So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 3

-เวลาต่อมา-

“แอล อยากไปญี่ปุ่นอ่ะไปกันไหม” ตอนนี้ฉันอยู่ที่คอนโดแอลฟ่าแล้วค่ะ เลิกเรียกก็นัดเจอกันที่นี่เลยเพราะฉันก็ขับรถไปเรียนเหมือนกัน กินข้าวเที่ยงอะไรเรียบร้อยก็มานั่งเล่นที่โซฟาส่วนแอลฟ่าก็นั่งเล่นเกมส์อยู่

“อืม ไปสิ” แอลฟ่าตอบรับง่าย ๆ ส่วนสายตาก็ยังจ้องที่จอทีวี ชิส์! สนใจเกมส์มาเป็นชั่วโมงแล้วนะอีตานี่

“อยากไปจริงรึเปล่าเนี่ย” ฉันกระเซ้าถามติดตลก แต่เอาจริง ๆ ในใจก็ไม่พอใจนิดหน่อยนะคะ เขาไม่หันมาสนใจฉันเลยนั่งเล่นเกมส์มาเป็นชาติแล้วมั้ง

“แป๊บ ๆ เดี๋ยวจบเกมส์แล้ว” แอลฟ่าก็ยังไม่ได้สนใจฉันเหมือนเคย เวลาอีตาหน้านิ่งเล่นเกมส์เขาจะใจจดใจจ่ออยู่ที่เกมส์มากไม่ว่าอะไรก็ไม่สนใจทั้งนั้น

“ชิส์ นายสนใจเกมส์มากกว่าฉันแบบนี้ตลอดเลยนะแอล” ฉันบ่นแล้วก็นั่งกดดูแฟชั่นในไอจีต่อ ตอนนี้กำลังมีแพลนจะทำเสื้อผ้าแบรนด์ตัวเองค่ะ อยู่แค่ปีหนึ่งก็จริงนะแต่ฉันพอมีทุนจากพ่อแม่ก็เลยอยากทำมัน มันเป็นความฝันอีกอย่างหนึ่งของฉันเลยตอนนี้ก็กำลังพยายามศึกษาอยู่

“ดูเสื้อผ้ารอก่อนสิ อยากได้ชุดไหนก็สั่งเดี๋ยวจ่ายให้” แอลฟ่าเอ่ยขึ้น เขาชอบทำแบบนี้ตลอดเลยค่ะ ไม่ใช่สิเขาทำแบบนี้ทุกครั้งต่างหาก

เวลาเขานั่งเล่นเกมส์โดยที่มีฉันนั่งเฝ้าเขาชอบบอกให้สั่งเสื้อผ้าสินค้าออนไลน์ได้ตามสบายฆ่าเวลารอ แล้วเขาก็จะไปจัดการจ่ายเงินให้เองทันทีหลังจากเล่นเกมส์เสร็จ แล้วก็ไม่ใช่ร้านกะโหลกกะลานะคะที่มิลานสั่ง ฉันสั่งแต่ร้านพรีออเดอร์สินค้าแบรนด์เนมทั้งนั้นล่ะ

“เสร็จแล้ว” หลังจากนั่งไปไม่ถึงสิบนาทีแอลฟ่าก็ละออกจากเกมส์แล้วหันหน้ามาหาฉันที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ ก่อนที่เขาจะขยับตัวมาใกล้แล้วเอามือมาโอบไหล่ฉันไว้

“ไหนดูซิ ได้อะไรบ้างแล้ว” เหอะ! ดูเขาทำนะคะ พอเล่นเกมส์จบก็จะอารมณ์ดี มีวิญญาณความอ้อนเข้ามาสิงนิดหน่อย ตอนนี้เขาเอาคางมาเกยไหล่ฉันไว้แล้วก็มองมาที่หน้าจอโทรศัพท์แต่ทำแบบนี้เขาไม่รู้รึไงว่ามันทั้งหวิวทั้งจั๊กจี้

“ขยับออกไปก่อน” ฉันเบี่ยงหน้าหลบนิดหน่อย ฉันไม่ชินสักทีเวลาเขาทำแบบนี้ เกิดมายังไม่เคยมีแฟนเลยพอมีก็เจอหล่อร้ายรุกเร็วแบบนี้ รุกแต่ละทีหัวใจฉันแทบหยุดเต้น

“หึ ๆๆ แบบนี้ดีจะตาย” แอลฟ่าปฏิเสธพร้อมกับโอบฉันแน่นขึ้นจมูกก็เริ่มเกลี่ยไล้ที่ต้นคอ ใจฉันด้านดีมีคุณธรรมมันก็เริ่มต่อต้านแล้ว เพิ่งสิบเก้ากันเองนะเว้ยทำแบบนี้ไม่เร็วไปเหรอ แต่ใจอีกด้านก็คอยค้านว่าไม่เป็นไรหรอก คนเป็นแฟนกันก็ต้องแสดงความรักกันบ้างแค่เล็ก ๆ น้อย ๆ เอง

“แอล อย่าแกล้งกันสิ” ฉันบอกแอลฟ่าเสียงสั่นเพราะตอนนี้มือเขาเริ่มลูบไล้ไปตามเอวฉัน แล้วจมูกก็เริ่มซนใหญ่แล้ว

“นิดเดียวน่า” แอลฟ่าบอกเสียงแผ่วแล้วก็ใช้จมูกไล้ไปตามแก้มของฉัน แต่ฉันที่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับอะไรแบบนี้ไม่ได้มองว่ามันนิดเดียวเลยสักนิด

“นะ นายว่าอันนี้มัน อื้อ แอลพอ อื้อ~” ฉันพยายามหาชวนคุยเพื่อให้เขาหยุดด้วยการเอาโทรศัพท์ให้เขาดูกระเป๋า แต่พอหันไปหาก็เจอเขารุกหนักด้วยการจูบฉันทันที

แอลฟ่ากวาดลิ้นร้อนของเขาไล่วนกับลิ้นฉันด้วยความชำนาญ ฉันก็ได้แต่พยายามหลบหลีก แต่มิลานสู้ความชำนาญของแอลฟ่าไม่ได้ค่ะ สุดท้ายเลยต้องปล่อยให้เขาจูบจนพอใจ

ฉันไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่เขาจะพอใจเพราะตอนนี้เหมือนแอลฟ่าจะยิ่งเพิ่มความหนักหน่วงของการจูบมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น จนตอนนี้ฉันแทบจะไม่มีสติหลงเหลืออยู่แล้ว

“หวาน” แอลฟ่าผละออกจากการจูบแล้วก็กระซิบเสียงแผ่วบอกฉันจากนั้นก็จูบลงที่แก้ม ส่วนฉันน่ะเหรอคะ ไม่มีเรี่ยวแรงแล้วล่ะ จูบสูบวิญญาณของเขาเมื่อกี้ทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ แอลฟ่าเลยรวบฉันไปกอดเอาไว้

“พอเลย ชอบทำแบบนี้ตลอด” ฉันบ่นอุบอิบ ทำให้เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ มันตลกตรงไหนไม่ทราบ

“ไหนมาดูซิ อยากไปญี่ปุ่นเหรอ” อยู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องสะงั้น แต่นี่ก็เป็นนิสัยปกติของผู้ชายที่ชื่อแอลฟ่านั่นแหละ เขาไม่ชอบพูดอะไรเยอะแยะ นึกอยากคุยก็พูดขึ้น นึกอยากหยุดคุยก็เงียบลง

“พาไปจริงนะ”