SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 12

"พูดตามตรง..ฉันชอบเธอฉันขอหมั้นเธอไว้ก่อนได้ไหม" มือหนาลูบวนริมฝีปากเล็กของน้องสาวเบาๆ ค่อยๆสอดนิ้วชี้นิ้วกลางเข้ามาในโพรงปากหวานของน้องสาวต่างสายเลือดก่อนจะดึงนิ้วยาวออกมาจากโพรงปากหวานในนาทีต่อมา "ฉันขอจองเธอเอาไว้ก่อนได้ไหม"

"พี่ชาย~" น้ำขิงมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายต่างสายเลือดด้วยแววตาที่สับสนเพียงนิดก่อนจะก้มหน้าลงในนาทีต่อมาเธอไม่แน่ใจว่าอาการที่เป็นอยู่นี้คืออะไรทำไมถึงใจเต้นแรงเวลาที่อยู่กับพี่ชาย "น้องไม่ได้ชอบพี่ชายแบบนั้น..น้องชอบพี่ชายแบบพี่น้อง"

"ที่ร้องไห้หาฉันตอนที่ฉันไม่อยู่..เธอไม่ได้ชอบฉันเหมือนกันหรอกเหรอ" มือหนาจับปลายคางมนของน้องสาวขึ้นมาสบตากับตนสายตาคมกริบจ้องมาเข้าไปที่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตคู่นั้นของเธอราวกับกำลังอ่านความคิดของเธออยู่

"โกหกฉันทำไม...เธอกำลังมีใจให้ฉันอยู่" ไม่มีใครที่สามารถหลบเลี่ยงสายตาของเขาได้ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเธอเองก็แอบมีใจให้เขาบ้างแล้ว "ฉันเองก็ชอบเธอชอบตั้งแต่แรกเจอตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่...เธอไม่ต้องตอบฉันตอนนี้ก็ได้ฉันจะมาถามเธออีกครั้งตอนที่เธออายุครบสิบแปดปี นับแต่นี้ไปฉันจะจีบเธอเองจะจีบไปเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะชอบฉันเหมือนที่ฉันชอบเธอจนกว่าเธอจะหายสับสนถ้าเธอโตขึ้นอีกหน่อยเธอคงจะเข้าใจ"

"พี่ชายชอบน้องจริงๆเหรอคะ"

"ฉันไม่เคยพูดโกหก"

"จะยืนชวนน้องคุยอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม" พริบพราวกล่าวยืนกอดอกมองใบหน้าหล่อเหลาของลูกชายที่ยืนคุยกับลูกสาวของเธออยู่หน้าร้านอาหารอยู่นานแล้วแต่ไม่ยอมเข้ามาข้างในร้านสักที

"พาน้องเข้ามาในร้านได้แล้ว" ไฟพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่เหนื่อยหน่ายกับผู้เป็นมารดาที่ชอบโผล่มาขัดจังหวะทุกครั้ง

"เดี๋ยว" ไฟคว้าเรียวแขนเล็กของน้องสาวเอาไว้ในตอนที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปในร้านอาหาร

"คะ" น้ำขิงเอียงคอถามตาแป๋ว

"ฉันไม่อยากบังคับเธอให้ชอบฉันแต่ฉันจะทำให้เธอชอบฉันเองให้โอกาสฉันได้แก้ตัวเรื่องในอดีตได้ไหม"

"ลูกขิง...เข้ามาได้แล้ว" น้ำขิงที่กำลังจะตอบกลับพี่ชายต่างสายเลือดก็ต้องหยุดไว้ก่อนเมื่อผู้เป็นมารดาตะโกนเรียกเธอเข้ามาในร้านอาหาร น้ำขิงเดินจูงมือพี่ชายเข้ามาภายในร้านอาหารที่มีพริบพราวผู้เป็นมารดาและเซนมือซ้ายคนสนิทของไฟนั่งรออยู่ข้างในร้านพร้อมกับอาหารหลากหลายชนิดเรียงรายรออยู่

"ทำหน้าเบื่อหน่ายขนาดนี้แม่คงไม่ได้มาขัดจังหวะอะไรใช่ไหม" พริบพราวเอ่ยถามลูกชายเมื่อเห็นว่าไฟเอาแต่นั่งพ่นลมหายใจออกมาราวกับกำลังเบื่อหน่ายเต็มทน

"ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่าใช่สินะ" ไฟจ้องหน้าผู้เป็นมารดาเขม็งก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง เขาไม่ได้ตอบกลับอะไรผู้เป็นมารดาแม้แต่คำเดียว

"หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักแป๊บนะคะคุณแม่" น้ำขิงหันมาบอกกับผู้เป็นมารดาก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"เดี๋ยวฉันพาไป" ไฟเอ่ยอาสาจะพาน้ำขิงไปเข้าห้องน้ำแต่ทว่าพูดเป็นมารดาพูดห้ามไว้ก่อน

"ให้เซนพาน้องไป...ไฟอยู่คุยกับแม่ก่อนแม่มีเรื่องงานจะคุยกับลูกอยู่พอดี" 

"เมื่อกี้ที่หน้าร้านไฟคุยอะไรกับน้อง" หลังจากที่น้ำขิงเดินออกไปไกลพอสมควรแล้วพริบพราวจึงเริ่มพูดคุยกับลูกชายอย่างจริงจังพริบพราวกอดอกจ้องมองลูกชายเขม็ง

"แค่ขอเป็นผัว" ไฟตอบกลับผู้เป็นมารดาเสียงเรียบ

"ไฟ" พริบพราวรู้สึกตกใจกับคำพูดของลูกชายไม่น้อยไม่คิดว่าลูกชายที่สุดแสนจะเย็นชาของเธอจะกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา "อย่าทำให้น้องใจแตกแม่ไม่อยากให้น้องท้องก่อนอายุสิบแปด...ลูกเข้าใจที่แม่พูดใช่ไหม"

"เข้าใจ...แต่ผมไม่ทำตาม"

"ไอ้ลูกคนนี้นี่" พริบพราวแหวใส่ลูกชายเสียงเขียว "เลิกมาวอแวกับน้องได้แล้วรอให้น้องโตกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง ที่แม่เปิดโอกาสให้อยู่กับน้องแค่สองต่อสองไม่ได้แปลว่าลูกจะผ่านด่านแม่นะ แม่เห็นว่าน้องคิดถึงลูกอยากเล่นกับลูกแม่เลยปล่อยให้น้องอยู่กับลูกแค่สองต่อสอง...ลูกยังต้องพิสูจน์ตัวเองอีกเยอะไฟ" หากไฟคิดจะจีบน้ำขิงแล้วล่ะก็ต้องผ่านด่านเธอและสามีของเธอก่อนเพราะน้ำขิงเองก็เป็นเหมือนลูกสาวแท้ๆของเธอคนหนึ่ง

"แม่อยู่เงียบๆเคี้ยวหมากไปเถอะ" ไฟว่าให้ผู้เป็นมารดาด้วยความรำคาญ

"อย่ามาล่อลวงน้องแบบเมื่อกี้อีกนะไฟ...น้องยังเด็กยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร...ลูกอยากติดคุกข้อหาพรากผู้เยาว์เหรอ" ด้วยรู้ดีว่าลูกชายของตัวเองเป็นคนยังไงถึงต้องพูดดักคอไว้ก่อน

"แม่อย่าพูดมาก ผมรำคาญ"

"ให้มันได้อย่างนี้สิ" พริบพราวส่ายหน้าน้อยๆให้กับลูกชายสิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือกลัวลูกสาวบุญธรรมจะใจแตกเพราะหลงคารมของลูกชายของเธอเข้าสักวัน "ถ้าพ่อเขารู้ว่าลูกแอบล่อลวงน้องลูกคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น"