สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 23

บทที่ 23: ทำโอตั้งแต่วันแรก

ไป๋เสว่เอ๋อร์จัดเนคไทให้ตรง ก้าวถอยหลังก้าวหนึ่ง มองดูเนคไทที่สุดจะเพอร์เฟก มุมปากเสยขึ้นด้วยองศาที่ถูกใจ “เรียบร้อย”

เผยลี่เชินชำเลืองมองเธอด้วยความเย็นชาที่ยังไม่หายไป “อืม” จากนั้นเดินไปทางไม้แขวนผ้าหน้าประตู หยิบเสื้อแล้วเดินออกไปทางด้านนอก

ไป๋เสว่เอ๋อร์มองการจากไปของผู้ชาย ครุ่นคิดสักครู่ ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธงั้นหรอ

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังไม่ทันได้คิดต่อ มือถือในกระเป๋าสั่นขึ้นอีกครั้ง เธอพึ่งจะนึกได้ว่าแม่ยังรอเธอยู่ข้างล่าง

เธอรีบเดินกลับไปที่ห้องทำงานตัวเอง ปิดประตูแล้วควักมือถือออกมารับสาย

“แม่หรอ หนูรู้ เมื่อกี้ติดงานพอดี เดี๋ยวเจ้านายหนูไปแล้วจะรีบลงไปให้นะคะแม่”

“เสว่เอ๋อร์ แม่รอลูกที่นี่ตั้ง 20 นาทีแล้วนะ” คุณแม่ไป๋เริ่มมีท่าทีหงุดหงิด

“แม่รอหนูแป๊ปเดียว หนูเอาไปให้แม่ตอนนี้แหละค่ะ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์วางสายปุ๊บ เปิดประตูเดินไปกดปุ่มหน้าลิฟต์

หลังจากนั่งลิฟต์ออกมา ไป๋เสว่เอ๋อร์มองไปรอบ ๆ มั่นใจว่าไม่เห็นเผยลี่เชินถึงกล้าเดินมุ่งไปโซนรับแขกของล็อบบี้

คุณแม่ไป๋เห็นเธอมารีบลุกขึ้นต้อนรับ “เสว่เอ๋อร์ลูก มาสักที”

ไป๋เสว่เอ๋อร์มองมือแม่ที่ผายออกเพื่อต้อนรับ ถอนหายใจเบา ๆ “แม่ แม่เลิกเล่นไพ่ได้หรือยังคะ บ้านเราตอนนี้เป็นยังไงแม่ก็ไม่ใช่ไม่รู้”

“แม่รู้หน่า ถ้าแม่แพ้อีก ทีหลังก็ไม่เล่นแล้ว” คุณแม่ไป๋รับประกันอย่างความจริงจัง

ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่มีทางเลือก สุดท้ายล้วงเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้คุณแม่ไป๋ “ถ้าแม่เล่นอีก หนูไม่มีเงินให้แม่แล้วนะ”

คุณแม่ไป๋ได้ยินรีบพยักหน้า “แม่รู้แล้วจ้า ลูกรีบกลับไปทำงานนะ แม่ไปก่อนหละ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์มองไปทางที่แม่เดินไป ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง หันหลังขึ้นอาคาร

พื้นที่ว่างหน้าประตูเผยซื่อจอดรถหรูไมบัคสีดำเงาอยู่หนึ่งคัน เผยลี่เชินมองไปด้านนอกกระจกรถ เห็นคุณแม่ไป๋นับเงินในมือเสร็จยัดเข้ากระเป๋าที่สะพายไว้ด้านข้าง สับเท้าเดินออกไปโดยเร็ว

คนขับรถมองผู้ชายที่นิ่งเงียบ เอ่ยปากถาม “คุณครับ เธอเหมือนจะเป็นคุณแม่ของคุณไป๋นะครับ เมื่อสักครู่ที่ผมกำลังรอคุณอยู่ เธอก็รออยู่ในล็อบบี้แล้วครับ”

เผยลี่เชินเบี่ยงสายตา ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเข้ม “หาคนติดตามเขา คอยรายงานสถานการณ์ให้ผมเรื่อย ๆ ด้วย”

“ได้ครับ”

……

ตลอดทั้งบ่าย เผยลี่เชินไม่ปรากฏตัวในบริษัทเลย

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตั้งใจหาเวลาว่างไปขอตารางงานของเผยลี่เชิน เนื่องด้วยเป็นคำสั่งของเผยลี่เชิน ถึงแม้ในใตสวี่เยว่หรูจะไม่อยากให้แค่ไหนก็ตาม แต่ก็ต้องส่งให้ไป๋เสว่เอ๋อร์

หลังจากไป๋เสว่เอ๋อร์กลับมาห้องทำงานของตัวเอง ทำงานของตัวเองเสร็จ เรียบเรียงประเด็นในการประชุมเรียบร้อย ส่งไปให้ในคอมของเผยลี่เชิน รวมไปถึงทำไฟล์สำรองไว้ ทำหมดทุกอย่างแล้ว เธอเริ่มเปิดเอกสารโครงการหนานไห่ที่หอบกลับมาจากที่ประชุมเมื่อเช้า

เอกสารที่หนาเป็นกอง ไม่รู้จะอ่านจนถึงชาติไหน เนื้อหาน่าเบื่อภายในโครงการรวมไปถึงข้อตกลงทางผลประโยชน์ต่าง ๆ ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์อ่านจนไมเกรนขึ้น แต่พอนึกถึงการที่เผยอี้หักหน้าในที่ประชุมต่อหน้าทุกคน เธอเหมือนมีพลังบางอย่างเปี่ยมล้นออกมา

พลิกไปพลิกมาคร่าว ๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์พึ่งเข้าใจว่า โครงการพัฒนาของหนานไห่เป็นโครงการที่เผยซื่อตั้งใจวางแผนมาตั้งแต่ปีที่แล้ว การวางแผนดำเนินงานภายหลังได้ก็ถูกเตรียมไว้เรียบร้อย แต่ขาดที่ที่ดินนั้นไม่สามารถเอามาได้สักที

ตั้งแต่การเจรจาครั้งแรกเมื่อ 8 เดือนที่แล้ว จนถึงการเชิญชวนครั้งที่สองเมื่อครึ่งปีที่แล้ว รวมไปถึงรองประธานของเผยซื่ออีกคนที่ไปเยี่ยมเยือนด้วยตัวเองเมื่อสามเดือนที่ผ่านมาเร็ว ๆ นี้ ก็ไม่มีการตกลงสักที ไม่น่าถึงเรียกว่าเป็นโครงการที่ยากที่สุดเท่าที่เผยซื่อเคยเจอมาตอนนี้ และก็ไม่แปลกใจที่เผยอี้จะทิ้งงานกลางคันโยนให้เผยลี่เชินจัดการ

แทนที่จะเหน็ดเหนื่อยกับโครงการที่มีเปอร์เซ็นต์สำเร็จไม่สูง ทำไมไม่รับงานโครงการเล็ก ๆ สักสามสี่อันที่สบาย ๆ หละ งานที่กินแรงลำบากยากเย็นแบบนี้ไม่มีใครเขาอยากทำหรอก แต่ทำไมถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เถ้าแก่เผยก็ไม่ยอมทิ้งโครงการนี้ไป