สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 31

บทที่ 31 เมื่อทำผิดก็ต้องลงโทษ

สองชั่วโมงกว่าหลังจากนั้น ฟางหรงเทียนต้อนรับ Rolf ตัวแทนจากเยอรมัน หลังก้าวเท้าส่งพวกเขาจากไป เผยลี่เชินก็เคาะประตูเข้ามาพอดี

ฟางหรงเทียนนั่งลงบนเก้าอี้สำนักงาน มองยังคนที่เดินเข้ามาอย่างไม่รู้สึกประหลาดใจแม้แต่น้อย หันหน้าไปออกคำสั่งอานโหรว “ไปเตรียมกาแฟมาสองแก้ว นาน ๆ ทีประธานเผยจะแวะมา ใช้เมล็ดกาแฟที่ดีที่สุดด้วยล่ะ”

เผยลี่เชินอายุน้อยกว่าเขาแต่ตำแหน่งกลับสูงกว่าเขาขั้นหนึ่ง แม้ฟางหรงเทียนจะรู้ว่าตนเองต่างหากที่เป็นผู้ฮีโร่ที่แท้จริงของกลุ่มธุรกิจเผยซื่อ แต่ภาพลักษณ์ภายนอกควรเป็นอย่างไรก็ต้องทำตัวไปตามนั้น 

เผยลี่เชินยิ้มบาง สาวเท้ามาข้างโซฟาแล้วนั่งลง “อาฟาง เกรงใจกันเกินไปแล้ว ผมแค่มาไต่ถามสถานการณ์เท่านั้น เดี๋ยวเดียวก็กลับ”

ถึงอย่างไรฟางหรงเทียนก็เคยเป็นคนที่เดินเคียงบ่าเคียงไหล่พ่อของเขา ในเวลาส่วนตัวเขาจึงยังคงเรียกขานอีกฝ่ายด้วยความเคารพ

ฟางหรงเทียนถามกลับแม้รู้อยู่แก่ใจ “สถานการณ์อะไร?”

เผยลี่เชินเลิกคิ้วเล็กน้อย เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ตกลงราคากับฝั่งเยอรมันเรียบร้อยแล้วหรือ? ตอนผมมาถึงเห็นพวกเขากำลังออกไปพอดี”

การแบ่งสัดส่วนแผนงานในบริษัทมีความชัดเจนมาก เขา ฟางหรงเทียน และเผยอี้ล้วนไม่อาจยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวหน้าที่การรับผิดชอบแผนงานของคนอื่น ๆ ไม่เช่นนั้นจะทำให้เกิดความยุ่งเหยิงคลุมเครือ ก่อให้เกิดความไม่พอใจกันทั้งสองฝ่าย 

นี่คือกฎเกณฑ์ที่ตกลงกันภายในบริษัทแต่ไหนแต่ไรมา เผยลี่เชินเองก็เข้าใจแจ่มแจ้ง อย่าว่าแต่ยื่นมือเข้าไปยุ่งเลย โดยปกติแล้วหากไม่ใช่โปรเจกต์ของเขา เขาไม่เคยเอ่ยปากถาม เพียงคอยตรวจสอบผลลัพธ์ที่ออกมาตอนท้ายสุดเท่านั้น

ทว่าคราวนี้ เขาไม่เพียงแค่ถาม แต่ยังจงใจมาถึงห้องทำงานของฟางหรงเทียน… 

ฟางหรงเทียนช้อนตามองเขา "ตกลงราคากันเรียบร้อยแล้ว ขาดก็เพียงแต่เซ็นสัญญาเท่านั้น ทางเราเตรียมการเอาไว้เสร็จสิ้น ไม่มีปัญหา”

" งั้นก็ดีครับ" เผยหลี่เซินเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ เป็นจังหวะเดียวกับที่อานโหรวยกกาแฟเข้ามาพอดี ยื่นส่งให้เขาแก้วหนึ่ง

รอจนอานโหรวออกจากห้องแล้ว ฟางหรงเทียนจึงมองไปยังเผยลี่เชิน แค่นยิ้มเอ่ยขึ้น "ลี่เชิน ที่นายตั้งใจมาหาฉัน คงไม่ใช่แค่อยากรู้ความคืบหน้าของแผนงานหรอกมั้ง?" 

เผยลี่เชินได้ยินเข้าก็เผยยิ้มบาง วางแก้วกาแฟในมือลงอย่างเชื่องช้า "ผมอยากรู้ว่าราคาที่ตกลงกันได้ อาฟางพอใจกับมันหรือเปล่า อีกอย่างเป็นเพราะเลขาซุ่มซ่ามของผมที่ทำให้อาฟางต้องวุ่นวายไม่ใช่หรือ? "

ฟางหรงเทียนลุกขึ้น เอื้อมมือคว้าเอกสารที่อยู่บนโต๊ะแล้วก้าวยาวมาทางโซฟาเพื่อนำเอกสารยื่นให้ลี่เชิน "นี่คือราคาสุดท้ายที่อีกฝ่ายชี้แจงมา ราคาชิ้นส่วนสูงกว่าที่เราคาดหวังไว้ถึง 0.06"

ฟางหรงเทียนไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น ทว่าเห็นได้ชัดจากน้ำเสียงว่าไม่พอใจ อย่าว่าแต่เพียงราคาชิ้นส่วนสูงขึ้น 0.06 เลย เขาสามารถทำให้ราคาตัวผลิตภัณฑ์ทั้งชิ้นพุ่งสูง จนสามารถเสริมกำลังการแข่งขันด้านผลิตภัณฑ์และการขายได้ในระดับที่มั่นคงด้วยซ้ำ

เผยลี่เชินกวาดสายตาดูตัวเลขบนเอกสาร เผยยิ้มที่มุมปาก “อาฟาง เราไม่ควรศึกษาแค่เพียงเทคโนโลยีเท่านั้น ทุกวันนี้ทีมพัฒนาเทคโนโลยีในประเทศมีมากขึ้นทุกที ขอเพียงเราได้สินค้ามา  ก็สามารถเข้าใจหลักการเบื้องต้นของมันได้อย่างแจ่มแจ้ง ตราบใดที่มันไม่ส่งผลกระทบต่อตลาดต่างประเทศ เราก็สามารถผลิตชิ้นส่วนของพวกเราเองได้หมด”

เขาพูดพลาง วางเอกสารในมือลงบนโต๊ะกาแฟ ลุกขึ้นยืน “ดังนั้นแม้จะตกลงกันเรียบร้อยแล้วว่าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงราคา แต่เรายังสามารถเปลี่ยนแปลงได้อยู่ดี ต้องคิดอะไร ๆ ให้ยืดหยุ่นหน่อย”

สีหน้าฟางหรงเทียนหม่นลง “ที่นายพูดน่ะมันง่าย ตัวเลข 0.06 นี่ เดิมทีที่สามารถตกลงกันได้ หากไม่ใช่เพราะเลขาคนนั้นของนาย…” เขาพูดไปได้ครึ่งทางก็รู้สึกตัวว่าแรงเกินไปหน่อย จึงเงียบลงทันควัน หันไปมองสีหน้าของเผยลี่เชิน

เผยลี่เชินใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอาการขุ่นเคือง “ถึงอย่างไร เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว อาฟาง ต่อให้ผมไล่เธอออกตอนนี้ก็แก้ไขอะไรไม่ได้”