SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 20

"ลูกขิง" พริบพราวรีบเดินเข้ามาภายในห้องนอนของลูกสาวอย่างร้อนใจด้วยกลัวว่าลูกชายจะทำอะไรลูกสาวของเธอเหมือนอย่างที่เคยทำเมื่อ 5 ปีก่อน

"ค่ะ..คุณแม่" น้ำขิงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยรอยยิ้มสดใสในชุดคลุมอาบน้ำ

"เมื่อกี้พี่ชายเราเข้ามาทำอะไรที่ห้องลูก"

"อ่อ..พี่ชายเอาของมาคืนนะค่ะ" น้ำขิงยิ้มหวานให้ผู้เป็นมารดาตีเนียนกลบเกลื่อนไม่ให้ผู้เป็นมารดาสงสัย

"ของอะไร" พริบพราวหรี่ตามองลูกสาวอย่างจับผิด

"โน๊ตบุ๊คนะค่ะ..คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เปล่าหรอก..ส้มโอบอกว่าลูกกับพี่ชายกลับมาแล้วแม่เลยขึ้นมาเรียกลูกทั้งสองคนลงมาทานข้าวเย็น"

"พอดีหนูทานมาแล้วค่ะ..คุณแม่ยังไม่ทานใช่ไหมคะ" น้ำขิงจำใจต้องโกหกผู้เป็นมารดาด้วยไม่อยากลงไปให้ผู้เป็นมารดาและเหล่าแม่บ้านเห็นสภาพตอนเธอเดินขาก่าง

"แม่ทานแล้ว..งั้นแม่ไม่รบกวนลูกแล้วฝันดีนะคะคนสวยของแม่" พริบพราวกดจูบลงบนหน้าผากมนของลูกสาวก่อนจะเดินออกไป

5 นาทีก่อนหน้า

"ตื่นก่อน..แม่มา" ไฟเขย่าแขนน้ำขิงอย่างไม่แรงนัก

"อื้อ" น้ำขิงลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงีย

"ถ้าไม่รีบลุก..ฉันจะบอกกับแม่แล้วนะว่าฉันเจาะไข่แดงเธอแล้ว" น้ำขิงรีบดีดตัวลุกขึ้นมาจากเตียงนอนวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

กลับมาปัจจุบัน

ตกดึก

00 : 00 น.

น้ำขิงที่หิวข้าวจนไส้จะกิ่วเดินเปิดไฟฉายในโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงมายังชั้นล่างของคฤหาสน์เธอเดินตรงไปที่ห้องครัวใหญ่อย่างกล้าๆกลัวๆ

"ไม่น่าโกหกคุณแม่เลยว่าทานข้าวมาแล้ว..หิวก็หิวผีก็กลัว" น้ำขิงพึมพำกับตัวเองเบาๆ

"แมวขโมย"

"กึก..เฮือก!" น้ำขิงสะดุ้งตกใจหันไปมองตามน้ำเสียง ทุ่มต่ำที่ดังขึ้นจากมุมมืดอย่างกล้าๆกลัวๆ ไฟเดินออกมาจากมุมมืดของห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์เขาเดินกอดอกตรงมาหาน้องสาวต่างสายเลือด

"พี่ชาย..น้องตกใจหมดเลย" น้ำขิงเอามือทาบอกโล่งอกไปทีที่เป็นพี่ชายเธอก็นึกว่าจะโดนผีหลอกเข้าซะแล้ว "มาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้คะ"

"ฉันสิต้องถามเธอ..เธอลงมาทำอะไร"

"น้องหิวข้าวเลยลงมาหาข้าวกินค่ะ"

"อาหารไม่มีแล้ว..แม่บ้านเททิ้งหมดแล้ว"

"อ้าว.." น้ำขิงทำหน้าหงอยคอตกท่าทางของเธอเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากไฟได้เป็นอย่างดี

"กินต้มมาม่าได้ไหม" ไฟเอ่ยถามน้องสาว

"ได้ค่ะ" น้ำขิงพยักหน้าตอบเสียงใสผิดจากเมื่อกี้ที่ยืนคอตก

"ไปนั่งรอที่โต๊ะเดี๋ยวฉันทำให้"

"พี่ชาย..น้องไม่เอาผักนะ" น้ำขิงเอ่ยบอกพี่ชายเสียงใสพลางกดโทรศัพท์มือถือของตัวเองเล่นไปด้วย

"ไม่ยอมกินผักแก้มเลยเกี๊ยวแบบนี้ไง" ไฟเอ่ยแซวน้องสาวก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวต้มมาม่าใส่หมูสับให้น้องสาวทันที ใช้เวลาทำไม่นานไฟจึงเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับชามต้มมาม่ากลิ่นหอมฉุยเขาวางชามมาม่าลงบนโต๊ะทานอาหารให้น้องสาว

"นี่..ต้มมาม่าของเธอ" ไฟนั่งลงข้างๆน้องสาวพลางรินน้ำเย็นใส่แก้วให้เธอไปด้วย

"ขอบคุณค่ะพี่ชาย" น้ำขิงพนมมือไหว้ขอบคุณพี่ชายก่อนจะหันมาตักเส้นมาม่าเข้าปากอย่างมูมมาม

"มูมมามไม่เปลี่ยนเลยนะ" ไฟดึงแก้มป่องอมชมพูระเรื่อของน้องสาวอย่างเบามือ เขามองเธอด้วยแววตาที่อบอุ่นแตกต่างจากที่มองผู้หญิงคนอื่นอย่างสิ้นเชิง

"จะไม่ชวนฉันหน่อยเหรอ..ใจคอจะกินคนเดียวเลยหรือไง"

"พี่ชายก็ยังไม่ทานข้าวเย็นเหมือนกันเหรอคะ" น้ำขิงเงยหน้าออกจากชามมาม่าจ้องมองพี่ชายด้วยแววตาบ้องแบ๊วไร้เดียงสา

"ฉันจะทานได้ยังไงในเมื่อเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลย..คิดว่าฉันจะกินลงเหรอ" คำตอบของไฟเรียกรอยยิ้มหวานจากน้องสาวได้ไม่ยาก "ฉันรอกินพร้อมเธอ"

"แล้วพี่ชายลงมาทำอะไรข้างล่างดึกดื่นป่านนี้คะ"

"ลงมารอเธอไง"