจะเรียกคุณไห่จนชินไปแล้ว อย่าโกรธเลยนะ ที่ตอนนี้ฉันเป็นห่วงเขานั้น เรื่องจริง เขาเคยช่วยเหลือฉันมาตั้งหลายครั้ง ดังนั้น........”

“หรือว่าเธอลืมไปแล้วว่าเขาก็เคยทำร้ายเธอตั้งหลายครั้ง? เธอจำแผลที่ข้อมือเธอไม่ได้หรอ? จำไม่ได้หรอว่าทำไม่นับวันเธอยิ่งผอมลง? เป็นห่วงเขาแบบนี้ เห็นเขาสำคัญขนาดนั้นแล้วเขาเห็นเธอเป็นอะไร? ถ้าเขาจะชอบเธอ สนใจเธอ วันนี้ยังจะมางานหมั้นอยู่ไหม? นี่เป็นอุบัติเหตุที่เกิดกับเขา ถ้าหากเขาไม่ได้เกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้เขาก็เป็นลูกเขยของตระกูลส้งไปแล้ว แล้วเธอคืออะไรล่ะ?”

ไห่ลี่หมินไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พอเห็นเธอใส่ใจเย่เชินหลินขนาดนั้น เขาก็สงบลงไม่ได้

ปกติเขาเป็นคนอ่อนโยนมาโดยตลอด ไม่เคยมีทัศนคติที่อคติแบบนี้ไม่ว่ากับใครเลยก็ตาม

เซี่ยซีหรั่นโดนเขาเค้นถามก็ขบริมฝีปากไว้แน่น ไม่มีคำจะเถียงต่อ

ไม่ผิดเลย ที่เขาพูดไม่ผิดเลยสักนิด

จากที่เย่เชินหลินไม่เคยมองเธอเป็นคนสำคัญอะไร ทว่าตอนนี้เธอก็กลายเป็นผู้ดูแลของเขา ความหวังกระหายที่มองไปยังเขาแทบจะเหมือนว่ามันพังทลายลงไปแล้ว

เพียงแค่เห็นสักครั้งก็ยังดี เธอต้องยืนยันได้ว่าเขาไม่เป็นอะไรจริงๆถึงจะวางใจได้

ท่าทางของเธอทำให้ไห่ลี่หมินโกรธยิ่งขึ้นไปอีก เอ่ยประโยคแสนเย็นชาออกมา “เดิมทีฉันนับถือจริงๆที่เธอช่วยทำเรื่องทุกอย่างแทนโม่เสี่ยวจุน ไม่คิดว่าเธอจะเปลี่ยนไปเห็นอกเห็นใจได้เร็วขนาดนี้ คงจะลืมเรื่องที่มาร้องทุกข์ขอความเป็นธรรมทั้งหมดแทนเขาไปจนหมดจดแล้วสินะ”

คำพูดของเขาเหมือนกับใบมีดคม ที่ทิ่มแทงใจของเซี่ยซีหรั่น

ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นทันทีด้วยความอับอาย ผ่านไปช่วงหนึ่งถึงจะหาเสียงของตัวเองเจอ แล้วพูดอธิบาย “ฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะ แต่ไหนแต่ไรฉันก็ไม่เคยลืมเรื่องของเสี่ยวจุนหรอก ตอนนี้ที่ฉันอยากไปเยี่ยมคุณเย่ ก็แค่เพื่อที่จะให้ความเป็นธรรมกับเสี่ยวจุนเร็วขึ้นอีกนิด ”

รถห่างออกจากโรงแรมตี้เหามาแล้วสักระยะหนึ่งแล้ว จู่ๆไห่ลี่หมินก็เหยียบเบรกรถกะทันหัน จอดรถไว้ที่ข้างทาง

“ลงรถ！”เขาพูดจบก็เปิดประตูรถลงไป ยืนรอเธอที่บนถนน

เขาพูดดีๆกับเซี่ยซีหรั่นแล้ว นี่ทำให้เขา สำหรับเธอแล้วล้วนแต่เป็นช่วงเวลาสำคัญในการเลือกทั้งสิ้น

หลังจากที่เซี่ยซีหรั่นลงจากรถมา เขาจ้องมองเธอ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความตั้งใจที่สุด “เซี่ยซีหรั่น เธอฟังฉันนะ วันนี้ที่เธอหนีออกมาจากตระกูลมันโอกาสที่ดีที่สุด ถ้าเกิดเธอกลับไป หลังจากนี้เย่เชินหลินอาจจะไม่ปล่อยเธอไปอีกง่ายๆแล้ว เธอต้องรู้ว่าฉันส่งเธอเข้าไปมันง่าย แต่พาเธอกลับออกมาน่ะมันยาก”

เขาพยายามตัดคำพูดให้สั้นและเข้าใจง่ายที่สุด อย่างไรก็ตามเซี่ยซีหรั่นที่ตอนนี้ยังพะว้าพะวังกับเย่เชินหลินไปหมด ปกติแล้วเวลานี้ก็ฟังไม่เข้าใจหรอกว่าเขากำลังพูดอะไร เธอก็ส่ายหัวอย่างเดียว

“ไม่ ไม่ว่าจะเป็นยังไง ตอนนี้ฉันก็ไม่สามารถหนีจากตระกูลเย่ไปได้ ฉันยังไม่ทันได้โต้ตอบเรื่องของเสี่ยวจุนกับประธานเย่ ยังไปไม่ได้หรอก”

“สรุปแล้วตอนนี้เธอกำลังกังวลเรื่องของเสี่ยวจุน หรือกังวลเรื่องความปลอดภัยของเย่เชินหลินกันแน่?”