สยบรัก นิยาย บท 62

"อะไรนะ?" มกราถึงกับถามซ้ำ เพราะไม่คิดว่าพ่อของเพื่อนจะยังมีน้ำยาอยู่

"ก็อย่างที่มึงได้ยินนั่นแหละ"

"แล้วมึงจะเอายังไง"

"จะเอายังไงล่ะ?" เหนือตะวันคิดว่าตัวเองคงทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของพ่อเขาจริง คงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกของเขา เพราะดูจากท้องของผู้หญิงคนนั้นแล้วเท่ากับท้องของ... คิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าสวยหวานก็ลอยเข้ามา เป็นไปได้อยากจะให้เธอมาด้วย แต่เขาต้องทำสิ่งที่พ่อเธอต้องการให้สำเร็จก่อน

"แล้วมึงเอาน้องกูไปไว้ที่ไหนวะ"

"น้องมึงกำลังสนุกกับงานอยู่เลย" มกราให้มะลิซ้อนไปเป็นนักสืบแทน ในระหว่างที่รอพี่ชายมารับ

"คืนนี้กูคงจะกลับไปนอนบ้าน มึงช่วยหาแม่ให้กูหน่อยนะว่าแม่กูไปอยู่ไหน"

"ให้กูหาตั้งแต่เมียยันแม่เลยเหรอวะ"

"กูก็พึ่งได้แต่มึงนี่แหละ..เพื่อนรัก"

"ทีแบบนี้รักกูขึ้นมาเลยนะมึง"

ในเวลาต่อมา..

ถ้าเป็นบ้านปลายนา ตะวันคงจะลับขอบฟ้าไปแล้ว ที่จริงอยู่ที่นี่ก็ลับขอบฟ้าไปแล้วเช่นกัน แต่มองไม่เหมือนที่นั่น

ทั้งๆ ที่นี่เป็นบ้านเกิด แต่ทำไมเขาคิดถึงที่นั่นมาก หรือเพราะมีเธออยู่

และอีกความรู้สึกก็เป็นห่วงแม่ไม่แพ้กัน ข้อความอะไรก็ไม่มี ..แต่เขาไม่คิดว่าแม่จะเกิดเรื่องร้ายอะไรเลย ท่านอาจจะไปเที่ยว เพราะคิดว่าเขาคงไม่กลับมาเร็วแบบนี้

ในเวลาเดียวกันนั้น.. อีกที่หนึ่งที่ที่ชายหนุ่มกำลังคิดถึง เธอนั่งมองตะวันที่ลับขอบฟ้าแต่ก็ยังมีแสงสว่าง มันชวนให้เงียบเหงาในหัวใจเมื่อไม่มีเขาอยู่ใกล้ ไม่รู้ว่าเขากลับไปเพื่อทำอะไรกันแน่

พ่อคงไม่ทิ้งเราสองคนไว้ที่นี่ใช่ไหมลูก ..หญิงสาวได้แต่พูดกับลูกที่อยู่ในท้องเบาๆ เพราะกลัวว่าพ่อกับแม่จะได้ยิน

อยากจะติดต่อไปแต่ก็ไม่มีหนทางไหนที่จะติดต่อหาเขาได้เลย เพราะเบอร์โทรของเขาก็ไม่มี

"นี่เธอ" ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นอยู่ที่หน้าบ้าน

"จั๊กจั่น?"

"เธอติดต่อพี่เหนือได้ไหม" จั๊กจั่นพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

"ทำไมเหรอ"

"ฉันอยากจะคุยกับพี่เสก"

"แล้วพี่เสกของเธอไม่มีเบอร์โทรหรือไง"

"เขาไม่รับสายของฉันเลย" ว่าแล้วจั๊กจั่นก็เช็ดน้ำตา จนทำให้คนมองอยู่แทบจะน้ำตาไหลไปด้วย

"ใจเย็นๆ เดี๋ยวเขาก็กลับมา"

"เธอกำลังปลอบใจฉันอยู่เหรอ"

"เธอคิดว่าฉันด่าเธอหรือไง"

"แต่ฉันเคยทำไม่ดีกับเธอนะ"

ที่จริงผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีพิษภัยอะไร เหมือนตั๊กแตกลูกพี่ลูกน้องของเธอ ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่แบบนั้นจนค่ำมืด มิลานก็เลยให้จั๊กจั่นยืมไฟฉายเพื่อใช้ในการเดินกลับบ้าน

เช้าวันต่อมา.. ที่บริษัท

"เรียกประชุมทุกฝ่าย"

"อะไรนะคะ" เลขาหน้าห้องยังเป็นคนเดิม พอเห็นเขามาก็จำได้ในทันที

"คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดหรือไง" เหนือตะวันถามออกไปด้วยใบหน้าขรึม

"แต่ยังไม่มีคำสั่งจากท่าน"

"ได้..ถ้างั้นผมเชิญให้คุณออก" ทำไมแค่เลขาเขาจะเอาออกไม่ได้ ขนาดพ่อของเขาเอง เขายังเอาออกไปได้เลย

วันนี้เขามัวยุ่งกับการทำงานทั้งวัน แต่ใบหน้าของเธอก็เทียววนเวียนเข้ามารบกวนเวลาทำงานอยู่ไม่ขาดสาย

ตัดไปอีกที่หนึ่งที่ที่ไฟฟ้าเข้าไม่ถึง..

"พี่เสกไม่ติดต่อกลับมาเลย" จั๊กจั่นยังคงมานั่งปลดทุกข์กับมิลานอยู่เช่นเคย

ทั้งสองเริ่มพูดคุยกันถูกคอ

"เราไปกรุงเทพฯกันไหม"

"อะไรนะ" พอมิลานได้ยินสิ่งที่จั๊กจั่นพูด ถึงกับมองไปที่บันได เพราะกลัวว่าพ่อจะลงมาได้ยิน

"เธอรู้ไหมว่าพี่เหนือพาพี่เสกไปที่ไหน"

ทำไมมิลานจะไม่รู้ บ้านของเขาเธอก็รู้ คอนโดเพื่อนรักของเขาเธอก็รู้ "..แต่ว่า"

"ไม่มีแต่แล้ว..เราไปกันเถอะนะ" แต่ก่อนจั๊กจั่นคิดว่ารักเหนือตะวัน แต่พอได้ลองมาเปิดใจให้กับเสกสรรแล้ว..ถึงรู้ว่ารักเสกสรรมาก

"อย่าพูดเสียงดังสิเดี๋ยวพ่อกับแม่ได้ยิน" ทั้งสองนั่งเล่นอยู่ใต้ถุนบ้าน ซึ่งมีไฟตะเกียงจุดอยู่ ส่วนพ่อกับแม่นอนอยู่ชั้นบน แต่ตอนนี้คงจะหลับไปแล้วเพราะท่านเหนื่อยจากการทำงาน

"ถ้าเธอไม่พาฉันไป ฉันจะไปคนเดียว" จั๊กจั่นลุกขึ้นด้วยใบหน้าที่แน่วแน่

"แล้วเธอรู้เหรอว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน"

"ไม่รู้หรอก..ไปลงรถที่หัวลำโพง แล้วเหมารถแถวนั้นตามหา"

มิลานนึกขำความคิดของจั๊กจั่น

"พรุ่งนี้ฉันจะลองขอพ่อดูแล้วกัน แต่พ่อคงไม่ให้ไปหรอก" เพราะเธอรู้คำตอบอยู่แล้วว่าพ่อคงไม่ให้ไปแน่

"ถ้าไม่ให้ไปก็ไม่ต้องขอสิ"

"ไม่ต้องขอ??"