สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 66

ล่าสุดที่เกือบถูกธารณ์ลากเธอเข้าไปในห้อง เธอจึงจำได้ว่าห้องของธารณ์อยู่ที่ชั้นสอง แล้วในไม่ช้าก็มาถึงประตูห้องของธารณ์

เธอจึงรีบเปิดประตูห้องของธารณ์โดยมีเป้าหมายที่ชัดเจน ซึ่งเธอตั้งใจที่จะตรวจสอบหมอนที่ธารณ์นอนอยู่ หรือไปที่ห้องน้ำเพื่อดูว่ามีที่ผมร่วงอยู่หรือไม่

ทว่าเมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องเธอก็ต้องตะลึงไปเลย

ผ้าม่านในห้องถูกดึงเข้าในตอนกลางวันแสกๆ ทำให้แสงส่องเข้ามาเป็นระยะๆจนแผ่ขยายเงาของคนในห้อง

ธารณ์ยืนอยู่ข้างตู้เก็บไวน์ในห้อง ราวกับสุนัขล่าที่ซ่อนตัวอยู่ในป่า แล้วจ้องมองมาที่เธอ

พระเจ้าช่วย ธารณ์ยังอยู่ในห้องไม่ได้ออกไป!

มีนาตอบสนองอย่างรวดเร็ว “ขอโทษที ฉันเข้าผิดห้อง”

เธอต้องการที่จะรีบออกไป ทว่าธารณ์ปิดกั้นประตูเร็วกว่าเธอ ทำให้เธอไม่สามารถหนีกลับได้ และแซวว่า: “นี่คิดถึงฉันมาก เลยมาหาฉันงั้นเหรอ”

“ฉันแค่ต้องการจะไปเอาของจากห้องเก่าของมาร์ช แล้วเข้าห้องผิด” มีนาพยายามสงบสติอารมณ์ “นายช่วยหลีกไปทีฉันจะไปที่ห้องของมาร์ช”

“ในเมื่อมาแล้ว ทำไมยังต้องอายอยู่ล่ะ” ธารณ์เดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว แล้วเอื้อมมือออกไปคว้าข้อมือของเธอ และดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

มีนาดิ้นรนจากเขาและพูดอย่างโกรธเคือง: "อย่าทำอะไรฉันนะ ฉันบอกแล้วว่าฉันไปผิดห้องไง!"

ธารณ์หัวเราะออกมาดัง ๆ และพูดด้วยความแค้นและดูถูก “มีคนบอกให้ฉันเฝ้าต้นไม้รอกระต่ายอยู่ในห้อง แต่ไม่คิดเลยว่ากระต่ายที่รอนั้นจะเป็นเธอเลย”

มีนากำหมัดแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง และตั้งท่าป้องกันมาตรฐานของเทควันโด แล้วถามว่า: “คือใคร?”

ธารณ์มองมาที่เธอ แล้วยิ้มแต่ไม่ตอบ พร้อมกับดูถูกท่าทางของเธออีก “เธอเคยฝึกเทควันโดมา ได้สายไหนแล้ว?

“ฉันเคยฝึกแค่วิชาป้องกันตัวจากหมา” จู่ๆมีนาก็นึกถึงคนๆหนึ่ง ครีม!

ครีมต้องการให้เธอหาวิธีเอาเส้นผมของธารณ์ไปตรวจดีเอ็นเอ แต่ในขณะเดียวกันก็ทรยศเธอให้กับธารณ์ ซึ่งนี่เป็นกลอุบายที่ครีมชอบใช้บ่อยๆ

เธอทำไมถึงตกอยู่ในกลอุบายของครีมได้อีกครั้งล่ะ

ธารณ์เยาะเย้ยและพูดว่า: “ฉันจะเป็นหมาได้ยังไง? ซึ่งฉันกับมาร์ชต่างเป็นคนของตระกูลธวัชพลังกร และฉันก็เกิดก่อนเขา นอกจากภูมิหลังครอบครัวของแม่ของเขาดีกว่าแม่ของฉัน เขามีอะไรดีกว่าฉัน เธอจำเป็นต้องเพื่อคนโง่นั่นทำให้ตัวเป็นคนบริสุทธิ์เหรอ

ในสายตาของเธอ เขาไม่สามารถเทียบกับมาร์ชได้เลย ทว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความรู้จักข้อบกพร่องในตนเองเลย เขาหยิ่งยะโสเกินไป

“ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่นายพูด ฉันรู้แค่ว่าหากแต่งงานกับใครก็ให้ภักดีต่อคนนั้น” พอมีนาพูดจบ เธอก็ต่อยออกไปหมัดหนึ่ง

ธารณ์กำหมัดของเธอด้วยฝ่ามือของเขาเองอย่างแม่นยำ และบิดแขนของเธอไปในทิศทางตรงกันข้าม “เธอคิดว่าที่เธอสามารถใช้ขวดเหล้าทุบฉันจนหมดสติไปครั้งที่แล้ว จะสู้กับฉันได้งั้นเหรอ? ซึ่งตอนนั้นฉันแค่เผลอไป แล้วบอกตามตรงเลยว่าฉันอยู่ในสายดำเหลือง และก็ไม่ค่อยได้มีคู่ต่อสู้เลย”

มีนาถูกเขาบิดแบบนี้แล้ว ก็ต้องหันหลังไปแล้วรู้สึกเหมือนแขนกำลังถูกเขาบิดหักไปอย่างงั้นเลย เธอความเจ็บไว้แล้วพูดว่า: "ปล่อยฉันนะ ไม่อย่างงั้นฉันจะตะโกนเรียนคนแล้วนะ”

“เธอคิดว่าคนรับใช้ทุกคนในบ้านหลังนี้อู้งานอย่างงั้นเหรอ? อันที่จริงคือฉันตั้งใจให้พวกเขาออกไปต่างหาก” ธารณ์ปล่อยแขนของเธอ แล้วเปลี่ยนมืออีกข้างไปจับที่หลังคอของเธอ ราวกับยกลูกแมวขึ้นยกเธอ จากนั้นก็โยนเธอลงบนเตียงไป

ธารณ์ทับตัวแล้วกดเธอลงไป แล้วบีบแก้มของเธอ และพูดด้วยความเย็นชา: “ฉันจะให้เห็นความสามารถของคุณชายอย่างฉันเอง แล้วเธอจะได้รู้ว่าใครเก่งที่สุด”

มีนารู้สึกขยะแขยงมาก และเธอดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ทั้งเตะและทุบตีไม่หยุด “นายยังมีความเป็นคนอยู่ไหม ฉันเป็นน้องสะใภ้ของนายนะ!”