สตรีขี่ม้าออกศึก นิยาย บท 10

หลังจากส่งหมอมหัศจรรย์ดันกลับไป ซ่งซีซีก็กลับไปที่เรือนเหวินซี ครึ่งชั่วยามต่อมา จ้านเป่ยว่างก็พายี่ฝางไปที่เรือนเหวินซีเพื่อตามหานาง

นางกำลังทำบัญชีของจวนเดือนนี้ในห้องหนังสือ เมื่อนางเห็นพวกเขาเข้ามา ดวงตาของนางก็จับจ้องไปที่มือที่ประสานกันของพวกเขา

กระถางธูปสีทองตัวเล็กๆ กำลังออกกลิ่มธูปหอมอยู่ กลิ่มนั้รทำให้คนสงบอารมณ์ได้ด้วย นางหายใจเข้าลึกๆ พูดให้ชัดเจนก็ดี

หลังจากที่นางสั่งให้เป่าจูออกไป ก่อนพูดว่า "เชิญนั่งเลย!"

ยี่ฝางเปลี่ยนกลับมาสวมเสื้อผ้าสตรีด้วยกระโปรงจีบสีแดงปักลายผีเสื้อสีทอง นางนั่งลง กระโปรงห้อยลงมา และผีเสื้อก็ดูนิ่งอยู่เช่นกัน

ยี่ฝางไม่ถือว่าสวย แต่นางมีออร่ามาก

"นางซ่ง!" นางเอ่ยปากก่อนและมองตรงไปที่ซ่งซีซี นางเคยอยู่ในกองทัพ และสังหารศัตรู นางคิดว่าความแข็งแกร่งของนางน่าจะทำให้ซ่งซีซีไม่กล้ามองตรงๆ อย่างไรก็ตาม ดวงตาของซ่งซีซีนั้นดูสดใส ไม่มีการหลบหนีแม้แต่น้อย นี่กลับทำให้นางประหลาดใจ

"ท่านแม่ทัพมีอะไรก็พูดออกมาเถอะ!" ซ่งซีซีกล่าว

"ข้าได้ยินมาว่าเจ้าอยากพบข้า ข้าก็เลยมาที่นี่ ข้าแค่อยากถามเจ้าว่าเจ้าจะยินดีที่จะอยู่ร่วมกับฉันอย่างสันติหรือไม่" ยี่ฝางพูดอย่างก้าวร้าว และมีทัศนคติที่เด็ดขาด "ข้าหวังว่าเจ้าจะพูดความจริง แทนที่จะมาเสแสร้งต่อหน้าข้า ท่าทางที่แสร้งทำตัวน่าสงสารนั้นได้ผลกับผู้ชาย กับสำหรับข้าใช้ไม่ได้ผลเลย"

ซ่งซีซี มองดูนาง "ไทโฮ่วเคยกล่าวไว้ว่า ยี่ฝางเป็นแบบอย่างโดดเด่นของผู้หญิงในใต้เท้า ไม่งั้นข้าขอถามยี่ฝางสักหน่อยว่า ข้าจะมีทางเลือกอื่นนอกเหนือจากการอยู่อย่างสันติงั้นเหรอ"

ยี่ฝางกล่าวอย่างเคร่งเครียด "เจ้าไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนหัวข้อ ไม่ว่าคุณจะมีทางเลือกอื่นหรือไม่ มันก็เป็นเรื่องของเจ้าเอง"

ซ่งซีซีกลับยิ้มออกมา รอยยิ้มนี้สวยงามมากจนทำให้ยี่ฝางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ยี่ฝางหัวเราะเบาๆ และมองไปที่จ้านเป่ยว่าง "เจ้าเคยบอกนางอย่างนี้มาก่อนเหรอ? เช่นนี้ ข้าที่เป็นคนกีดขวางความรักของสองสามีภรรยาพวกเจ้าสิ ข้าต่างหากที่เป็นส่วนเกินใช่หรือไม่"

จ้านเป่ยว่างจับมือของนางแล้วมองดูซ่งซีซีอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย "วันนั้นที่ข้าบอกเจ้าว่าตอนนั้นข้ายังไม่เข้าใจเรื่องความรัก จนกระทั่งได้พบกับยี่ฝาง ที่ข้าผิดคำพูดเป็นความผิดของข้าก็จริง แต่ตอนนี้ข้ามีเพียงยี่ฝางอยู่ในใจเท่านั้น และเราไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเจ้า เจ้ายังคงเป็นจ้านฮูหยิง ต่อไปเราสองคนจะใช้เวลาส่วนมากในกองทัพ และเด็กของยี่ฝางกับข้า จะมอบให้เจ้าเลี้ยงดู เช่นนี้ก็สามารถทำให้สถานะของเจ้ามั่นคง"

ใบหน้าของซ่งซีซีเปลี่ยนไปเล็กน้อย "เจ้าว่าไงนะ จะให้ข้าเลี้ยงดูเด็กของพวกเจ้าด้วยงั้นเหรอ"

จ้านเป่ยว่างกล่าวว่า "ถ้าเจ้าต้องการมีลูกของตัวเองก็ได้ ข้าสามารถมีลูกชายหรือลูกสาวกับเจ้าได้คนหนึ่ง แต่จากนั้นไป... "

เขารู้ว่าคำพูดอย่างนี้อาจทำให้คนเจ็บปวดใจ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนรักของเขา เขาจนกัดฟันและพูดว่า "หลังจากเจ้าตั้งครรภ์ เจ้าและข้าจะไม่ร่วมหออีกต่อไป"

ซ่งซีซีมองไปที่ยี่ฝาง แล้วถามว่า "แล้วเจ้าล่ะ เจ้าก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้หรือไม่"