SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 19

“มิน เดี๋ยว มิน”

หมับ!

มินตราพูดจบเธอก็เดินออกไปทำให้ตอนนี้กลายเป็นผมที่วิ่งตามมาคว้าข้อมือเธอหลังจากที่ใช้เวลาดึงสติกลับมาจากคำด่าของเธอเกือบ 5 นาที

“ปล่อย” มินตรามองข้อมือของเธอที่ผมจับเอาไว้นิ่ง ๆ

“ขอคุยด้วยได้ไหม ฉันอยากอธิบาย” ผมพยายามอ้อนวอนเธอ พอได้ใกล้ชิดกันอีกครั้งมันทำให้ผมโคตรมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองเลย ทั้งที่ผ่านมาก็มั่นใจมากอยู่แล้ววันนี้ก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกตัวเอง

“เรา...มีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันด้วยเหรอ” มินตาเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ แล้วถามผม

“ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากคุยกับฉัน แต่เรื่องนี้มิลานไม่ผิด” ผมพยายามพูดให้เร็วที่สุดเพราะกลัวว่าเธอจะไม่ทนฟังเสียงของผม

“ฉันก็ไม่ผิดแล้วทำไมฉันต้องโดนหลอกให้ไปที่อื่นแล้วทิ้งงานที่ฉันต้องรับผิดชอบไว้แบบนี้” เธอตอกกลับมา มันก็จริงของเธอ ผมทำให้เธอต้องรีบร้อนออกไปที่อื่น ทั้งที่งานตรงหน้ามันมีความสำคัญกับเธอมาก มันทำให้ผมเกลียดตัวเองอีกครั้งที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็สร้างแต่ปัญหาให้เธอ

“มิน ฉันขอโทษ...”

“ช่างมันเถอะ แต่นับจากนี้ไปถ้ายังเป็นลูกผู้ชายพอก็ช่วยรักษาคำพูดด้วย ขอให้เราอย่าต้องมาพบเจอกันอีกต่อไป” มินตราเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมแล้วก็พูดประโยคนั้นออกมาทำให้ผมต้องยอมปล่อยมือเธอช้า ๆ ก่อนที่เธอจะหันหลังให้แล้วก็เดินจากไป

เมื่อ 2 ปีก่อนที่ผมเป็นฝ่ายต้องฝืนใจหันหลังให้เธอกับตอนนี้ที่เธอเป็นฝ่ายเต็มใจหันหลังให้ผม โคตรจุกเลยครับ แต่จะโทษใครได้นอกจากความเลวของผมเอง

#AUSTIN END

#MINTRA TALK

ฉันโกรธ โกรธมาก ๆ โกรธทุกคนที่รวมหัวกันช่วยเหลือผู้ชายคนนั้นโดยที่ไม่ได้คิดถึงฉันเลย โกรธทุกอย่างที่ทำให้เราต้องมาเจอกัน แล้วที่โกรธมากที่สุดคือโกรธตัวเองที่แอบเผลอไปดีใจตอนที่ได้เห็นหน้าคนเลวคนนั้น! ถึงจะแค่เสี้ยววินาทีที่รู้สึกก็โกรธ!

“อ้าว! มิน มาถึงแล้วเหรอพี่ขอโทษนะที่ไม่ดูให้แน่ใจเลยลำบากเราเลย” พี่พอร์ชเดินเข้ามาทักฉันด้วยรอยยิ้ม

“เรียนการแสดงที่ไหนมาคะ” ฉันทักพี่พอร์ชทันทีที่เดินไปถึงตัวเขาทำให้พี่พอร์ชยิ้มค้างแล้วทำหน้าเก้อใส่ หึ! อย่ามาแอ๊บใส พี่พอร์ชต้องรู้เรื่องทุกอย่างแน่นอน

“อะไรคะ พี่งงคำถาม” โถ~ มาคงมาคะ ถ้าวันนี้ฉันลากไส้พี่พอร์ชออกมาฉีกไม่ได้อย่ามาเรียกอีมิน!

“ตอแหลไม่เนียน เสร็จงานเจอกัน” ฉันพูดเสียงรอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่สองคนแล้วผละจากพี่พอร์ชที่ทำหน้าอึ้งเพื่อออกไปดูงาน ถึงตอนนี้ฮอร์โมนในร่างกายจะว้าวุ่นแต่เรื่องงานต้องมาก่อน อีมินยังมีหนี้ก้อนโต T_T

ปัง!

เสียงปิดประตูรถของพี่พอร์ชดังสนั่นลั่นไปทั้งลานจอดด้วยฝีมือของฉันเอง

“เหนื่อยเหรอคนสวย” พี่พอร์ชหันมาถามฉันด้วยเสียงหวานและรอยยิ้มหวานปลอม ๆ ของเขา

“เล่าความจริงมาให้หมด” ฉันไม่ตอบเขาแต่เปิดประเด็นทันที

“ความจริงอะไรนี่เราเหนื่อยจนโมโหหิวรึเปล่าเนี่ย ฮ่า ๆๆ งั้นอยากกินไรบอกมาวันนี้ป๋าเลี้ยงไม่อั้น”

“ไม่ตลกพี่พอร์ช จะเล่าดี ๆ ไหม” ฉันหันไปมองพี่พอร์ชด้วยสายตานิ่งแต่มีหลายคนบอกฉันว่าเวลาฉันทำสายตาแบบนี้มันน่ากลัวมาก

“พี่ เอ่อ...”

“ทำไมถึงให้มินคุมงานนี้ทั้งที่พี่พอร์ชก็รู้ว่าเขาเป็นใคร” ใช่พี่พอร์ชรู้เรื่องของฉันกับออสติน มันเกิดหลังจากที่เราสนิทกันมากก็เลยไปนั่งร้านเหล้าด้วยกันแล้วฉันก็เมา พอเมาก็เฮิร์ต แล้วความรู้สึกในใจทุกอย่างก็พรั่งพรูออกมาโดยที่พี่พอร์ชพยายามห้ามและปลอบฉันว่าไม่ต้องเล่าเพราะยิ่งเล่าฉันก็ยิ่งร้องแต่ฉันกลับไม่ฟัง ฉันตะโกนลั่นร้านสั่งให้พี่เขาหุบปากแล้วนั่งฟังฉันระบาย แล้วฉันก็ระบายมันออกมาแม่งทั้งคืน

“พี่อยากเห็นเรามีความสุข” พี่พอร์ชเปลี่ยนโหมดมาเป็นเคร่งขรึมในทันที

“กับคนเลว ๆ เชี่ย ๆ แบบนั้นน่ะเหรอ” ฉันถามด้วยความสงสัย

“อืม ก็คนเลว ๆ แบบนั้นไม่ใช่เหรอที่ทำให้เราคิดถึงตลอดเวลา”

“ไม่ได้คิดถึง มินไม่เคยคิดถึง” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทันที