SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 17

“ไงมึงไม่ลงไปฉลองกับกูหน่อยเหรอวะ” ไอ้เชี่ยแอลเปิดประตูเข้ามาก็ทักผม พ่อง! ประตงประตูไม่เคาะ ไร้มารยาทฉิบหาย

“ไม่ดีกว่าว่ะ” ผมตอบมันแล้วก็สนใจเหล้าในแก้วต่อ

“กลับไปแล้ว” ไอ้แอลนั่งที่โซฟาในห้องแล้วก็พูดขึ้น

“อืม” ผมตอบมันแค่นั้น ผมรู้อยู่แล้วล่ะ ทำไมจะมี่รู้ในเมื่อผมปิดไฟนั่งจ้องกระจกในห้องทำงานที่มันมองเห็นบรรยากาศในผับได้ทุกมุมมา 4 ชั่วโมงแล้วจะไม่รู้ได้ไงว่าข้างล่างเกิดอะไรขึ้นบ้าง แถมเมื่อกี้ก็เปิดดูกล้องวงจรปิดหน้าผับด้วย ปวดใจโคตร ๆ

“ถ้างั้นก็ลงไปเจอเพื่อนสิวะ มึงจะมานั่งแดกเหล้าคนเดียวทำห่าอะไร แดกนานรึยังเนี่ย”

“เมื่อกี้” เออเมื่อกี้ ตอนแรกก็มองกระจกแทบจะไม่ผละออกไปจากมุมนั้นเพราะกลัวไม่ได้มองหน้าใครบางคนที่โคตรคิดถึง แต่พอเจอภาพบาดใจเลยคว้าเหล้ามาแดกรวดเดียวครึ่งขวด

“เอาไง จะลงไปไหมเพื่อน ๆ มันอยากเจอมึง” ไอ้แอลถามขึ้นมาอีกครั้ง

“วันหลังดีกว่าว่ะ กูก็ไม่อยากจะไปมีตัวตนในทุก ๆ อย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา” ใช่ครับ ผมไม่อยากลงไปเพราะมีเพื่อน ๆ ของเธออยู่ข้างล่าง ผมไม่อยากให้คนรู้จักของเธอรู้ว่าผมกลับมาแล้ว ผมกลัวเธอรู้แล้วไม่สบายใจ

“มิลานกับแมนนี่รู้แล้ว” ไอ้แอลบอกแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ มันว่าไงนะ? สองคนนั้นรู้ว่าผมกลับมาแล้วงั้นเหรอ

“มึงบอก?” ผมถามมันด้วยความแคลงใจ เพราะผมบอกมันกับไอ้เควินแล้วว่าไม่ต้องให้กลุ่มมินตรารู้ว่าผมกลับมา

ผมเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน ตอนนี้ผมเรียนจบโทแล้วเลยกลับมาช่วยงานที่บริษัท อีกอย่างพ่อผมกำลังจะขยายธุรกิจไปอเมริกา ผมก็คิดว่าจะขอท่านไปลงหลักปักฐานที่นั่นเลย

“กูไม่ได้บอก แต่มึงเข้าใจไหมว่ากูปิดไม่ได้” ไอ้แอลบอกด้วยความเซ็งแล้วก็มองผมด้วยสายตาขอโทษ ซึ่งผมก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรมัน ช่างมันเถอะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เฮ้อ!

“อืมช่างมันเถอะ วันนี้กูไม่ค่อยโอเคว่ะมึงลงไปสนุกเถอะ” ผมบอกมันแล้วก็ยกเหล้าขึ้นกระดกรวดเดียวหมดแก้ว เหล้าแม่งคือเพื่อนที่ดีที่สุดตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมา ผมกินขนาดที่ว่าถ้าผมล้มละลาย เอาขวดเหล้าที่กินหมดมาขายก็กลับมารวยเหมือนเดิมได้เชื่อผมสิ

“อย่าหนักนักล่ะ กูลงไปข้างล่างแล้วนะมีอะไรก็เรียก” มันบอกด้วยหน้านิ่ง ๆ ผมรู้ว่ามันเป็นห่วง แต่แม่งเวลาเอาเมียมึงหน้านิ่งแบบนี้ไหมวะกูอยากรู้

“เออขอบใจ” ผมมองไอ้แอลเดินออกไป พอกลับมาอยู่คนเดียวก็เหมือนเดิม มีเหล้าเป็นเพื่อน ถ้าเอามาเป็นเมียแทนใครบางคนได้ผมแม่งเอาไปนานละ ทรมานสัส ๆ เลยโว้ย!

#AUSTIN END

“ไม่ลงมาเหรอ” มิลานถามแอลฟ่าในทันทีที่เขานั่งลงที่โซฟา

“อืม” แอลฟ่าพยักหน้าตอบก่อนจะหันไปหาเควินที่กำลังคั่วกับสาวสวยคนหนึ่งอยู่

“ไอ้วินคืนนี้มึงดูมันด้วย” แอลฟ่าบอกเควินทำให้เควินผละจากหญิงสาวคนนั้นด้วยใบหน้าเซ็งเล็กน้อย

“กูว่างไหมเนี่ยมึงเห็นบ้างไหม ทำไมมึงไม่ดูมันเองล่ะ”

“กูก็ติดธุระเดียวกันกับมึง” แอลฟ่าตอบกลับ

“เออแล้วทำไมต้องเป็นกู” เควินยักคิ้วถาม

“วันนี้วันเกิดกู”

“สัส!”

“เอาน่ามึงดูมันหน่อย ตอนเข้าไปกูเห็นมันจ้องจอภาพวงจรปิดอยู่ กล้องหน้าผับซะด้วย” แอลฟ่า บอกเควินก่อนจะมองขึ้นไปยังด้านบนของผับที่เป็นห้องกระจกแต่ด้านในปิดไฟสนิท

“อ่าส์! กูว่าคืนนี้ยาวแน่นอน เดี๋ยวกูดูมันให้แล้วกันขอทำธุระก่อน” เควินบอกก่อนจะอุ้มผู้หญิงข้างกายขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

“ว้าย! ตาเถร ไปไหนคะเพิ่ง 5 ทุ่มเองนะคะวินขา” แมนนี่ตะโกนขึ้นด้วยความตกใจกับการกระทำที่รวดเร็วของเควิน