สยบรัก นิยาย บท 101

สยบรัก Ep 100 ตอนจบ

สามเดือนผ่านไป

ตอนนี้ท้องของมิลานก็เริ่มโตขึ้นจนโผล่พ้นออกมาให้เห็นมากแล้ว

"ทำไมกลับบ้านเร็วล่ะคะ" หลายวันมานี้สามีกลับบ้านก่อนเวลาตลอด

"ว่าจะไม่ไปทำงานด้วยซ้ำ"

"ทำไมล่ะ"

"ก็เป็นห่วงคุณไง ดูสิจะเดินจะนั่งก็ดูลำบากไปหมด" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับประคองภรรยาค่อยๆ นั่งลงที่โซฟา

"ฉันอยู่ที่บ้านกับคุณแม่ไม่เห็นมีอะไรต้องน่าเป็นห่วงเลยค่ะ"

ถึงแม้ว่าแม่ของเขาจะดูแลเธอเป็นอย่างดี แต่ผู้เป็นสามีก็อดห่วงไม่ได้ เพราะอยากจะดูแลเธอเอง มือหนาลูบไล้หน้าท้องของภรรยาซึ่งตอนนี้เด็กดื้อที่อยู่ในนั้นกำลังดิ้นแรงมาก

"เหลืออีกตั้งสี่เดือนกว่า ลูกถึงจะคลอด ถ้าไม่ไปทำงานใครจะดูงานให้ล่ะคะ"

"ก็ให้ท่านรองประธานดูไปสิ"

"คุณเสกสรรนะเหรอ"

"ไอ้เสกมันทำงานเก่งไม่เป็นแบบที่คุณคิดหรอกนะ" ใครจะคิดว่าเสกสรรจะเก่งในการทำงานขนาดนี้ เพราะเคยเห็นแต่สำมะเลเทเมาไปวันวาน

พอรู้ว่าโปรเจคงานที่ก่อปัญหาในครั้งนั้นเป็นผลงานของเสกสรร เหนือตะวัน และพ่อของมิลานก็มองเสกสรรใหม่ จนตอนนี้ให้ตำแหน่งเขาเป็นถึงท่านรองประธาน เพื่อที่จะมาดูงานช่วยกันอีกแรง

แต่เสกสรรจะยอมรับตำแหน่งนั้น ถ้าให้ภรรยาของเขาเป็นเลขาส่วนตัว เพราะทีแรกจั๊กจั่นขอไปทำงานที่แผนกเดิม จนจั๊กจั่นยอมที่จะเป็นเลขาให้ เสกสรรก็เลยรับตำแหน่งนั้น

"ท่านรองคะเอกสารโครงการใหม่ค่ะ" สาวสวยคนหนึ่งถือวิสาสะเอาเอกสารเดินเข้ามาในห้องของท่านรองประธาน ในเวลาที่ใกล้จะเลิกงาน

"คุณไม่เห็นเลขาผมที่อยู่หน้าห้องเหรอครับ" สายตาคมละจากงานที่อยู่ตรงหน้าแล้วมองดูผู้หญิงคนนั้นแบบไม่พอใจ

"เออ..คือว่าคุณเลขายังไม่ว่างค่ะ"

"ไม่ว่างคุณก็ต้องรอ"

แกร็ก~ ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ประตูห้องได้ถูกเปิดเข้ามาแบบไม่ได้ส่งสัญญาณบอกก่อน

"เอกสารที่คุณอยากจะได้" คนที่เดินเข้ามาก็คือจั๊กจั่นเลขาหน้าห้อง ที่เธอไม่ว่างเพราะมัวหาเอกสารให้กับเสกสรรอยู่ และเธอก็เปิดประตูเข้ามาโดยไม่รู้ว่าด้านในมีใครอยู่ก่อนหน้านั้น "ขอโทษค่ะฉันเข้ามารบกวนหรือเปล่า"

"ไม่รบกวนหรอกครับ ไหนล่ะเอกสารที่ผมขอไป"

จั๊กจั่นเอาเอกสารเดินมาให้ แต่สายตาเธอแอบชำเลืองมองดูผู้หญิงคนนั้น

"คุณออกไปก่อนครับ" เห็นสายตาของภรรยาเขาก็รู้แล้ว

"แล้วเอกสารนี้ล่ะคะ"

"ไหนๆ ก็เอาเข้ามาแล้ว วางไว้เลยครับ แล้วทีหน้าทีหลัง ช่วยทำตามกฎระเบียบด้วยนะ"

"ค่ะ" พอวางเอกสารเสร็จ เธอคนนั้นก็รีบเดินออกไปแบบเสียหน้า

จั๊กจั่นไม่พูดอะไร เธอก็กำลังจะออกไปเช่นกัน แต่ถูกคนที่นั่งอยู่เก้าอี้คว้าตัวลงมากอดไว้ก่อน

"จะรีบไปไหน"

"ปล่อยค่ะ นี่ที่ทำงานนะ"

"วันนี้ยังไม่ได้ชื่นใจเลย" ว่าแล้วจมูกคมสันก็แนบจูบเข้าที่แก้มของภรรยารัก

จั๊กจั่นก็ไม่ปฏิเสธ เขาทำให้เธอเห็นแล้วจริงๆ ว่าตอนนี้เขาพอแล้ว ไม่สนใจแม้ผู้หญิงที่มาให้ท่า เพราะไม่ใช่แค่เธอคนเมื่อกี้ที่ทอดสะพานให้ ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนในบริษัทนี้ที่เปิดทางให้เสกสรร แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจใครอีกเลย

"หือ?" ในเวลาเดียวกันนั้นจั๊กจั่นก็หันกลับมาหอมแก้มสามี จนใบหน้าหล่อคมมีรอยยิ้มขึ้นมาแบบพอใจ

"ชื่นใจพอหรือยังคะ..เดี๋ยวก็เลิกงานแล้ว"

"เลิกงานแล้วทำไม"

"เลิกงานแล้วก็กลับไปชื่นใจต่อที่บ้านไง"

"จริงนะ..ถ้างั้นเลิกงานเลยดีกว่า"

"พี่จะบ้าเหรอ ทำงานต่อไปเลยนะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นจากตักของผู้เป็นสามี แล้วเดินออกจากห้องมาด้วยใบหน้าที่หุบยิ้มไม่ได้

หลายเดือนผ่านไป

"ขอผ้าอ้อมหลานหน่อยค่ะ"

"ผ้าอ้อม?..ได้ๆ" สำราญรีบเดินไปหยิบสิ่งที่ภรรยาขอแล้วเดินกลับมาให้

"นี่มันแพมเพิสไม่ใช่ผ้าอ้อมค่ะ"

"ทำไมไม่ใส่แพมเพิสเลยล่ะ"

"ใส่แพมเพิสบ่อยๆ นานๆ ไม่ดีหรอกค่ะ ผิวของหลานยังบอบบางมาก"

"ได้ๆๆ" ว่าแล้วท่านสำราญก็เดินกลับไปเปลี่ยนเป็นผ้าอ้อมมาส่งให้แทน