สยบรัก นิยาย บท 99

"คิดถึง"

"คะ?" จะตกใจอะไรก่อนดี ระหว่าคำที่ท่านบอกว่าคิดถึง หรือมือที่ท่านยื่นมาโอบกอด สัมผัสแบบนี้ไม่เคยเจอมาเป็นสิบปีแล้ว ถึงแม้เวลามันจะยาวนาน แต่นางก็นับวันนับคืน ว่าเมื่อไรสามีจะหันหน้ากลับมาหา แต่ยิ่งท่านหันหลังให้ก็ยิ่งเดินห่างไกลออกไป วิ่งตามเท่าไรก็ตามไม่ทัน

"ท่านไม่สบายหรือเปล่าคะ" ความคิดนี้พุ่งขึ้นมาในหัว ส่วนมากถ้าคนที่เป็นโรคร้าย ชอบจะกลับมาตายรังแบบนี้เสมอ เพราะอีหนูพวกนั้นคงดูแลไม่ได้

"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ"

"ก็ดูท่านเปลี่ยนไป" นอกจากคำว่าคุณแล้ว ประไพชอบเรียกสามีว่าท่าน เพราะยังไงนางก็อายุน้อยกว่าเป็นสิบปี

"ถ้าผมไม่สบายจริง คุณจะดูแลไหม"

เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงสะอื้นของภรรยาเก่า พร้อมกับมือที่ขยับขึ้นปาดน้ำตาตัวเองออก

"คุณเป็นอะไร" สำราญตกใจ รีบลุกขึ้นนั่ง จะจุดไฟตะเกียงก็ทำไม่ได้แล้วเพราะทำไม่เป็น

"คุณป่วยระยะที่เท่าไรแล้วคะ"

"ระยะที่เท่าไรหมายความว่ายังไง"

"คุณเป็นมะเร็งใช่ไหม คุณไปหาหมอมาหรือยัง แล้วทำไมคุณไม่รีบกลับมาหาฉัน" สิ้นประโยคคำพูดเสียงสะอื้นของนางก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ที่ประไพคิดแบบนี้ ก็เพราะมีไม่กี่โรคหรอกคนรุ่นราวคราวนี้ที่จะเจอ

"ใจเย็นก่อนสิคุณ"

"ทำไมคุณไม่รีบกลับมาตั้งแต่ที่รู้ว่าป่วยล่ะ จะได้รีบรักษา"

"ผมไม่ได้ป่วย"

"ฉันไม่เชื่อ"

"เอ้า..ยัดเยียดให้เราป่วยอีก" ว่าแล้วมือที่เริ่มจะเหี่ยวย่น ก็ได้คว้าร่างของภรรยาเข้ามาโอบกอด เพราะตอนนี้นางก็ลุกขึ้นมานั่งคุยกัน

"ฟังนะประไพ ที่ผ่านมาทั้งหมดผมขอให้คุณลืมมันไปได้ไหม ผมอยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคุณ"

"เริ่มต้นชีวิตใหม่?"

"มันอาจจะเป็นการหลงระเริงในลาภยศ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าไม่มีใครห่วงใยผมเท่ากับครอบครัว"

"รู้แล้วเหรอคะ..รู้ช้านะ"

พอนางพูดประโยคนี้ออกไปสามีก็ค่อยๆ คลายอ้อมกอดนั้นออก

"ฉันขอโทษค่ะที่พูดประชด" พอเห็นสามีปล่อยกอด ก็คิดว่าไม่สมควรที่จะพูดแบบนั้น

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"

"ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบนิสัยนี้ของฉันมาก" ทำไมนางจะไม่รู้ตัวแต่มันก็อดไม่ได้ทุกที

"ถ้าเทียบกับสิ่งที่ผมทำกับคุณ มันเล็กน้อยมากเลยนะ" ถึงแม้สำราญจะไม่ชอบนิสัยพูดประชดของภรรยา แต่คำที่นางประชดมาก็เพราะเขาทำไม่ดี ไม่ประชดน่ะสิแปลก

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนค่ะ คุณไม่ได้ป่วยจริงใช่ไหม"

"จริงสิ"