สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 33

บทที่33 เธอจะหาเรื่องกันหรือไง

สวี่เยว่หรูกลั้นใจ แค่เธอคิดถึงคำพูดพวกนั้นของเผยลี่เชิน ไฟก็แทบจะลุกโชนขึ้นจากหัว

เธอสู้ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ได้ตรงไหน? หากไม่นับพื้นฐานทางครอบครัวแล้ว การศึกษา รูปร่างหน้าตาล้วนเชิดหน้าชูตาได้ทั้งนั้น! ทำไมพอไป๋เสว่เอ๋อร์มาแล้วเธอจึงกลับกลายเป็นคนที่ถูกเมินไปเสียได้?

ถึงอย่างไรเผยลี่เชินเองก็เป็นรุ่นพี่ที่จบสายตรงจากมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอ ไม่นึกเลยว่าในสายตาของเขาตอนนี้เธอไม่อาจเทียบกับเด็กใหม่ด้วยซ้ำ!

สวี่เยว่หรูยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เธอกำประกาศในมือแน่น สาวเท้าไปยังห้องทำงานของไป๋เสว่เอ๋อร์โดยไม่ตริตรอง ผลักประตูเข้าไปโดยไม่แม้แต่จะเคาะประตู

ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานกำลังศึกษาจดหมายขอโทษอยู่ ได้ยินเสียงจึงเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เห็นสวี่เยว่หรูก็ผงะไปชั่วครู่

“เลขาสวี่มีอะไรเหรอคะ?”

สวี่เยว่หรูพุ่งมาอย่างดุดัน ย่ำรองเท้าส้นสูงตรงดิ่งยังหน้าโต๊ะทำงาน กระแทกใบประกาศลงบนโต๊ะอย่างกราดเกรี้ยว

เสียงดัง “ปัง” ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจจนสะดุ้ง ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

ปราดสายตาไปยังใบประกาศ พอเห็นตัวอักษรขนาดใหญ่ที่ส่วนบนสุด “ตารางแผนการไปดูงานโปรเจกต์หนานไห่” ถึงได้เข้าใจ

โดยไม่รีรอให้อีกฝ่ายพูดอะไร สวี่เยว่หรูถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอนี่สามารถเหลือเกินนะ! เข้าบริษัทยังไม่ถึงสัปดาห์ก็ได้ติดตามประธานเผยไปต่างเมืองแล้ว! มีสิทธิ์อะไร?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์คิดไม่ถึงว่าสวี่เยว่หรูจะมีปฏิกิริยารุนแรงเพียงนี้ เธอถอนหายใจลึก ไม่อยากทำให้เรื่องบานปลาย จึงอธิบายอย่างใจเย็น “อาจเป็นเพราะประธานเผยเห็นว่าฉันเพิ่งเข้ามา อยากพาฉันไปศึกษางาน จึงพาฉันไปด้วยมั่งคะ อีกอย่างเลขาสวี่เองก็มีประสบการณ์การทำงาน รู้วิธีการจัดการปัญหาต่าง ๆ มากมาย ประธานเผยออกไปทำงานต่างเมือง ให้คุณอยู่ดูแลบริษัทจึงจะวางใจได้”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่แสดงอาการโกรธขึ้ง ทั้งยังพูดจาอ่อนหวานน่าฟัง ทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองจวนเจียนจะระเบิดของสวี่เยว่หรูเย็นลงอย่างมาก

พริบตานั้น สวี่เยว่หรูจ้องมองผู้หญิงตรงหน้า พลันสัมผัสได้ถึงความห่างชั้นระหว่างตนเองกับไป๋เสว่เอ๋อร์ ตั้งแต่แรกที่ไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าเผยซื่อมา ไม่ว่าเธอจะสร้างความลำบากให้อีกฝ่ายแค่ไหน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ไม่ออกอาการโกรธเคือง แม้กระทั่งตอนนี้ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ยังอดกลั้น พูดจาอย่างนุ่มนวลด้วยเหตุผล ควบคุมอารมณ์ได้เป็นอย่างดี อีกทั้งเมื่อตอนที่เธอได้ยินว่าไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกลงโทษ อุตส่าห์วิ่งไปดูอีกฝ่ายโดนหัวเราะเยาะ แต่แม้ยามไป๋เสว่เอ๋อร์ถูพื้นด้วยไม้ม็อป เธอก็ยังคงมีรัศมีบางอย่างที่ไม่อาจเก็บซ่อนได้มิด…

หรือว่านี่คือสิ่งที่เรียกว่าการเลี้ยงดูสั่งสอน?

ทันใดนั้นสวี่เยว่หรูกำหมัดแน่น จดจ้องหญิงตรงหน้าด้วยแววตาวาววาบ ความรู้สึกต่ำต้อยกว่าพลันบังเกิดขึ้นมาในใจอย่างห้ามไม่อยู่ เธอกัดฟันกรอด หันร่างแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของไป๋เสว่เอ๋อร์อย่างรวดเร็ว นาทีนั้น สวี่เยว่หรูได้ตระหนักว่า เด็กหญิงที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีตั้งแต่เล็กจนโตนั้น ต่อให้เธอพยายามแค่ไหนก็ยังไม่อาจเทียบเคียงได้ ท่วงท่าแบบนั้น การเลี้ยงดูแบบนั้น ราวกับความงามที่ไร้รูปแบบ แทรกซึมอยู่ในสายเลือด ใคร ๆ ต่างสามารถสัมผัสได้ทว่าไม่อาจเลียนแบบได้ภายในชั่วเวลาสั้น ๆ

สวี่เยว่หรูกลับไปยังห้องทำงานของตนเอง ความรู้สึกต่ำต้อยและริษยาผสมผสานกันปนเป ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธเกลียด ทำไมเธอถึงได้เกิดมาในชนชั้นคนธรรมดา! แต่ใครบางคนกลับได้เติบโตมาในบ้านเรือนที่อบอุ่น ราบรื่นไปหมดทั้งการทำงานและใช้ชีวิต

ในที่สุดเธอก็เข้าใจคำพูดพวกนั้นของเผยลี่เชิน และพลันเข้าใจด้วยว่าแม้ตระกูลไป๋จะล้มละลาย เธอก็ยังไม่อาจเทียบเคียงไป๋เสว่เอ๋อร์ได้อยู่ดี! สวี่เยว่หรูกัดริมฝีปากล่าง ขยำประกาศที่อยู่ในมือแน่นขึ้นแล้วปาลงบนพื้นเต็มแรง

เธอไม่สน! ไม่สนว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะเกิดมาจากไหน! เธอจะไม่ยอมให้หล่อนแซงหน้าเธอไปได้เด็ดขาด!

……

ความเกลียดชังนั้น แปรเปลี่ยนเป็นพิษร้าย ส่งผลต่อเธออย่างรุนแรง เพียงชั่วพริบตาความเกลียดชังที่มีต่อชีวิต ความแค้นเคืองต่อสังคม กลับกลายมาเป็นความริษยาต่อไป๋เสว่เอ๋อร์!

สวี่เยว่หรูจ้องมองก้อนกระดาษบนพื้น แค่นเสียงหัวเราะเย็นออกมาทันควัน

เธอจะคอยดูว่าในอนาคต ระหว่างเธอกับไป๋เสว่เอ๋อร์ ใครจะได้กดหัวใคร!

ก่อนส่งจดหมายขออภัยให้ฟางหรงเทียน ไป๋เสว่เอ๋อร์ติดต่ออานโหรวด้วยตนเอง เมื่อมั่นใจว่าฟางหรงเทียนอยู่ในห้องทำงานแล้วจึงตรงไปหา 

พอเดินมาถึงประตู เธอถือจดหมายขอโทษไว้ในมือแน่น ถอนหายใจยาวแล้วเอื้อมมือเคาะประตู