สยบรัก นิยาย บท 60

หญิงสาวไม่รอช้าเดินมุ่งหน้าเข้ามาในหมู่บ้าน ..ในระหว่างที่เดินมาก็คิดถึงทุกครั้งเวลาที่เขาตั้งวงดื่มเหล้า ก็จะมีผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่เคียงข้าง

"ทำไมวันนี้มึง ดูแปลกๆ วะ" เสกสรรถามเพื่อน ที่เอาแต่ดื่มเอาดื่มเอาจนเหล้าไม่พอกิน

"กูแปลกตรงไหน? ตรงไหนที่กูแปลก!!"

"อ้าวไอ้นี่..พูดแค่นี้ก็ต้องใส่อารมณ์ด้วย"

"สั่งแม่ค้าไปนานแล้ว ทำไมถึงยังไม่มาอีก" พอเหล้าหมดพวกเขาก็จะตะโกนไปร้านค้าที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อสั่งให้แม่ค้านำมาส่งให้

"ไอ้พวกนี้เมาแล้วชอบเสียงดัง" มันคือเสียงป้าร้านค้าที่กำลังเตรียมกับแกล้ม และชุดโซดาพร้อมเหล้าน้ำแข็งกำลังจะเดินมา เพราะติดลูกค้าคนอื่นอยู่

"ป้าจะไปไหนคะ"

"ก็เอาไปให้ไอ้เสกกับไอ้เหนือนั่นแหละ"

"เดี๋ยวฉันเอาไปให้"

"ไม่เป็นไรหรอกลำบากเอ็งเปล่าๆ"

"เอามาเถอะป้า เดี๋ยวฉันเอาไปให้" ว่าแล้วตั๊กแตนก็แย่งของในมือป้ามา เพราะสายตามองไปที่เสาไฟส่องสว่างเห็นใครบางคนกำลังเดินมาพอดี

"ทำไมไม่ชวนกันบ้างล่ะคะ" เดินเข้ามาถึงตั๊กแตนก็รีบเข้าไปนั่งข้างเหนือตะวัน ซึ่งตอนนี้แอลกอฮอล์ได้เข้าสู่ร่างกายไปเยอะแล้ว

"ไอ้เหนือเมียมึงมา"

"เมียที่ไหน..เหอะมึงจะเอาคืนกูล่ะสิ!" ว่าแล้วเหนือตะวันก็จับเหล้าแก้วที่ตั๊กแตนเพิ่งจะชงให้ขึ้นมาใส่ปาก แล้วแถมตั๊กแตนยังนั่งเอาแก้มแนบกับไหล่ มือคล้องแขนของเขาไว้

"กูไม่ได้จะเอามึงคืนเลยนะเว้ย มึงหันไปดูสิเมียมึงอยู่ข้างหลังนี่เอง"

เขาหันกลับไปในขณะที่แก้วเหล้ายังอยู่ในปาก

พ๊วด!

"ว๊ายยย" แต่ฝั่งที่เขาหันมีตั๊กแตนนั่งเบียดอยู่ก็เลยโดนเข้าไปเต็มๆ

"มิลาน" เขารีบลุกออกจากตั๊กแตน แล้วเดินตรงเข้าไปหาเธอ

"สนุกไหม"

"มะ..ไม่เลยจ้า"

"แต่ดูท่าทางคงจะสนุกนะ กินเหล้าเคล้าผู้หญิงแบบนี้" สายตางามมองไปที่วงเหล้า แต่ที่จริงไม่ได้มองวงหรอก มองผู้หญิงที่กำลังเช็ดเหล้าออกจากเนื้อตัวของตัวเองมากกว่า

"ตั๊กแตนก็เพิ่งมา ไม่นานนี้เอง"

"ถ้าฉันไม่มาเห็นคงจะนานกว่านี้ใช่ไหมล่ะ" ทำไมเธอจะไม่เห็นตอนที่ตั๊กแตนรีบถือเหล้าเข้ามาในวงของเขา และมิลานก็รู้ดีว่าตั๊กแตนคงเห็นเธอแล้วถึงทำท่าทางแบบนี้เพื่อยั่วอารมณ์

"จะรีบเก็บไปไหน" ตั๊กแตนถามเสกสรรเพราะเห็นกำลังเก็บของบนโต๊ะ

"ไม่เห็นหรือไงว่าวงแตกแล้ว"

"พี่เหนือคะไม่กินต่อแล้วเหรอ" นี่แหละมันคือสิ่งที่ตั๊กแตนอยากจะเห็น ..ตั๊กแตนเริ่มสุมไฟเข้าไปอีก เพราะร้อยทั้งร้อยผู้หญิงถ้าเห็นแบบนี้คงรับไม่ได้อยู่แล้ว

"แตนทำอะไร" เสกสรรสะกิดตั๊กแตนไว้ เพราะเห็นว่าผัวเมียเขากำลังมีปากเสียงกัน

"ยังไงคะจะกลับไปกินต่อไหม" เธอหันมาพูดกับเขาที่ดูจะแคร์เธอมากกว่า

"อย่าใจแคบมากนักเลยผู้ชายเขากำลังสนุกสังสรรค์เฮฮากัน มีเมียมาตามแบบนี้ก็หมดสนุกน่ะสิ" ตั๊กแตนจงใจพูดให้มิลานอารมณ์ขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่าง..เพราะ

"ขอบใจนะที่ยังจำได้ว่าฉันเป็นเมียของเขา แต่เธอล่ะเป็นอะไรกับเขา"

"เมื่อกี้ลูกว่าอะไรนะ?" ทั้งสองรีบหันไปมอง เพราะเสียงนั้นเธอจำได้แม่นว่าเป็นเสียงของใคร

"มีอะไรกันบอกแม่มาซิ" สามีไม่ตอบนางก็เลยเดินไปหาลูกสาวที่ยืนเช็ดน้ำตาอยู่

"ลูกทำผิดกับพ่อและแม่ ลูกขอโทษ"

"ผมผิดเอง" ชายหนุ่มก้าวเดินออกมา ทั้งๆ ที่ร่างกายยังเมามาย แต่ก็พอจะควบคุมสติตัวเองได้

"นายมาทำไมกลับไป!" มิลานหันไปตะคอกไม่อยากให้เขามาพูดอะไรในเวลานี้

"มันคงถึงเวลาแล้ว" เขาพูดกับเธอแต่สายตายังมองไปที่พ่อของเธอ "ผมอยากจะ..ขอ..ลูกสาวของคุณพ่อ"

"ไม่" ภูธรยังไม่ทันได้ฟังอะไรต่อก็รีบพูดตัดบท

"ผมขอร้อง" ชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงนั้น เขาก็ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่เหมือนกัน ถ้าเป็นแต่ก่อน เจอสถานการณ์แบบนี้ เขาคงไม่สนและไม่แคร์ แต่นี่เขาเลือกที่จะขอร้องอ้อนวอน เพื่อให้ได้อยู่กับเธอ

"มันขอกันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ? ลูกสาวของฉันกว่าจะประคบประหงมเลี้ยงโตมาได้ถึงเพียงนี้ นายพูดขอออกมาคำเดียวเนี่ยนะ!?"

"ผมจะยอมทำตามพิธีทุกอย่างและยอมทำตามที่คุณพ่อต้องการ"

"ทำตามพิธีทุกอย่าง? แค่เริ่มต้นนายก็ผิดแล้ว"

"ค่าสินสอดทองหมั้นคุณพ่อต้องการเท่าไรผมจัดการให้ครับ"

"หึ!" ภูธรยกยิ้มขึ้น "แน่ใจนะว่าจะทำได้"

"แค่คุณพ่อเอ่ยปากมา ผมพร้อมที่จะทำ"

"ได้.. ถ้านายคิดว่าจะทำได้"

ภรรยาและลูกสาวได้แต่ยืนฟัง อยู่แบบเงียบๆ พูดมาถึงตรงนี้ดุจดาวก็เริ่มจะประติดประต่อเรื่องราวได้แล้ว ไม่ใช่ว่านางจะไม่รู้ ว่าหลานชายของป้าวรรณีสนใจลูกสาวของนางมากเพียงใด แต่ไม่คิดว่าเขาจะใจกล้า..กล้าพูดเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่เห็นอยู่ว่าพ่อของฝ่ายหญิงไม่เห็นดีเห็นงามกับเรื่องนี้

"นายอาจจะยังไม่รู้ว่าแต่ก่อนฉันเป็นใคร และผู้หญิงที่นายบอกว่าขอ เธอเป็นใคร ถ้านายต้องการ..ก็ได้..แต่นายต้องเอาทุกอย่าง กลับคืนมาให้ผู้หญิงที่นายขอได้ไหมล่ะ"