สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 93

ตอนที่ 93 เสื้อผ้าดูไม่ได้เอาเสียเลย

ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองเผยลี่เชินอย่างประหลาดใจ

น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายลงมากทีเดียว “ไว้รอขาของคุณหายก่อน ผมจะจัดการให้”

เมื่อเขาพูดจบและเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ตอบอะไรอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงตัดสินใจหันกลับไปและเตรียมออกก้าวเดิน แต่แล้วทันใดนั้นหลังมือของเขาก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นขึ้นมา

ไป๋เสว่เอ๋อร์เอื้อมมือออกไปจับเขาไว้โดยไม่รู้ตัว เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกขึ้นมาในลำคอ “นั่นจะทำให้คุณต้องลำบากหรือเปล่าคะ”

ถ้าเกิดการนัดพบเธอกับคุณพ่อของเธอต้องทำให้เผยลี่เชินลำบากแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นสู้เธอไม่พบเสียจะดีกว่า

เมื่อเห็นสายตาของหญิงสาวเปี่ยมล้นด้วยความห่วงใย เผยลี่เชินรู้สึกซาบซึ้ง แต่เพื่อรักษามาดของเขาเอาไว้เช่นเคย เขาจึงยิ้มอย่างแผ่วเบาที่มุมปาก “ไม่หรอก”

เมื่อได้ยินเขาพูดดังนั้น ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงรู้สึกโล่งใจอย่างเงียบๆ

เมื่อได้พักที่คฤหาสน์เป็นเวลาสองวัน ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงกลับไปเผยซื่อเพื่อเริ่มทำงานอีกครั้ง ขาที่บาดเจ็บของเธอมีอาการดีขึ้นมาก บาดแผลก็เริ่มปรากฏสะเก็ดแผลแล้ว แต่ว่าถ้าหากไม่ระวังไปโดนเข้าล่ะก็ ก็อาจทำให้เจ็บได้อยู่เหมือนกัน

เธอเปลี่ยนไปใส่กางเกงเพื่อปกปิดบาดแผล ส่วนด้านบนก็สวมเสื้อเชิ้ตสีครามน้ำทะเลเพื่อให้เข้าชุดกัน ซึ่งนอกจากจะทำให้ความเคร่งขรึมเป็นทางการของกางเกงหายไปแล้ว แต่ก็ยังไม่ทิ้งกลิ่นอายของความเป็นผู้หญิงไปอีกด้วย

เมื่อกลับมาถึงยังบริษัทแล้ว เธอมองไปที่กองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ ทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาในทันที เธอหายไปเพียงแค่สองวันเท่านั้น แต่งานของเธอกลับกองพะเนินสูงถึงเพียงนี้เลย...

เธอเลือกเอกสารที่ต้องใช้อย่างเร่งด่วนออกมาก่อน รวบรวมเข้าไว้ด้วยกันและส่งไปยังห้องทำงานของเผยลี่เชินในทันที

เมื่อเธอผลักประตูเข้าไป เผยลี่เชินกำลังฟังรายงานผลการดำเนินงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาอยู่ “นี่คือสรุปผลการดำเนินงานของแผนกคุณใช่ไหม คุณคิดว่าผมจะพอใจกับผลลัพธ์ที่ออกมานี้ไหม”

พนักงานเหล่านั้นถูกตำหนิจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง พวกเขาได้แต่ส่ายหัวตอบรับ

สายตาของเผยลี่เชินดุดัน เขากระแทกเอกสารลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง “ยังจะไม่ไปคิดหาวิธีจัดการอีก!”

พนักงานเหล่านั้นรีบหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาและออกไปจากห้องไปในทันที เผยลี่เชินขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็มองเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เขาขมวดคิ้วแน่นอีกครั้ง “ทำไมถึงมาที่บริษัทล่ะ”

เขากำชับกับเธอแล้วว่าให้เธอพักผ่อนสักระยะหนึ่ง รอให้บาดแผลหายดีก่อนแล้วค่อยกลับมา ไม่คาดคิดว่าเพียงแค่สองวัน เธอก็ใจร้อนรีบกลับมาเสียแล้ว

ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินไปหาเขาอย่างยิ้มแย้ม พร้อมกับส่งเอกสารในมือให้เขา “ตอนนี้ฉันเดินเหินค่อนข้างเป็นปกติแล้วล่ะค่ะ อยู่บ้านน่าเบื่อจะตาย ฉันก็เลยมาทำงานดีกว่า”

เผยลี่เชินกำลังจะพูดบางอย่าง สายตาของเขากลับไปหยุดที่ปกคอเสื้อของเธอ ดวงตาของเขากลับมืดมนขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าท่าทีของชายหนุ่มจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที ยังไม่ทันที่ไป๋เสว่เอ๋อร์จะถามอะไรออกไป เธอก็ได้ยินเสียงอันแสนเย็นชาของเขาสั่งเธอ “มานี่”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะก้าวเข้าไปหาเขาสองก้าว

มือที่มองเห็นข้อนิ้วอย่างชัดเจนเอื้อมมาหาเธอ พร้อมกับคว้าปกคอเสื้อของเธอเอาไว้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึงไปครู่ เมื่อเธอก้มลองมอง เธอก็เห็นนิ้วอันเรียวยาวของเขากำลังติดกระดุมเม็ดบนสุดของปกคอเสื้ออย่างรวดเร็ว

นี่... คือกระดุมเม็ดเดียวที่เธอไม่ได้กลัดให้เรียบร้อย มันไม่ได้เปิดเผยส่วนใดมากมายนัก ผู้ชายคนนี้ ช่างเข้มงวดเกินไปเสียจริง

เมื่อสังเกตเห็นสายตาของหญิงสาว สีหน้าของเผยลี่เชินก็เข้มขึ้นเล็กน้อย “มาบริษัทแต่ทำไมแต่งตัวไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย”

เธอแต่งตัวไม่เรียบร้อยอย่างนั้นหรือ

ไป๋เสว่เอ๋อร์คิดคำพูดเพื่อโต้กลับออกสองประโยค แต่เมื่อคิดว่าที่นี่คือบริษัทเผยซื่อ คำพูดของเผยลี่เชินก็คือกฎระเบียบของบริษัท ทันใดนั้น เธอก็กลืนคำพูดของเธอกลับลงไป

เผยลี่เชินเห็นว่าเธออยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับชะงักเอาไว้ “มีอะไรจะพูดงั้นเหรอ”

เธอจะไปกล้าได้อย่างไรกันล่ะ!

ไป๋เสว่เอ๋อร์ฉีกยิ้มออกมาและหัวเราะเบาะๆ “ไม่มีค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอไปทำงานก่อนนะคะ”

“รอก่อน” เผยลี่เชินผลักแก้วกาแฟที่ว่างเปล่าไปข้างหน้าอย่างเบามมือ “ขอกาแฟให้ผมแก้วหนึ่ง”

“ได้ค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์นำแก้วกาแฟออกไปจากห้องทำงานของเขา เมื่อตอนที่เธอเดินผ่านห้องทำงานของสวี่เยว่หรู เธอก็มองเข้าไปในห้องนั้นหลายครั้งต่อหลายคราโดยไม่รู้ตัว

ประตูทางเข้านั้นปิดสนิท ที่สำคัญคือไฟในห้องก็ยังคงปิดอยู่เช่นกัน ดูเหมือนว่าข้างในจะไม่มีใครอยู่

เธอไม่มาอย่างนั้นเหรอ