สยบรัก นิยาย บท 55

"มึงดูจะลงทุนมากเลยนะ" คนที่พูดก็คือเสกสรรซึ่งมายืนเท้าสะเอวมอง และรู้ดีว่าเพื่อนใช้เงินของตัวเอง ทั้งหมดโดยไม่ได้พึ่งเงินงบประมาณ ถ้าจะขอน้ำประปาคงรออีกเป็นปี กว่าจะได้ แต่ถ้าใช้เงินตัวเอง แค่วันถึงสองวันก็คงจะได้ใช้แล้ว

"เรื่องของกู..มึงอย่าพูดมากแล้วกัน"

"พ่อพระ..พ่อมหาจำเริญ อยากจะปิดทองหลังพระว่างั้น"

"กูว่ามึงอย่ามายุ่งเรื่องของกูเลยดีกว่าไปยุ่งเรื่องของมึงโน่น..มาโน่นแล้ว"

เสกสรรค์หันกลับไปมองก็เห็นว่าจั๊กจั่นกำลังเดินมา

"กูอยากตาย ตาม เช้า กลางวัน เย็น"

"ติดใจมึงล่ะสิ"

"กูแค่จะทำเล่นๆ"

พอเห็นจั๊กจั่นเดินมาถึงทั้งสองก็เลยหยุดพูดกัน

"พี่มาทำอะไรตรงนี้ฉันไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ"

"ไม่เห็นหรือไงว่ามาทำอะไร ถามอยู่ได้รำคาญ" ว่าแล้วเสกสรรก็เดินกลับบ้าน

เย็นวันเดียวกัน..

"เขาทำอะไรกัน" ตอนนี้ท่อส่งน้ำประปาได้มาใกล้บ้านของลุงและป้าเข้าไปทุกทีแล้ว และคนที่ถามก็คือ ภูธร เพราะเพิ่งจะขึ้นมาจากสวนผัก พร้อมกับลุงพงษ์

"ไม่รู้เหมือนกัน" ทั้งสองก็เลยแวะเข้าไปถามก่อน

"น้ำประปา!?" ต่างก็พูดขึ้นพร้อมกันเมื่อรู้ว่ามันคืออะไร

"แล้วจะต่อไปไหนเหรอ" ลุงพงษ์ก็เลยถามบ้างเพราะไม่รู้ว่ามีงบของรัฐบาลมาทางนี้

"ทำไปบ้าน 2-3 หลังนั่นแหละ"

"เออดีว่ะจะได้ไม่ต้องตักน้ำให้เหนื่อย" ทั้งสองพูดคุยกันในระหว่างเดินกลับมาที่บ้าน

"มีอะไรพ่อ"

"เขาต่อน้ำประปามาให้เราใช้"

"ต่อมาที่นี่น่ะนะ?"

"ใช่"

"ไม่เห็นผู้ใหญ่บ้านประกาศอะไรเลย" เพราะถ้ามีงบประมาณออกมาผู้ใหญ่บ้านหรือกำนันต้องประกาศเสียงตามสายเพื่อแจ้งชาวบ้านให้รู้ ป้าวรรณีก็เลยสงสัย

"คงเป็นงานเร่งด่วนมั้ง"

"แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ"

พอภูธรกลับมาถึงบ้านก็เล่าเรื่องน้ำประปาให้ลูกสาวและภรรยาฟัง

"น้ำประปาเหรอคะ" มิลานรีบเดินออกมาส่องมองดู เพราะวันนี้เธอไม่ได้ไปไหนรู้สึกเวียนหัวก็เลยนอนทั้งวัน

ไม่ใช่ฝีมือเขาใช่ไหม? คงไม่ใช่หรอกเขาจะทำเพื่อเราขนาดนี้เลยเหรอ?? ..คิดแล้วก็นึกขำความคิดของตัวเอง คิดไปได้ยังไงว่าเขาต่อน้ำประปามาเพื่อให้เธอได้ใช้ เพราะมันไม่ใช่งบประมาณน้อยๆ หลักแสนคงไม่อยู่แน่

คนงานที่กำลังขุดเจาะต่างก็ไม่หยุดพักถึงแม้ว่าจะมืดมากแล้ว แต่ก็มีสปอร์ตไลท์ส่องสว่างจากรถให้เห็น

"ผมฝากป้าเอาแกงปลาไปให้บ้านนั้นหน่อยครับ" เขาทำกับข้าวเสร็จแต่ไม่กล้ายกไป เพราะตอนนี้พ่อของเธอกลับมาแล้ว

"ทำไมไม่เอาไปเอง"

"ป้าเห็นสายตาพ่อเธอไหมล่ะ"

พอเห็นท่าทางหลานชายเป็นแบบนั้นก็เลยเอาอาหารที่หลานชายปรุงขึ้นมาเดินไปส่งให้

"ไม่น่าต้องลำบากเลยคะป้า"

"ไม่ลำบากหรอก ทำไว้เยอะ"

"ป้าจะทานด้วยกันไหมคะ"

"ไม่หรอกป้าจะรีบกลับไปเตรียมอาหารให้ลุง"

"เดี๋ยวมิลานจะเอาหม้อกลับไปส่งนะคะ"

ได้ยินแบบนั้นป้าวรรณีก็เดินกลับมาซึ่งมีหลานชายมองตาม

"มองตาละห้อยเลยนะเอ็ง"

"เธอว่ายังไงบ้างครับป้า"

"ไม่ว่าอะไร"

"อ้าว"

"พี่เหนือ"

ในขณะที่เหนือตะวันกำลังยืนคุยกับป้า ก็ได้ยินเสียงเรียกอยู่ด้านหลัง

"มีอะไรแตน"

"ต้องมีอะไรถึงมาได้เหรอ"

"ก็เห็นมันมืดแล้วอันตราย"