สาวโก๊ะทะลุมิติ มาใช้ชีวิตในยุคโบราณ นิยาย บท 48

1 ปี ผ่านไป

"เหมยเหม่ย เร็วๆเข้าเดี๋ยวเจ้าหลานชายของข้าก็ตื่นมาหรอก" ฟางเหนียงและเหมยเหม่ยวันนี้ได้นัดหมายกันแล้ว ว่าจะออกไปขึ้นเขาจับปลาและดักสัตว์ป่า เพราะทั้งสองคนไม่ได้ขึ้นเขาด้วยกันมานานแล้ว "รอข้าสักครู่ ข้ากำลังจะไปหยิบตะกร้า" ทั้งสองคนค่อยๆเดินย่องกันออกจากบ้าน เพราะหากว่าสามีทั้งสองคนของพวกนางเห็นเข้าละก็ จะต้องถูกห้ามไม่ให้ไปเป็นแน่ "นานแค่ไหนแล้วนะ ที่พวกเราไม่ได้ขึ้นเขามาด้วยกันเช่นนี้" ตั้งแต่เหมยเหม่ยแต่งงานออกไปนางก็ไม่ได้ขึ้นเขาไปหาผักป่าอีกเลยสักครั้ง "นั่นสินะ คิดถึงบรรยากาศเช่นนี้มากจริงๆ" ฟางเหนียงก็ไม่ต่างอะไรจากเหมยเหม่ยเลยสักนิด ตั้งแต่ข้ามมิติมาอยู่ในยุคนี้มีเรื่องให้นางทำมากมาย ระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมานี้ ช่างเป็นเวลาที่รวดเร็วยิ่งนัก "พวกเราไปวางกับดักสัตว์ไว้ก่อนดีกว่า แล้วค่อยไปจับปลาทีหลัง" เหมยเหม่ยพยักหน้า "เช่นนั้นเราก็ไปกันเลย"

ทั้งสองคนเดินไปทางป่าลึกเพื่อไปวางกับดัก และกับดักของฟางเหนียงก็คือกรงดักสัตว์ที่นางได้มาเป็นของรางวัล กรงดักสัตว์ชนิดนี้จะมีหน้าที่ล่อสัตว์ป่ามาใกล้ๆ หากสัตว์ป่าอยู่ในรัศมีที่วางไว้แล้ว ข้างในกรงจะยิงเข็มยาสลบใส่สัตว์ป่าทันที แต่ถ้าหากว่าเป็นคน มันจะไม่ปล่อยเข็มยาสลบออกมา "ฟางเหนียงข้าว่าเราวางกับดักไว้ตรงนี้นี่แหละ ไม่ต้องเข้าไปด้านในหรอก คนแก่ห้ามไว้ก็อย่าซนมากเลย" เหมยเหม่ยเอ่ยยังไม่ทันขาดคำ ฟางเหนียงก็ได้เข้าไปในป่าลึกนั้นแล้ว "เฮ้อ!!! เจ้านี่ไม่เคยฟังข้าเลยจริงๆ" เหมยเหม่ยพึมพำออกมา แล้วเดินตามหลิวฟางเหนียงเข้าไปในป่าลึก "ฟางเหนียงเจ้ารอข้าด้วยสิ" ฟางเหนียงที่เดินเข้ามาในป่าลึก เพื่อจะวางกรงดักสัตว์ จู่ๆก็มีเสียงที่แสนจะคุ้นเคยดังออกมา "สวัสดีโฮสต์ ข้าคือระบบ" ฟางเหนียงยืนนิ่งแล้วหันหลังไปดูว่าเป็นเสียงของระบบมาจากไหน เพราะมันไม่ได้ออกมาจากหัวของนางแน่ๆ

ฟางเหนียงยืนนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า "นี่มันคืออะไรกัน ภาพเคลื่อนไหวพวกนี้" สิ่งที่ฟางเหนียงเห็นก็คือความทรงจำต่างๆของหลายสิบคนที่นางเคยเห็นของหลิวฟางเหนียงคนในอดีต "สวัสดีโฮสต์ ยินดีที่ได้รู้จัก เอ๋!! โฮสต์มีเจ้าของแล้วสินะ เช่นนั้นระบบก็ต้องขออภัยด้วย" ระบบที่มาในรูปแบบหนังสือกำลังจะจากไป ฟางเหนียงจึงเอ่ยถามขึ้น "ข้าขอถามอะไรหน่อยเถอะ" ระบบหันมาทางฟางเหนียง "มีอะไรจะถามหรือโฮสต์ อ่อ สิ่งที่โฮสต์อยากรู้ เดี๋ยวข้าจะตอบให้" ฟางเหนียงยังไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรออกมา ระบบก็รู้ในสิ่งที่นางจะถามแล้ว "จริงๆแล้วป่าลึกบริเวณนี้ เป็นที่ที่ระบบจะนำคนมาส่งในยุคนี้ และพาไปในยุคอื่น แต่คนคนนั้นจะต้องถูกเลือกเท่านั้น ไม่เช่นนั้นก็ไม่สามารถเห็นระบบได้ แต่จะเห็นเป็นพวกสัตว์ดุร้ายแทน คนที่หายสาบสูญไปเมื่อครั้งก่อนก็เพราะพวกเขาหมดอายุขัยแล้ว ระบบจึงพาไปยังยุคอื่นๆ"

"อ่า เป็นเช่นนี้เองรึ แล้วทำไมข้าไม่เคยได้เห็นคนที่มาจากยุคเดียวกันเลยล่ะ" ตั้งแต่นางมาอยู่ที่นี่ก็ไม่เคยเห็นใครเหมือนนางเลยสักคน "มีสิ แต่ไม่สามารถบอกกันได้ เพราะมันเป็นกฎของระบบ หากฝ่าฝืนระบบจะจากไปทันที และสิ่งที่เคยได้จากระบบก็จะสูญหายไปด้วยเช่นกัน" โอ้!!! น่ากลัวเช่นกันนะเนี่ย "จริงสิ ระบบกำลังหาคนที่จะพาไปยังยุคอื่นอยู่อย่างนั้นรึ" ฟางเหนียงนึกสงสัย "ใช่แล้วล่ะ หากระบบได้ช่วยผู้คนมากเท่าไหร่ ระบบก็จะได้เป็นอิสระเร็วขึ้น" ก่อนที่จะได้มาเป็นระบบ ระบบก็เคยเป็นมนุษย์มาก่อน แต่จะเป็นมนุษย์ที่ไม่มีน้ำใจและเห็นแก่ตัว หากต้องการไถ่บาปนี้ ก็ต้องช่วยคนให้ครบ 10 คนก่อนครบ 1 พันปี หากระบบทำภารกิจไม่สำเร็จก่อน 1 พันปี ก็ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้งจนกว่าจะสำเร็จถึงจะได้เป็นอิสระ และได้ไปเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง

"ฟางเหนียง เจ้าอยู่ที่ใดรึ ทำไมเจ้าเดินเร็วยิ่งนักข้าตามเจ้าไม่ทันแล้ว" เหมยเหม่ยตอนนี้ ยืนตะโกนหาฟางเหนียงอยู่กับที่ ไม่กล้าเดินเข้าไปในป่าให้ลึกกว่านี้ได้ เพราะนางกลัวจะออกจากป่านี้ไม่ได้ "ข้าอยู่ที่นี่ เจ้ารอข้าประเดี๋ยวก่อน ข้ากำลังวางกับดักอยู่ อีกสักครู่ข้าจะไปหาเจ้า" ฟางเหนียงตอนนี้ต้องรีบออกไปแล้ว กลัวว่าเหมยเหม่ยจะมีอันตรายเพราะที่นี่คือเขตของป่าลึก "ระบบ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะ เพื่อนของข้ามาเรียกแล้ว ส่วนเรื่องภารกิจของระบบ ข้าขอให้ระบบประสบความสำเร็จโดยเร็วนะ ข้าไปล่ะ" ฟางเหนียงเอ่ยจบก็รีบวิ่งออกไปหาเหมยเหม่ยทันที "ประโยคนี้อีกแล้วสินะ โฮสต์ทั้ง 9 คนก็เคยกล่าวไว้เช่นนี้ และทุกครั้งที่ได้ยินประโยคนี้จากโฮสต์ ภารกิจของระบบก็จะสำเร็จทุกครั้ง" ครั้งนี้ไม่ใช่โฮสต์ของเขาพูดแล้วมันจะมีผลหรือไม่นะ ระบบคิดในใจ

ฟางเหนียงหาที่วางกรงดักสัตว์ได้แล้ว ก็ออกมาหาเหมยเหม่ยที่รอนางอยู่ "เจ้าอย่าเข้าไปลึกนักสิ ข้ากลัวหลงป่านะ" เหมยเหม่ยเห็นฟางเหนียงออกมาจากป่า ก็รีบบ่นให้ทันที "ข้ามาแล้ว ข้ามาแล้ว ไม่ได้ไปไกลเลยสักนิด ตรงนี้เอง" ฟางเหนียงชี้ตรงไปบริเวณกรงดักสัตว์ที่นางวางไว้ "เช่นนั้นเราไปที่ลำธารกันเลยดีกว่าจะได้ดักปลากันสักที" เหมยเหม่ยเอ่ยขึ้น เพราะนางไม่อยากอยู่บริเวณนี้นานนัก ทั้งสองคนออกมาจากบริเวณเขตป่าลึกแล้ว ก็พากันเดินตรงไปที่ลำธารทันที ทั้งสองคนวางอุปกรณ์ที่นำมาดักปลาไว้คนละที่แล้วเดิมพันกันว่าหากใครชนะจะได้ไอ้เจ้าตัวแสบไปนอนด้วย 7 วัน หลังจากที่นางทั้งสองคนวางกับดักเสร็จแล้ว ก็พากันเข้าไปหาผักป่ารอเวลา

เวลาผ่านไปนานพอสมควรทั้งสองคนก็เดินเข้าไปดูกับดักปลาที่วางเอาไว้ด้วยใจจดจ่อ ทั้งสองคนไปถึงที่วางกับดักของตัวเองแล้วพยักหน้าให้กัน พร้อมกับนับ 1 2 3 แล้วทั้งสองคนก็ยกที่ดักปลาขึ้น "ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าหลานชายของข้า เจ้าจะได้ไปเดินเล่นกับท่านป้าของเจ้าแล้วล่ะ" เหมยเหม่ยมองดูกับดักของตนเองแล้วก็คอตกลงมาทันที เพราะในนี้มันไม่ปลาเลยแม้สักตัวเดียว ครั้งนี้นางแพ้สินะ เฮ้อ!!! หากสองป้าหลานนี้อยู่ด้วยกันทีไร เสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ต้องเพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนใช้ไม่ทันเป็นแน่ เหมยเหม่ยเคยห้ามฟางเหนียงหลายครั้งแล้วแต่ฟางเหนียงก็ได้แต่บอกว่า ก็หลานชายของข้าอยากได้นี่น่า 

หลังจากที่ทั้งสองคนได้ปลาจากลำธารมาแล้วก็พากันเดินเข้าป่าลึกอีกครั้งเพื่อไปดูกรงดักสัตว์ที่วางเอาไว้ ทั้งสองลืมนึกคิดไปว่าในป่าลึกนี้มีสัตว์อันตรายอยู่ จึงไม่ได้คิดระวังตัว "เหมยเหม่ยนั้นมัน แรด ไม่ใช่รึ" ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปถึงที่หมาย ฟางเหนียงหันไปเจอกับแรดเสียก่อน และเสียงของฟางเหนียงก็ทำให้แรดหันมาทางพวกนาง และสิ่งที่พวกนางไม่คาดคิดมาก่อนก็คือ แรดมันวิ่งมาทางพวกนางด้วยความเร็ว และแน่นอนว่าพวกนางที่เห็นเช่นนั้นก็ไม่ได้รีรออะไรเช่นกัน "วิ่ง" ทั้งสองตะโกนออกมาแล้วพากันวิ่งออกมาจากป่าลึกอย่างไม่นึกชีวิต โคนไม้ที่ล้มขวางทางจะสูงแค่ไหนก็ไม่อาจหยุดพวกนางไว้ได้ ทั้งสองคนกระโดดข้ามโคนไม้นั้นอย่างง่ายดาย แล้วพากันปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่อย่างรวดเร็วทั้งๆที่ไม่เคยปีนต้นไม้กันมาก่อน