SEX FRIEND เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 18

EP 17

"กูช่วยมึงต่างหากล่ะ"

"มึงจะห้ามกูให้ได้เลยใช่ไหม?"

"เออ"

"...." ยูริเบือนหน้าหลบ ถ้ามันเป็นแบบนี้อยู่ต่อไป เธอจะยิ่งอ่อนแอมากกว่าเดิม "อืม"

"เดี๋ยวกูไปส่ง" เวหาเดินไปดึงกุญแจรถที่เสียบอยู่ออก แล้วเปิดประตูรถตัวเองเขามองยูริที่ยืนนิ่ง

"กูกลับเอง"

"มึงเป็นผู้หญิงนะยู กลับดึกๆแบบนี้คนเดียวมันอันตราย"

"มึงแม่งก็เป็นซะแบบนี้.." เธอสบถออกมา นํ้าตาที่กลั้นอยู่แทบจะไหลออกมาโชว์ความอ่อนแอ กี่ครั้งที่เธอบอกกับตัวเองว่าจะหยุด

แต่มันก็ต้องนับหนึ่งไหม่ทุกครั้ง..

"ขึ้นรถ"

"..." มือบางยกขึ้นลูบหน้าตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเดินไปขึ้นรถอีกฝั่ง ยูรินั่งเงียบ ใบหน้าเบือนมองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างตลอดทาง

@คอนโดพระราม

พิมเสนถูกลากเข้ามาในห้องนอนของพระราม มือหนากดรหัสล็อคประตูเอาไว้แล้วฉุดร่างเล็กมาบนเตียงนอนขนาดใหญ่ พิมเสนนิ่งเงียบเธอไม่ปริปากพูดอะไร ร่างเล็กนั้งนิ่งอยู่ปลายเตียง

"หันหน้ามานี้.." พระรามเดินไปตรงหน้าเธอ แววตาอ่อนลงเล็กน้อยมองเสี้ยวหน้าขาวใสที่เบือนหลบสายตาเขา

"....."

"หันมาคุยกับฉันก่อน"

"...คุยอะไร?" เธอเอ่ยถามในขณะที่ยังอยู่ท่าเดิม

"ก็เรื่องที่เธอโดนยาไง.."

"ทำไมหรอ มาคุยตอนนี้แล้วมันได้อะไร?"

"ฉันไม่รู้ว่าเพื่อนฉันวางยาเธอรุนแรงเกินไป"

"...."

"พิม.." ท่อนคำขาดช่วง พระรามอํ้าอึ้งชายหนุ่มพึ้งรู้ความจริงตอนคินและเคโทรมาสารภาพว่าเอาอะไรลงไปให้เธอกินบ้าง พระรามจึงปล่อยแพมไว้ที่คอนโดหล่อน แล้ววกกลับมาหาพิมเสนแต่กลับเห็นคิรันอุ้มร่างเธอขึ้นรถ เขาเลยตามมาแบบเงียบๆจนมาถึงโรงพยาบาล..

"...."

"นี้เธอโกรธฉันหรอ" พระรามถามขึ้นมาเขาหงุดหงิดที่โดนโกรธ แต่ถ้าโกรธกลับมีหวังไม่ได้คุยกันแน่นอน..

ต้องง้อ?

ชายหนุ่มคิดในใจเรียวคิ้วขมวดยุ้ง เกิดมาเขายังไม่เคยง้อใครแม้กระทั้งพ่อแท้ๆ แล้วต้องมาง้อผู้หญิงที่พึ่งเจอกันไม่นานเนี้ยนะ

"ป้าว.." นํ้าเสียงเรียบนิ่งหลุดออกมาจากริมฝีปากคนตัวเล็ก.. มือบางกุมหลังมือตัวเองที่มีคราบเลือดเอาไว้ เธอเจ็บไปหมด เจ็บที่โดนรังแก เจ็บที่ทำอะไรไม่ได้..

"ฉัน..." พระรามคุกเข่าลงตรงหน้าเธอให้อยู่ในระดับเดียวกัน มือหนาโอบเอวขอดขยับเข้ามาไกล้ๆ จนเรียวขาคู่สวยถูกคั้นกลางไว้ด้วยเอวสอบ.. "จะให้ทำไง ถึงจะหายโกรธ.."

พิมเสนที่นั้งนิ่งแสดงสีหน้าแปลกใจ เธองุนงงกับท่าทางแปลกๆของพระราม ง้องั้นหรอ? คนยังเขาเคยง้อใครด้วยล่ะ

"ถ้านายไม่ได้รู้สึกผิดจริงๆ อย่าฝืนเลย.."

"ฉันเข้าใจผิดเอง.."

"...พอเถอะ ฉันจะกลับห้องแล้ว" ร่างเล็กดิ้นเร้าๆพยายามให้หลุดจากอ้อมแขนของคนตัวโต แต่กลับโดนพระรามกอดรัดแน่นกว่าเดิม

"ไม่"

"ตบหัวแล้วลูบหลังแบบนี้เลยหรอ?"

"...ขอโทษ" สิ้นเสียงพูดใบหน้าหล่อเหลาก็ซุกลงตักเธอ พระรามทำตัวไม่ถูกเขาไม่เคยง้อใคร แล้วไม่เคยมีอาการ ท่าทางแบบนี้มาก่อน มันใจเต้นแรงแปลกๆ...

จนต้องหลบสายตาด้วยการซบลงบนตัก..

พิมเสนชะงัก มือที่กำลังจะจับแท่นแขนกำยำออกค้างไว้ เธอค่อยๆชักมือกลับ ท่าทางแปลกๆจากผู้ชายแบบพระรามทำให้เธอยอมอยู่นิ่งๆ..

มันโกรธไม่ลง..

"ฉันไม่รู้จริงๆว่าเพื่อนฉันมันเอาอะไรให้เธอกินบ้าง.."

"...."

"เธอหายโกรธฉันนะพิมเสน.."

"นายแปลกๆนะ.." เพราะอะไรกันพระรามถึงรู้สึกผิด ทั้งที่ผ่านมาเขาก็ทำผิดมาเยอะ..

"...."

"เพราะอะไรหรอ ถึงยอมพูดคำนี้ออกมา"

"ฉันกลัวเธอไม่คุยด้วย.." พระรามพูดเสียงแผ่ว ชายหนุ่มตอบความจริง เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากลัวพิมเสนเอาความลับไปแฉ หรือกลัวเธอเมินไม่คุยด้วยแบบเมื่อกี้

"บางทีฉันว่านายอาจจะสับสนนะ.."

"ยังไม่หายโกรธอีกหรอ" พระรามเงยหน้าขึ้น มือหนาจับมือพิมเสนมากุมไว้ไม่ยอมให้เธอลุกไปไหน

"ฉันไม่มีสิทธิ์โกรธนายหรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกัน.."

"ทำไมชอบพูดแบบนี้?"

"มันคือความจริง"

"ความจริงเราก็ต่างคนต่างรู้"

"มันก็แค่พันธะระหว่างเรา ไม่ได้ลึกซึ้งอะไร.."

"เธอคิดแบบนั้นจริงๆหรอ"

"...แล้วถ้าฉันคิดมากกว่านั้น ฉันก็ไม่มีสิทธิ์เดินเคียงข้างนายได้หรอก" เพราะเธอไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้..

"ทำไมเพราะอะไร?"

"เพราะฉันอาจจะเป็นฝ่ายที่รู้สึกคนเดียวไง.."

"...." พระรามนิ่งเงียบ เป็นฝ่ายรู้สึกคนเดียวพิมเสนกำลังรู้สึกกับเขางั้นหรอ?

"นายไปทำอะไรก็ไปเถอะ ฉันไม่ได้โกรธนายหรอก.." พระรามหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาโน้มตัวลงไปไกล้ๆใบหน้าหวานก่อนจะ..

จุ๊บ !

"คืนนี้นอนกับฉัน.." พูดจบ ชายหนุ่มก็เดินหายเข้าไปในห้องนํ้า พิมเสนที่โดนจุ๊บปากร่างกายร้อนผ่าว ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ หัวใจเต้นระสํ่าระส่ายไม่หยุดแทบจะระเบิดออกมาให้ได้ ก็เพราะชอบทำให้หวั่นไหวอยู่แบบนี้..

เธอจะห้ามใจยังไงไหว...