So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 1

“รอนานไหม” ฉันนั่งลงในรถหรูที่จอดรออยู่ในที่จอดรถของห้างดังหลังจากที่ฉันแยกกับเพื่อนแล้วก็ตรงดิ่งมาหาคนที่รออยู่ทันที

“โคตรนาน” เสียงที่เปล่งออกมาสั้น ๆ เป็นเสียงทุ้มแต่แฝงไปด้วยความหยิ่งในน้ำเสียงของผู้ชายที่มีหน้าตาหล่อ คม ใบหน้าเพอร์เฟ็คไปทุกสัดส่วน ถึงจะดูเป็นคำพูดสั้น ๆ ห้วน ๆ แต่ฉันไม่เคยถือสาเพราะมันเป็นบุคลิกของเขาเองและที่สำคัญเพราะเขาคนนั้นคือแฟนของฉันเองค่ะ

อ้อ! จะแนะนำแฟนแต่ไม่แนะนำตัวเองซะงั้น สวัสดีค่ะฉันชื่อมิลานนะคะ มิลานเป็นชื่อจริงที่คุณแม่ตั้งให้ เพราะแม่ดันไปสปาร์คและตั้มกับคุณพ่อที่นั่นฉันเลยได้ชื่อที่เป็นเหมือนอนุสรณ์ความรักของพวกท่านมา

ฉันเป็นลูกสาวของนักธุรกิจเสี่ยเจ้าของโรงงานอาหารสำเร็จรูปชื่อดังค่ะ เป็นขวัญใจชาวบ้านชาวช่องเวลากลางเดือนถึงสิ้นเดือน ส่วนคุณแม่ก็เป็นคุณหนูลูกผู้ดีเก่าคุณแม่สวยมากคุณพ่อก็หล่อมาก ยีนส์ดีทั้งสองฝั่งเลยส่งผลให้ฉันสวยมากกว่าคุณแม่ ฮ่า ๆๆ ล้อเล่นค่ะ ไม่กล้าเทียบเท่าคุณแม่หรอกแต่พอดีสาวกว่าเลยมั่นใจว่าสวยกว่านิดหน่อย

ตอนนี้ฉันเป็นนักศึกษามหาลัยชื่อดังอยู่ปีหนึ่งกำลังจะขึ้นปีสองแล้ว อีกแค่เดือนเดียวก็จบปีหนางแล้วล่ะ นิสัยก็ปกติค่ะไม่ได้เรียบร้อยไม่ได้แสนดีแต่ก็ไม่ได้ร้ายไม่ได้ตลกไม่ได้ขี้อายบุคลิกออกจะแปลก ๆ แล้วแต่ว่าอยู่ในอารมณ์ไหนและอยู่กับใคร แต่รวม ๆ คบได้ อันนี้ไม่ได้คิดเองนะคะ เพื่อนสนิทฉันทั้งสองคนเป็นคนบอกมามันชื่อมินตรากับแมนนี่

ส่วนคนที่อยู่ข้างฉันเป็นแฟนหนุ่มสุดฮอตที่เพิ่งคบกันได้สองเดือนแต่เป็นการคบแบบที่ยังไม่ได้เปิดตัวนะ คิดไว้ว่าจบปีหนึ่งก่อนค่อยเปิดตัวแล้วกัน เขาเป็นเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันแต่คนละสาขา เป็นหนึ่งในสาม หนุ่มเฟรชชี่สุดฮอตและแสนร้ายของปีนี้เลยค่ะ ชื่อว่า แอลฟ่า ///“ก็อีแมนมันให้ช่วยเลือกของนี่นา แอลอย่าโกรธเค้าน้า” ฉันหันไปบอกเสียงอ้อนแต่แอลฟ่าแค่ปรายตามามองแล้วก็พยักหน้าให้ก่อนที่เขาจะขับรถออกมาจากลานจอด

“แอลหิวรึยัง อยากกินอะไร” ฉันถามเขาหลังจากที่เราออกมาจากห้างได้สักพักแล้ว นี่ก็เริ่มเย็นแล้วท้องฉันก็เริ่มจะหิวขึ้นมานิดหน่อย

“ไม่รู้สิ เธอทำไรให้กินหน่อยดิ” แอลฟ่าตอบฉันมา เขาชอบเป็นแบบนี้ล่ะค่ะกินอะไรก็ได้ไม่ค่อยเรื่องมาก ไม่ค่อยนึกหรือใช้ความคิดด้วยว่าจะกินอะไรเป็นพิเศษ มีอะไรให้กินก็กินได้หมด ก็ผู้ชายนี่เนอะ

“ได้งั้นแวะซุปเปอร์หน้าคอนโดให้หน่อยนะ” ฉันหันไปบอกเขาแล้วก็ยิ้มให้ นึกดีใจที่เขาชอบบอกให้ทำอาหารให้กินบ่อย ๆ ความจริงก็แทบจะทุกวันแหละ อ้อไม่ใช่ว่าเราพักอยู่ด้วยกันนะคะแอลฟ่าแค่มาส่งเท่านั้นแล้วก็ชอบมากินข้าวกันที่คอนโดฉันประจำ เราสองคนยังเป็นแค่แฟนกันค่ะยังไม่มีอะไรเกินเลย

หลังจากที่เรามาถึงคอนโดฉันแล้วแอลฟ่าก็นอนเล่นโทรศัพท์รอฉันที่โซฟา ส่วนฉันก็ทำอาหารสองสามเมนู พอทำเสร็จก็ลงมือกินข้าวกันก่อนที่จะช่วยกันล้างจานจนเรียบร้อย

“คืนนี้ไปไหนต่อรึเปล่า” ฉันถามเขาหลังจากที่ตอนนี้เรามานั่งดูหนังเล่นที่โซฟา นั่งโอบกันนิดหน่อยพอได้ใกล้ชิดบ้าง

“คงไปหาไอ้ตินไอ้วินมั้ง เดี๋ยวพวกมันคงโทรตาม” แอลฟ่าบอกฉันพร้อมกับเอามือมาม้วนผมฉันเล่น ส่วนสายตาเขาก็ยังจ้องไปที่หน้าจอทีวี

“อ้อ วันนี้วันศุกร์นี่เนอะ” ฉันพูดออกไปเพราะเป็นเรื่องปกติที่คืนวันศุกร์เขากับกลุ่มเพื่อนซึ่งก็คือเพื่อนสนิทในกลุ่มเขามีออสตินกับเควินจะออกไปแฮงค์เอ้าท์กันอยู่แล้ว

“ไม่อยากให้ไปเหรอ” แอลฟ่าหันมาถามฉหลังจากที่ฉันพูดจบพร้อมกับจ้องหน้าฉันด้วยแววตาแปลก ๆ

“เปล่า แค่วันนี้อยู่ด้วยกันแป๊บเดียวเอง แป๊บ ๆ จะดึกแล้วเนี่ย” ฉันบอกเขาแล้วมองไปที่นาฬิกาด้วยความเสียดาย ใคร ๆ ก็เป็นไหมล่ะมันเป็นเรื่องปกติที่เราจะอยากอยู่กับแฟนนาน ๆ

“ถ้างั้นก็ให้ค้างที่นี่สิ” แอลฟ่าตอบตาวาวแต่ฉันนี่หน้าแดงด้วยความอายขึ้นมาทันที พูดจ้าเพ้อเจ้ออะไรเราสองคนยังเป็นแค่เด็กปีหนึ่งกันอยู่เลยนะ ถึงบุคลิกความคิดหรือการใช้ชีวิตจะดูโตก็เถอะแต่มันก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำไม่ใช่รึไง อายุแค่สิบเก้าเองนะยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยด้วยซ้ำ