สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 72

ฉันต้องรีบเบรคการกระทำหื่นกระหายของกำปั้นเอาไว้ก่อน เพราะพริ้งโทรมาตามฉันนับสิบสาย ต้องหยุดทุกอย่างแล้วรีบแต่งตัวไปหาเพื่อนก่อน ไม่งั้นเจอพวกมันบ่นแน่ๆ

“เธอย้ายไปอยู่คอนโดกับฉัน โอเคมั้ย ?” กำปั้นถามฉันที่กำลังยืนแต่งตัวที่หน้าตู้กระจกอยู่

“แล้วทำไมนายไม่ย้ายมา”

“คอนโดเธอมันไกล” เขาตอบแบบไม่ต้องคิด มันก็จริงนั่นแหละคอนโดฉันไกลมาก กว่าจะไปถึงมหาวิทยาลัย แถมรถก็ชอบติดอีก

“อื้อ ก็ได้ฉันย้ายไปอยู่กับนายก็ได้”

“เธอจะใส่ชุดนั้นไป ?” กำปั้นชี้มาที่เสื้อผ้าที่ฉันกำลังใส่อยู่

“ทำไม” ฉันถามแล้วก้มลงมาชุดตัวเอง ก็แค่เกาะอกสีดำมีเสื้อยีนคลุมไหล่ มันก็ไม่โป้อะไรมากหนิ เกาะอกมันไม่ได้แหวกหน้าอกสักหน่อย

“อยู่ห้องกับผัวแต่งตัวมิดชิดปิดถึงคอ พอจะออกไปข้างนอกกลับโชว์” กำปั้นพูดอย่างหาเรื่อง สีหน้าเขาบ่งบอกว่าเริ่มไม่พอใจแล้ว

“ฉันเปลี่ยนก็ได้ ไม่เห็นต้องทำหน้าดุขนาดนี้เลย!!” ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหยิบชุดอื่นมาใส่ เพราะขี้เกียจจะทะเลาะกับเขา ยังไงฉันก็แพ้อยู่ดีนั่นแหละ

“รีบๆ เปลี่ยน !!” กำปั้นสั่งเสียงแข็ง

“ก็กำลังหาชุดอยู่นี่ไงเล่า !!”

กำปั้นเป็นคนขับรถมาส่งฉันตามที่ที่พริ้งนัดเอาไว้ ส่วนตัวเขาก็จะไปหาเพื่อน ตอนกลับถึงจะมารับฉันกลับคอนโด

“เดี๋ยวนะอิเจ้ นี่สรุปดีกับผัวแล้ว ?” เตถามฉัน กำปั้นมาจอดรถตรงที่กลุ่มเพื่อนฉันนั่งรออยู่พอดี พวกมันเลยเห็น

“อิเจ้นะอิเจ้ ร้องไห้อีกกูจะไม่ปลอบแล้ว” เลย์พูด

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเลยยิ้มแห้งๆ ให้มันสองคน

“ดีแล้ว ให้อภัยคนที่สำนึกผิด พวกนายก็เถอะถ้ามีแฟนแล้วพวกนายทำผิด ก็อยากให้แฟนยกโทษให้ใช่มั้ยล่ะ” พริ้งสอนเตชินกับเลย์ งื้อ ฉันรักยัยพริ้งที่สุดเลยตอนนี้

“เออๆ กูยอมๆ” เลย์พูดขึ้นแล้วไหวไหล่

ลีโอมองฉันอยู่นานแต่เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ ฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะยังรู้สึกกับฉันแบบนั้นอยู่

“ไปเดินตลาดกันเถอะ ฉันเห็นชุดนอนตรงนั้นสวยมากเลยสายธาร”

“อื้อๆ” ฉันพยักหน้าแล้วเดินไปพร้อมกับพริ้ง ส่วนพวกผู้ชายเดินตามหลังเรา เหมือนมีบอดี้การ์ดส่วนตัวยังไงไม่รู้

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกกับการมาเดินตลาดแบบนี้ แต่เราก็ไม่ได้มากันบ่อย นานๆทีจะมาสักครั้ง ด้วยความที่ เตชิน เลย์ ลีโอ มันสามคนหน้าตาดีโอปป้ามากๆ เลยทำให้สาวเล็กสาวใหญ่ที่เดินผ่านไปมามองตามพวกมันจนคอแทบเคล็ด

“นั่นไง ร้านนั้น !!” พริ้งชี้ไปที่ร้านขายชุดนอนลายน่ารักๆ จากนั้นนางก็จูงมือฉันเข้าไปที่ร้านทันที

ที่ร้านจะมีผู้หญิงยืนขายอยู่สองคน วัยรุ่นสมัยนี้ขยันกันจัง แล้วตัดภาพมาที่ฉันสิ

เอะ!! ผู้หญิงคนนี้ ฉันจำเธอได้ !! ผู้หญิงที่คุยกับลีโอแล้ววิ่งร้องไห้มาชนกับฉันเมื่อเช้า ดูก็รู้ว่าเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ดวงตาบวมเปล่งเลย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังดูน่ารักมากๆ อยู่

เธอเอาแต่มองไปที่ลีโอสายตาเศร้า ฉันหันไปมองลีโอ แต่นายนั่นกลับไปมองเธอเลย เขาดูใจร้ายชะมัด ผู้หญิงน่าตาน่ารัก ดูแล้วเธอก็เป็นคนซื่อๆ ด้วยซ้ำ ทำไมถึงไม่สนใจนะ น่าสงสารเธอจัง

“สายธารแกไม่เอาหรอมาเลือกสิ”

“ชุดนอนฉันเต็มตู้แล้วนะพริ้ง แกเลือกเลยเดี๋ยวฉันยืนรอ” พริ้งพยักหน้าตอบจากนั้นก็เดินดูชุด ส่วนฉันพวกผู้ชายยืนรอหน้าร้าน