SEX FRIEND เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 20

EP 19

@หอพัก

"ขอโทษนะคะหนูมาติดต่อเรื่องย้ายออกที่เคยแจ้งไว้อ่ะค่ะ" พิมเสนที่พึ้งกลับมาจากมอมุ้งหน้าไปยังหน้าเคาท์เตอติดต่อผู้จัดการของทีนี้

"เสร็จเรียบร้อยแล้วจ้ะ ทุกอย่างในห้องไม่มีอะไรเสียหายเดี๋ยวหนูเก็บของย้ายออกให้หมด แล้วมารับเงินประกันกับป้าเลยนะ"

"ขอบคุณค่ะ" มือบางยกมือไหว้ขอบคุณด้วยท่าทางนอบน้อม ร่างเล็กเดินหายเข้าไปในตัวหอพักมุ้งหน้าขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองและนาเดียร์ที่ได้เสียชีวิตไปแล้ว

พิมเสนไขกุญแจเข้ามาในห้องกวาดสายตามองของที่ถูกจัดให้เป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยฝีมือเธอ ทุกอย่างในห้องอยู่ครบ เหลือแค่เพียงขนออกไปก็เสร็จสิ้น

ครืด~ ครืด~ เรียวเเขนที่กำลังตวัดกระเป๋าเป้วางไว้ชักกระเป๋ามาด้านหน้า มือบางล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายเมื่อมองเห็นรายชื่อ

"สวัสดีค่ะแม่.."

(แม่ถึงหน้าคอนโดแล้วนะ ข้าวของของนาเดียร์เรียบร้อยรึยังลูก) อร ผู้เป็นแม่ของนาเดียร์ที่เหมารถเพื่อนบ้านมายังกรุงเทพเพื่อย้ายของนาเดียร์กลับบ้านกรอกเสียงลงไป

"เสร็จแล้วค่ะแม่ เดี๋ยวแม่รอข้างล่างนะคะมาเหนื่อยๆพิมขนเอง" พิมเสนแนบโทรศัพท์ไว้กับไหล่ใช้ศรีษะหนีบเอาไว้ เธอเดินสำรวจอ้อมห้องเพื่อเช็คว่ายังมีอะไรหลังเหลืออยู่ไหม แต่แล้วปลายท้ายก็กลับไปสะดุดกับไอแพดหนึ่งเครื่องที่ตกอยู่ใต้เตียงในสภาพนอนควํ้า

(เดี๋ยวแม่ให้ยามขึ้นไปขนช่วย)

"ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวพิมขอตัวเก็บของต่อก่อนนะคะ"

(จ้ะ)

ตี้ด ! มือบางรีบหยิบโทรศัพท์เข้าไปไว้ในกระเป๋าเป้ เธอเดินไปหยิบไม้กวาดมาเขี่ยไอแพดเครื่องสภาพเก่าออกมา เหมือนมันอยู่สภาพแบบนั้นมาสองสามปี

เพราะต่างคนต่างเรียนหนักไม่มีเวลารื้อห้องจริงๆจังๆซักทีมากสุดก็แค่ปัดกวาดธรรมดาแล้วก็ซักผ้าปู ผ้าห่มแค่นั้น

พอได้ไอแพดเครื่องนั้นมาได้สำเร็จเธอจึงใช้ฝ่ามือปัดหน้าจอออก เรียวคิ้วขมวดยุ้งเมื่อเดือนก่อนเธอยังใช้อยู่แล้วแล้วสภาพมันจะอยู่ในใต้เตียงและเก่าแบบนี้ได้ยังไง อีกอย่างไอแพดเธอก็ถือกลับบ้านด้วย

หรือนาเดียร์มีสองเครื่องที่เหมือนกันเดะ...?

แล้วทำไมมันมาตกอยู่แบบนี้ หรือเธอตั้งใจเอาไว้ เพราะอะไร?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! จู่ๆเสียงเคาะประตูห้องก็ดังเล็ดลอดเข้ามาในโซนประสาท พิมเสนตัดสินใจเดินเอาไอแพดไปเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ แล้วเดินออกไปเปิดประตู

แกร๊ก..

"เจ๊ติ๋มให้ลุงสองคนมาขนของช่วยหนู แล้วนี้เรียบร้อยดีรึยัง" ลุงจ๋อมและลุงแจ๋ม ยามคู่หูประจำหอเจ๊ติ๋มเอ่ยขึ้นพร้อมสอดส่ายสายตาเข้ามาในห้อง

"เชิญข้างในเลยค่ะ"

"ครับ" ลุงยามสองคนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยกข้าวของที่บรรจุในกระเป๋าหลายขนาดขึ้นออกไปกองไว้ยังหน้าประตูอย่างขมักเขม้นจนข้าวเครื่องทั้งหมดถูกขนลงมาชั้นล่างล็อบบี้

"ขอบคุณนะคะลุง" ขนของเสร็จพิมเสนก็เอ่ยขอบคุณลุงยามสองคน

"มารับประกันคืนเลยจ้าหนูพิม" เจ๊ติ๋มที่กำลังนับเงินในมือบอกเธอ

"ค่าาา" พิมเสนขานรับเธอเดินถือกุญแจห้องไปคืน แล้วรับเงินค่าประกันที่จ่ายไว้ก่อนเข้าอยู่ เจ๊ติ๋มเขียนอะไรยุกยิกๆซักพักก็เงยหน้าขึ้นมามองเสี้ยวหน้าหวาน

"แล้วนี้จะย้ายไปอยู่ไหนกันล่ะทีนี้.."

"พิมหาไว้แล้วค่ะ ขอบป้าติ๋มมากเลยนะคะที่บริการเป็นอย่างดี"

"จ้า เดินทางปลอดภัยนะ ว่างๆมาเยี่ยมป้าบ้าง"

"ได้เลยค่ะ" ลํ่าลากันเสร็จพิมเสนก็โบกมือลาเจ๊ติ๋ม "บายนะคะ"

"จ้าา"

"ให้หนูช่วยไหมคะแม่" พิมเสนหันไปคุยกับอรที่กำลังขนของขึ้นรถกระบะช่วยลุงยาม

"ขอบใจจ้ะ แต่ไม่เป็นไร หนูพิมเรียนมาหนักๆไหนจะมาทำเรื่องย้ายหออีก รีบกลับไปพักผ่อนเอาแรงเถอะแม่ไหว"

"ถ้างั้นโทรมานะคะ"

"..." อรพยักหน้าเบาๆ หล่อนนึกเอ็นดูเด็กสาวที่ช่างเป็นเพื่อนแสนดีของนาเดียร์มาตลอด

พิมเสนฉีกยิ้มเป็นกำลังใจส่งให้อรอ่อนๆก่อนที่เธอจะเดินไปยังแท็กซี่ที่เหมามาขนของย้ายไปหอไหม่ ไม่นานแท็กซี่คันดังกล่าวก็พาเธอมาถึงยังจุดมุ้งหมาย ซึ้งเป็นหอนอกสำหรับคนเดียว

เมื่อถึงที่หมายร่างเล็กจึงเปิดประตูลงจากรถมุ้งหน้าไปยังล็อบบี้

"มาติดต่อห้องที่จองไว้ค่ะ"

"เอ่อ...คือ...ที่พักที่นี้เต็มแล้วค่ะมีคนย้ายเข้ามาไหม่เพิ่ม.." พนักงานเอ่ยตอบ พิมเสนหยุดชะงักเธอไม่ค่อยเข้าใจนักกับสิ่งที่ได้ยิน

"หนูโทรมาจองไว้แล้วนะคะ พนักงานกรอกข้อมูลเอาไว้แล้วด้วย..?"

"ขอโทษจริงๆนะคะลูกค้า แต่เรามีห้องพักไว้รองรับแล้วค่ะ เป็นคอนโดซึ่งมีเจ้าของเป็นคนเดียวกัน ท่านให้คุณลูกค้าย้ายไปยังที่นั้นแทนค่ะ" เธอตอบด้วยนํ้าเสียงอ่อนหวาน และท่าทางนอบน้อม

"ราคาเท่ากันไหมคะ"

"ใช่ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะแชร์เส้นทางเข้าไปในไลน์ของคุณลูกค้าเลยนะคะ เป็นเพจของทางเราเอง"

"ได้ค่ะ" พิมเสนพยักหน้าตอบ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแสกนคิวอาร์โค้ดแล้วกดเพิ่มเพื่อน "เสร็จแล้วค่ะ"

"ลูกค้าสามารถกดเข้าไปดูได้เลยนะคะ"

"มีแค่นี้ใช่ไหมคะ หรือต้องทำอะไรเพิ่มรึป้าว"

"เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"....ค่ะ" เธอพยักหน้าตอบแล้วเดินกลับไปขึ้นรถแท็กซี่คันเดิม เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงยังคอนโดมิเนียมสุดหรูแตกต่างจากที่เมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง และตอนนี้ร่างเล็กก็ยังยืนชั่งใจอยู่หน้าประตู..

หรูขนาดนี้ราคาเท่ากันจริงหรอ...?

ครืด แกร๊กก...

ไม่นานเธอก็ตัดสินใจสอดคีการ์ดเข้าไปแล้วเดินแบกกระเป๋าเป้เข้ามาในห้อง ห้องนอนแห่งนี้กว้างขวาง มีห้องย้อยอำนวยความสะดวกขึ้นมาเยอะ แตกต่างจากห้องเดิมอย่างสิ้นเชิง