สุดไขว่คว้าภรรยาคืนใจ นิยาย บท 10

กู้ว่างเชินรู้สึกประหลาดใจมากกับคำตอบของฉู่เหมียน

เธอเป็นหลานสะใภ้ที่ย่าของเขารักและเอ็นดูมาก ตามใจเธอเหมือนเป็นหลานสาวแท้ ๆ

ทุกครั้งที่เขาทำผิด คุณย่าจะคอยปกป้องเธอทันที หลายครั้งที่คุณย่าบุกไปที่บริษัทแล้วด่าเขาจนหัวหด!

เธอพูดว่าจะไม่ไปงานวันเกิดคุณย่างั้นเหรอ? เขาไม่เชื่อหรอก

"ฉู่เหมียน เรื่องที่เธอผลักลู่เจียวตกน้ำจบไปแล้ว" เขาย่นคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงยังคงความประนีประนอม

"จบยังไงล่ะ จบก็เท่ากับฉันยอมรับว่าเป็นคนผลักสิ" ฉู่เหมียนโต้แย้งอย่างรวดเร็ว

กู้ว่างเชินไม่อยากยึดติดกับเรื่องนี้อีกแล้ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ "เลิกงี่เง่าสักทีได้ไหม"

ฉู่เหมียนมองเขา สายตาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นผิดหวัง

จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคิดว่าเธอเป็นเด็กงี่เง่า

ฉู่เหมียนก้มหน้าลง ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "แต่งงานกันมาตั้งหลายปี นอกจากช่วงแรก ๆ ที่ฉันไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้ว คุณเคยเห็นฉันทำตัวงี่เง่ากี่ครั้ง?"

"คุณบอกเองนี่ว่าจะไม่ตามง้อฉัน ฉันรู้ตัวดีอยู่แล้ว"

"ฉันจะงี่เง่าไปเพื่ออะไร งี่เง่าให้ใครมาสงสารล่ะ?"

ฉู่เหมียนพูดคำเหล่านี้ไปพลางใส่รองเท้าไปพลาง น้ำเสียงนิ่งมาก

เหมือนความผิดหวังที่ผ่านมาทำให้เธอเข้าใจและมองโลกได้ชัดเจนมากขึ้น

ไม่มีการร้องตะโกนโวยวาย ไม่มีการทะเลาะ มีแต่ความสงบ

เธอเงยหน้าขึ้น ยื่นผ้าก็อซคืนให้กู้ว่างเชิน น่าเสียดายที่สายตาโกหกไม่เป็น

ทุกครั้งที่เธอเงยหน้ามองกู้ว่างเชิน ไม่ว่าจะเป็นความโกรธเกลียด หรือความผิดหวัง ล้วนแล้วแต่มีส่วนผสมของความรักที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูด

"ถ้าฉันเป็นลู่เจียว ฉันคงจะนอนซบไหล่คุณแล้วเรียกร้องความสนใจให้หนำเชียว" ดวงตาของเธอโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ยิ้มอย่างสดใส แต่ซ่อนความขมขื่นเอาไว้

น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่ลู่เจียว เธอไม่มีสิทธิ์นั้น

เธอไม่เคยอิจฉาใครเลย สิ่งที่คนอื่นมีเธอก็มี สิ่งที่คนอื่นไม่มีเธอก็มี

แต่ตอนนี้เธออิจฉาลู่เจียว

ลู่เจียวเก่งมาก เก่งที่ได้รับความรักจากกู้ว่างเชิน

ลูกกระเดือกของกู้ว่างเชินขยับ นัยน์ตาลึกล้ำมืดมิด ราวกับมีบางสิ่งกำลังลุกไหม้อยู่ในใจเขา

"รอคุณว่างเมื่อไหร่ค่อยโทรหาฉัน แล้วเราไปที่สำนักงานเขตเพื่อหย่ากัน" เธอเม้มริมฝีปาก แววตาสดใสและน่าหลงใหล

เธอไม่ใช่ฉู่เหมียนที่เคยร้องไห้และอ้อนวอนให้เขาอยู่ข้าง ๆ อีกต่อไปแล้ว

คราวนี้เธอยอมปล่อยมือจริง ๆ

คิ้วของกู้ว่างเชินขมวดเล็กน้อย หัวใจของเขาถูกดึงรั้งจนตึง เสียงแหบพร่า "ฉู่เหมียน"

"คุณย่าไม่สบาย อย่าเพิ่งบอกคุณย่าเรื่องที่เราจะหย่ากัน" ฉู่เหมียนขัดจังหวะกู้ว่างเชิน

"จริงด้วย” ฉู่เหมียนเงยหน้ามองเขา ถามว่า "สามปีก่อน ฉันเคยให้แหวนคุณ คุณจำได้ไหม?"

กู้ว่างเชินตกใจ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา ฉู่เหมียนก็รู้ว่าเขาจำไม่ได้

"ของขวัญที่เธอให้ฉันอยู่ในลิ้นชักที่สามในห้องทำงาน" กู้ว่างเชินตอบ

ฉู่เหมียนพยักหน้า "ฉันไม่ต้องการอะไรเลยหลังจากหย่า แค่ขอแหวนวงนั้นคืน ไว้ฉันจะกลับไปที่วิลล่าเพื่อเอามา"

เมื่อพูดจบเธอก็ตั้งท่าจะลงจากรถ

กู้ว่างเชินจับมือเธอโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าเธอวางแผนเรื่องต่าง ๆ อย่างเป็นระบบ

ความโกรธที่ไม่สามารถอธิบายได้ค่อย ๆ ผุดขึ้นในใจเขา "เธอรีบร้อนจะหย่าขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ฉู่เหมียนยิ้ม

ถามอย่างกับว่าเขาไม่รีบงั้นแหละ

"ฉันรีบแน่นอน คุณชายหลิน คุณชายซู คนดี ๆ มากมายต่อแถวรอฉันอยู่" ฉู่เหมียนช้อนตาขึ้นอย่างเย้ายวน ไร้เดียงสาแต่ก็ร้ายกาจราวกับปีศาจ

เช่นเดียวกัน กู้ว่างเชินก็อยากจะแต่งงานกับคนที่เขารักให้เร็วที่สุด ไม่ใช่หรือไง?

สีหน้าของกู้ว่างเชินซับซ้อน ความหนาวเย็นแผ่กระจายไปทั่วร่างทันที มือที่กำมือฉู่เหมียนค่อย ๆ ออกแรงมากขึ้น

รูม่านตาของฉู่เหมียนหดลงเล็กน้อย เขากำลังบีบแผลของเธออยู่ เจ็บมาก

บรรยากาศในรถหนักอึ้ง กู้ว่างเชินจ้องมองใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเธอ แล้วถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว "เธอชอบคนอื่นแล้วเหรอ?"

จู่ ๆ เขาก็ตั้งคำถามอย่างกะทันหัน ฉู่เหมียนสับสนในชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็กลับมาสงบอย่างรวดเร็ว

เธอขยับเข้าไปใกล้เล็กน้อย ลมหายใจของเธอพ่นอยู่บนใบหน้าของกู้ว่างเชิน ดวงตาร้อนแรง ถามกลับ

"คุณชายกู้คะ ในฐานะอดีตสามี คุณถามมากเกินไปหรือเปล่า?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน