SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 24

“ออสติน ทำไมนายถึงได้ดื้อด้านงี่เง่าเอาแต่ใจแบบนี้ฮะ!” ฉันขึ้นเสียงใส่เขาด้วยความหงุดหงิด แต่เขากลับไม่สนใจแล้วก็ปรับเบาะนอนหลับตาไปเลย โอ๊ย!

“ออสติน ติน! อย่ามาทำแบบนี้ รีบไปเลยเดี๋ยวรปภ. มาไล่” ฉันเขย่าแขนเขาให้ลืมตา แต่ก็เท่านั้นแหละไม่รู้เอาความด้านความมึนมาจากไหน

ฉันเรียกเขาอยู่สักพัก รปภ. ก็เหมือนจะเดินมาเพราะรถจอดนานพอสมควรแล้ว

ปัง! เสียงประตูฝั่งฉันปิดลงดัง ๆ

“โอเคยอมแพ้ ลุกขึ้นมา” ฉันพูดเสร็จไอ้บ้าออสตินก็ลืมตาขึ้นทันควัน แล้วก็ลอบยิ้มออกมา เหอะ! สนุกมากสินะที่เอาชนะฉันได้

“ขับไหม” ออสตินหันมาถามด้วยรอยยิ้ม ยิ้มปั้นจิ้มปั้นเจ๋อน่าตบชะมัด

“ไม่! ไปเลย ออกรถเร็ว ๆ รปภ. เดินมาโน่นละ” ฉันบอกเขาเสียงดัง เริ่มจะทนไม่ไหวกับไอ้บ้านี่แล้วนะ สรุปคือฉันจะหนีเขาไม่พ้นใช่ไหม

-หนึ่งชั่วโมงต่อมา-

ฉันอยากจะกรี๊ดมาก ผับเขากับคอนโดฉันห่างกันแค่ 10 กม. แต่ใช้เวลาฝ่ารถติดถึง 1 ชั่วโมง! มันใช่เรื่องเหรอ แล้วดูหน้าไอ้คนขับรถนั่งผิวปากฮัมเพลงอารมณ์ดีมาตลอดทาง

“ฉันเพิ่งออกจากที่นี่กลับไปคอนโด แล้วก็ต้องมาที่นี่แล้วก็ย้อนกลับไปคอนโดอีก นายเป็นบ้าอะไรออสติน ฉันเหนื่อย!” ทันทีที่รถจอดด้านหลังผับฉันก็บ่นเขาทันที

“เหนื่อยเหรอ” ออสตินหันมาถามด้วยแววตาซื่อ โถ~ ไอ้ตอแหล ไปหัดสตอเบอรี่มาจากไหน ฉันไม่ตอบแค่ปรายตาไปมองเขาเท่านั้น

“ขึ้นไปนอนบนห้องก่อนไหม”

“เหอะ! ใครจะบ้าขึ้นไป”

“อย่าทำหน้าบึ้งสิที่รัก เดี๋ยวไม่สวยนะ” ออสตินชะโงกหน้ามาใกล้ ๆ แล้วก็เอามือมาหยิกแก้มฉัน

ผลัก!

“โอ๊ย! เจ็บนะมินตรา” ออสตินร้องเสียงหลงเพราะเขามัวแต่หยิกแก้มฉัน ฉันก็เลยอาศัยจังหวะที่เขากำลังเผลอผลักหัวเขาเต็มแรงจนมันไปกระแทกกับกระจกรถ ดี สมน้ำหน้า!

“ให้ฉันกลับได้รึยัง” ฉันถามเขาเพราะฉันเหนื่อยเต็มทีแล้ว วันเสาร์ที่ฉันควรได้นอนเปื่อยอยู่ที่คอนโดหมดไปกับการสู้รบปรบมือกับไอ้หน้ามึนที่อันตรายต่อหัวใจ

“ขับรถเป็นใช่ไหม ให้ไปส่งรึเปล่า” ออสตินถามออกมา

“ตลก!” ฉันหันไปบอกเขา เขาจะเล่นลิ้นไปถึงไหน ฉันเหนื่อยนะ เหนื่อยหัวใจ ฉันต้องยอมรับตรง ๆ ว่าการกลับมาเจอกันครั้งนี้ออสตินเปลี่ยนไปมาก เขา...น่ารักขึ้นมาก หัวใจฉันมันเหนื่อยกับการต้องมาคอยใจเต้นรัววันละหลายรอบเพราะเขาแล้ว

“แต่ตอนนี้มันเวลารถติดเลยนะมิน เนี่ย 6 โมงกว่าคนเพิ่งเลิกงานเลยเดี๋ยวค่อยกลับก็ได้”

“วันนี้วันเสาร์” ฉันตอบเขาไป ไม่อยากจะขำกับความกระล่อนความมึนนะ แต่ก็อดขำในใจไม่ได้จริง ๆ

“เฮ้อ! รั้งยังไงก็ไม่อยู่ โอเค ๆ ขับรถกลับดี ๆ นะครับ ถึงแล้วโทรบอกด้วย” ออสตินยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินลงจากรถ ฉันก็เลยเดินอ้อมมาฝั่งคนขับด้วยใจเต้นรัวพร้อมกับมองหน้าเขาอีกครั้งเพื่อถามความแน่ใจ เขาแน่ใจนะว่าจะให้ฉันขับรถคันนี้ไปจริง ๆ ถ้าพังขึ้นมาฉันไม่มีปัญญารับผิดชอบแน่ ออสตินพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ขึ้นรถ ฉันก็เลยรวบรวมสติแล้วก็ขับมันออกมาซะเลย

ฉันฝ่ารถติดมาถึงคอนโดก็เกือบจะ 2 ทุ่ม ถึงวันนี้จะเป็นวันเสาร์แต่คนก็ออกไปกินข้าวนอกบ้าน ออกไปเที่ยวกันจนทำให้รถติดอยู่ดี

ติ๊ง!

girl M (3)

Manny : อีมินตราาา

MinMin : ไรเทย?

Manny : ขับรถสวยเก๋เท่ห์จังนะคะ

อีแมนนี่พิมพ์มาแบบนี้ทำเอามือฉันสั่น อย่าบอกนะว่ามันเห็นฉันขับรถออสติน ไม่นะ ฉันไม่อยากให้ใครมารับรู้ว่าฉันกับเขากลับมาเจอกัน

MinMin : ไรมึง เพ้ออะไร

Manny : อย่ามาตอแหล กูรู้กูเห็นกูมาหามึงพอดี

MinMin : มึงอยู่ไหนเทย

Manny : ตื่นเต้นเหรอ?

Milan : รถอะไรวะ

Manny : รถที่ซื้อเพราะหึงคันนั้นไง

Milan : อ๋อ~ เม้าท์เลยเดี๋ยวมาไล่อ่าน ทำธุระแป๊บ

มันพูดเรื่องอะไรของมันสองคน เหมือนรู้กันยังงั้นแหละ

MinMin : ตกลงมึงอยู่ไหน?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“โอ๊ย! ก็อีเควินไปแกล้งพูดลอย ๆ ว่าจะเอารถไปรับมึงมาเที่ยวเพราะมึงชอบรถรุ่นนี้มาก~ อาทิตย์ต่อมารถคันนี้ก็จอดอยู่ที่ผับแล้วค่ะ มึงคิดว่าเพราะมึงไหมละ” พอฉันได้ยินสิ่งที่แมนนี่เล่าก็ใจเต้นอีกแล้ว แต่ก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาจะให้ความสำคัญกับฉันขนาดนั้น แค่เพราะคำพูดของเควินจะทำให้เขายอมควักเงินเป็นสิบล้านเพื่อซื้อรถเลยเหรอ ไม่หรอกมั้งคะ

“แล้วมึงจะเบ้ปากตอนพูดทำไมเนี่ย” ฉันถามมันขึ้นเพราะอีแมนพูดไปเบ้ปากไป

“ลำไยคนมีผัวรวย รีบ ๆ ดีกันเถอะ ไม่ต้องรีบกลับมาเป็นผัวเมียกันก็ได้แค่ให้โอกาสกันและกัน จะได้ไม่ต้องมาทรมานใจทั้งสองฝ่าย”

“บ้า! กูไม่ได้เป็นผัวเมียกัน”

“เหรอคะ! แล้วตกลงยังไงคะ กูว่ามันยอมผิดสัญญาที่อุตส่าห์ทำมาได้ตั้ง 2 ปีแบบนี้มันไม่ปล่อยมึงไปง่าย ๆ หรอกค่ะ ” อีแมนนี่กระแทกเสียงใส่อย่างล้อเลียน

“กูไม่อยากกลับไปเจ็บอีก กูคงพอแค่นี้แหละแมนนี่” ฉันบอกมันไปตามความตั้งใจเดิม

“อืม ตามใจมึงแล้วกัน กูจะรอดู แต่กูก็เชียร์นะ สงสารมึงสองคน” อีแมนพูดออกมาแล้วก็ยิ้มให้ฉัน ก่อนที่พวกเราจะนั่งเมาท์เรื่องอื่นกันไปตามประสา

ตื้ดดดดด ตื้ดดดด

“ใครโทรมาอีมิเหรอ” อีแมนถามหลังจากที่เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ฉันมองหน้าจอที่มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มาแอบเมมเบอร์เอาไว้แล้วก็พยายามหลบไม่ให้อีแมนเห็นจนทำให้เจ้าแม่สอดรู้อย่างมันสงสัย มันเลยรีบแย่งโทรศัพท์ไปจากมือฉันอย่างรวดเร็ว

“ออสตินของหนูมิน อี๋~ มึงไม่ได้เมมเองใช่ไหมเนี่ย ลำไยผัวมึงมากค่ะมินตรา” อีแมนพูดแล้วก็เบ้ปากหัวเราะก่อนที่จะกดรับสายแล้วเปิดสปีกเกอร์โฟน โดยที่ฉันได้แต่ถลึงตาใส่เพราะห้ามไม่ทัน

“ฮัลโหล ถึงคอนโดรึยังมิน” เสียงออสตินเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“ถึงแล้วค่า ถึงนานแล้ว” เสียงอีแมนนี่ดัดเสียงให้เล็กแหลมตอบออสตินไป

“แมนนี่เหรอ” ออสตินเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนจะตกใจเล็กน้อย

“ค่า คิดถึงตินตินจังเลย” อีแมนพูดขึ้นด้วยเสียงร่าเริงเป็นปกติ มันคงรู้ว่าออนตินอาจจะเกร็งที่ต้องมาคุยกับมัน เพราะเขาเคยทำให้เพื่อนรักของแมนนี่อย่างฉันเจ็บมามากนี่

“อื้ม คิดถึงเหมือนกัน” เสียงออสตินเริ่มดีขึ้น

“คิดถึงใครคะ คิดถึงแมนนี่หรือ...เมีย” อีแมนจีบปากจีบคอพูดขึ้นทำเอาฉันทนไม่ไหวทุบแขนมันไปเต็มแรง

“หึ ๆๆ ทั้งสองคนนั่นแหละ ว่าแต่แมนนี่จะกลับตอนไหน” พอออสตินพูดประโยคแรกจบอีแมนก็หันมาทำหน้าทำตาใส่ฉัน

“อีกสักพักค่ะ ทำไมเหรอคะตินติน”

“อย่าเพิ่งกลับนะ รอเปิดประตูให้เราก่อนกำลังไป...กลัวเมียไม่เปิดประตูให้”