สยบรัก นิยาย บท 100

เช้าวันต่อมา..

"ถ้ามีโอกาส เราจะมาเที่ยวเล่นที่นี่อีกนะ" ประไพเอ่ยพูดขึ้นกับลุงพงษ์และป้าวรรณีที่เดินมาส่งตรงท้ายหมู่บ้านเพื่อจะขึ้นรถไปสนามบิน

"เชิญพวกท่านทั้งสองได้เสมอเลยครับ" ลุงพงษ์ตอบกลับไปแบบนอบน้อม

"ถ้าเมื่อไรอยากได้ถนน กับไฟฟ้า ให้บอกมาได้ตลอดเลยนะ เดี๋ยวให้คนมาจัดการให้" คำพูดนี้ท่านรัฐมนตรีเป็นคนพูดเอง เพราะถ้าเป็นคำสั่งของท่านคงใช้เวลาไม่นาน

"ก็ไอ้หำน่ะสิ..เออ..ขอโทษครับ" ลุงพงษ์เผลอปากเรียกลูกชายท่านว่าหำต่อหน้า

"ไม่เป็นไรหรอกครับลุง ลุงถนัดแบบไหนก็พูดแบบนั้นเถอะ" เหนือตะวันที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ได้พูดให้ลุงคลายกังวล

"ลูกหลานมันอยากจะเก็บบรรยากาศแบบนี้ไว้ ก็ทำตามคนที่เขาอยู่อาศัยต่อเถอะครับท่าน" มันยิ่งทำให้ป้าและลุงรักหลานชายคนนี้เพิ่มขึ้น เพราะเขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่ยังมาอาศัยอยู่กับพวกท่าน ถือว่าบุญเก่าเคยทำมาร่วมกัน

"คุณพ่อกับคุณแม่กลับไปก่อนนะครับ ถ้าพ้นช่วงฮันนีมูนแล้วเดี๋ยวผมจะพาลูกสะใภ้กลับไปหาเอง" เหนือตะวันพูดพร้อมกับเปิดประตูให้ผู้เป็นพ่อกับแม่ได้ขึ้น "ฝากดูแลท่านทั้งสองด้วยนะเสก" เขายังหันไปพูดกับเสกสรรที่กำลังจะขึ้นรถอีกคัน

"ได้สิ มึงอย่าลืมนะว่านี่ก็พ่อตาแม่ยายกูเหมือนกัน" อีกอย่างหนึ่งที่เสกสรรรับปากกับท่านไว้ ถ้าเรื่องนี้จบเขาจะกลับไปช่วยงานที่บริษัท

ก่อนที่จั๊กจั่นจะขึ้นรถดวงตาของเธอมองไปเจอแม่ที่ยืนอยู่ในกลุ่มคนที่มามุงดู

"ไปเถอะจ้า" ประไพที่มองดูหน้าลูกบุญธรรมตลอดเวลา เห็นสายตาของเธอที่มองดูแม่ ก็รู้แล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

พอท่านอนุญาตจั๊กจั่นรีบก้าวเดินเข้าไปหาแม่กับพ่อที่ยืนอยู่ แล้วเธอก็ก้มลงกราบเท้าท่านทั้งสอง

"พ่อกับแม่ดูแลตัวเองด้วยนะ"

"หนูก็ดูแลตัวเองให้ดีนะลูก" อัมพรยื่นมือลงไปประคองให้ลูกยืนขึ้นมาแล้วก็สวมกอดไว้ "หนูอภัยให้แม่เลวๆ คนนี้ด้วยนะ"

"แม่อย่าพูดแบบนั้นสิแม่ไม่ได้เลวสักหน่อย"

"แม่หูเบาเองที่เชื่อคำตั๊กแตนมากเกินไป" ขนาดคนนอกอย่างภรรยาท่านรัฐมนตรีที่เพิ่งรู้จัก ก็ยังดูออกว่าตั๊กแตนเป็นคนยังไง

"แม่จำไว้นะแม่ต้องเชื่อในตัวเองอย่าเชื่อคำของคนอื่นที่พูดมา"

"ไปอยู่ที่นั่น ติดต่อกลับมาหาพ่อและแม่ด้วยนะ" พ่อไม่ห้ามสักคำที่ลูกจะไป เพราะมองเห็นอนาคตของลูกแล้ว ต้องดีกว่าอยู่ที่บ้านนอกแบบนี้แน่

"พ่อดูแลแม่ด้วยนะ มีอะไรติดต่อไปหาหนูได้ตลอด รักพ่อกับแม่เหมือนเดิมนะคะ" การที่เธอได้ก้าวเดินไปข้างหน้ามันอาจจะดีกว่า แต่จั๊กจั่นไม่คิดจะทิ้งพ่อและแม่ไปเลย เธอยังฝากให้พ่อกับแม่ของเสกสรรดูแล เพราะตอนนี้ถือว่าพวกท่านก็ได้เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว

และหญิงสาวก็สบายใจขึ้นที่ได้พูดให้พวกท่านไม่ต้องคาใจเรื่องที่เธอเดินทางไปในครั้งนี้ เดี๋ยวก็พลอยไม่สบายใจคิดว่าเป็นเพราะพวกท่าน

ขบวนรถของท่านรัฐมนตรีได้มุ่งหน้าไปที่สนามบิน เพื่อที่จะโดยสารเครื่องไปลงดอนเมือง และก็มีรถมารอรับอีกทีที่นั่น ..ส่วนเหนือตะวันกับมิลานขออยู่ที่นี่ต่อไปก่อน

คฤหาสน์หลังใหญ่

"คุณจะค้างที่นี่เลยเหรอคะ" กว่าจะมาถึงบ้านก็ค่ำมืด ประไพถามสามีเมื่อเห็นว่าท่านเดินตามหลังขึ้นบ้านมา

"ไม่ค้างที่บ้านแล้วจะให้ไปค้างที่ไหนล่ะ อย่ามัวมาคุยกันตรงนี้เลยเดี๋ยวตกบันไดหรอก"

ที่จริงนางยังไม่เชื่อเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ ตั้งแต่แต่งงานกันมา มีอยู่ช่วงเดียวเท่านั้นที่ท่านนิ่ง ก็คือช่วงที่นางกำลังท้องเหนือตะวัน เพราะช่วงนั้นท่านคงไม่อยากจะให้นางคิดมาก