สลัดรักท่านประธานเพลย์บอย นิยาย บท 30

หญิงสาวหอบร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของตัวเองนั่งแท็กซี่กลับไปที่ คฤหาสน์หลังงามของผู้เป็นสามีเก็บเสื้อผ้าข้าวของทั้งหมดทุกชิ้นและของใช้ส่วนตัวโดยที่ใข่มุกได้วางชุดเครื่องเพชรไว้ที่บนเตียงนอน

"ฉันไม่ต้องการของเหล่านี้ ฉันขอคืนทุกสิ่งทุกอย่างให้กับคุณนะคะคุณโอมาน" หญิงสาวเขียนกระดาษไว้หนึ่งใบพร้อมกับชุดเครื่องเพชร

หญิงสาวก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเก็บของทุกสิ่งทุกอย่างลงในกระเป๋าและโทรหาเพื่อนบอยทันที

"บอยแกว่างหรือเปล่ามารับฉันหน่อย ฉันรู้ความจริงบางอย่างฉันต้องการออกไปจากบ้านหลังนี้ ฮึก "

มิเชลล์พูดพลางเช็ดน้ำตา มิเชลล์ได้แต่คิดในใจว่าเธอก็ได้แต่เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่โดนโอมานกลั่นแกล้ง และอยากจะได้เป็นเจ้าของก็ต้องได้เป็น แค่ได้ครอบครอง ที่จริงแล้วโอมานไม่ได้รักเธอเลยแม้แต่นิดเดียวมิเชลล์ได้แต่คิดแล้วก็ร้องไห้กับตัวเอง

"ฮัลโหล แกเป็นอะไรร้องไห้ทำไม" เมื่อบอยได้ยินเสียงเพื่อนสะอื่นก็รู้สึกเป็นห่วง น้ำเสียงของมิเชลล์สั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด

" แกรีบมาที่บ้านสามีฉันก้อแล้วกัน เดี๋ยวเรื่องอื่นฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง"

"...โอเค ได้ๆ " เมื่อวางสายจบบอยก็คว้ากุญแจรถสปอร์ตคันงามแล้วพรุ่งไปที่คฤหาสน์หลังงามของโอมานทันทีเพื่อไปรับเพื่อน

" แกฉันมาถึงแล้ว " บอยแชท LINE ไปหามิเชลล์

"แกมาถึงแล้วใช่ไหมเดี๋ยวฉันเดินออกไป แกไม่ต้องขับรถเข้ามาในบ้านนะปิดไฟด้วยเดี๋ยวคนในบ้านเห็นฉันไม่อยากให้ใครเห็น " เมื่อเพื่อนมาถึงแล้วหญิงสาวก็ได้แต่ลงไปที่ด้านล่างอย่างเงียบเงียบและไม่เปิดไฟเพราะกลัวคนอื่นจะเห็น ซึ่งตอนนี้สาวใช้เองก็เริ่มนอนกันหมดแล้ว

โอมานกลับถึงคฤหาสน์สุดหรูในตอน 02.00 น. โอมานคิดว่ามิเชลล์ยังปวดหัวอยู่ต้องการพักผ่อนคืนนี้โอมานเลยนอนที่ห้องรับแขกโดยที่ไม่รู้ว่ามิเชลล์ได้เก็บข้าวของเก็บเสื้อผ้าหนี้จากเขาไปแล้ว

โอมานตื่นเช้าขึ้นมาด้วยใบหน้าที่สดใส ตรงเข้าไปในห้องนอนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผิวปากอย่างอารมณ์ดี

"มิเชลล์ตื่นแล้วหรอสงสัยจะไปทำอาหารให้เรากินอยู่ เมียเราน่ารักที่สุด "......โอมานได้แต่คิดในใจแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

"แป้นคุณผู้หญิงตื่นหรือยัง" เมื่อตื่นขึ้นมาเค้าก็ถามสาวใช้ทันที ตอนนี้เค้าอยากจะกอดเมียแล้วสิ

"คุณผู้หญิงยังไม่ลงมาเลยค่ะคุณผู้ชาย เดี๋ยวแป้นขึ้นไปตามนะคะ ...".... เมื่อสาวใช้รับคำสั่งเจ้านายก็ได้เดี๋ยวขึ้นไปชั้นบนหาคุณผู้หญิงทันที

สาวใช้เคาะเรียกคุณผู้หญิงอยู่หลายครั้งแต่หญิงสาวไม่ยอมเปิดประตู

โอมานลุกจากโต๊ะทานข้าวแล้ววิ่งตรงขึ้นไปชั้นสองทันที

โอมานรีบวิ่งขึ้นไปดูชั้นบนของห้องนอน และสาวใช้ก็วิ่งตามไปทั้งสองคนช่วยกันหาหญิงสาวในห้องทุกซอกทุกมุมก็ไม่เจอ จึงเปิดตู้เสื้อผ้าดูไม่มีเสื้อผ้าของหญิงสาวอยู่เลย ไม่มีข้าวของเครื่องใช้ของหญิงสาวซักชิ้นอยู่เลย แต่เจอซองเอกสารวางอยู่ในตู้เสื้อผ้า "ใบหย่า"

เมื่อเห็นดังนี้แล้วโอมานตกใจมากชายหนุ่มหยิบซองเอกสารขึ้นมาดูแล้วไล่สาวใช้ออกไปจากห้อง นัยน์ตาคมจ้องไปที่ตัวหนังสืออย่างไม่วางตา

"ถ้าท่านประธานเจอซองเอกสารนี้แล้วฉันคงไปไกลแล้ว กรุณาเซ็นใบหย่าให้ฉันด้วยนะคะ ขอโทษด้วยฉันรู้ความจริงหมดแล้ว คุณใจร้ายเหลือเกิน ฉันคงทนอยู่กับคนใจร้ายอย่างคุณต่อไปไม่ไหว กรุณาเซ็นใบหย่าให้ฉันด้วยฉันต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่ สิ่งไหนที่มันเสียไปแล้วฉันไม่อาจเอากลับคืนมาได้ถือซะว่าฉันยกให้คะ"

"ฉันขอคุณเป็นสิ่งสุดท้ายแล้วกันเซ็นใบหย่าให้ฉันด้วย** ฉันเข้าใจผิดคุณมาตลอดฉันคิดว่าคุณเป็นคนดี ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะทำกับพี่ชายฉันทำกับครอบครัวฉันทำกับฉันได้แบบนี้ ฉันผิดหวังและเสียใจจากการกระทำของคุณจริงๆค่ะ ... ขอให้คุณโชคดี ... อย่าไปทำแบบนี้กับใครเค้านะคะสงสารคนอื่นบ้าง ไม่ใช่ว่ามีเงินมีอำนาจแล้วอยากจะทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเองไปซะทุกอย่าง คนอื่นเค้ามีหัวใจค่ะอย่าไปทำร้ายหัวใจเขา ถ้าเกิดว่าคนคนนั้นเขารักคุณด้วยใจจิงเค้าจะเสียใจมากเลย ... ขอให้คุณเจอกับคนที่จริงใจแล้วเจอรักแท้นะคะแล้วควรจะเข้าใจความหมายในจดหมายนี้ว่ามันหมายความว่ายังไงตอนนี้คุณ อาจจะยังไม่เข้าใจเพราะคุณยังไม่รู้จักรักแท้ ... ลาก่อน...มิเชลล์ "

โอมานอ่านจดหมายจบ ก็นึกย้อนกลับไปเรื่องที่คุยกับเพื่อนเมื่อคืนน้ำตาชายหนุ่มร่วงแมะ โอมานยืนถือจดหมายตัวแข็งทื่อจดหมายร่วงจากมือหล่นไปที่พื้น เขารู้สึกเสียใจมาก

"ในที่สุดเมียพี่ก็รู้ความจริง พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ ที่มันคิดตื้นตื้น โถ่เมียพี่" สองมือของเค้าปิดที่หน้าตัวเองแล้วก็สะอื่นออกมาอย่างหนักอย่างสำนึกผิด

" นี่เราทำอะไรลงไปนะ ".....โอมานได้แต่นั่งเสียใจ