สยบรัก นิยาย บท 98

ในเวลาเดียวกันนั้นที่บ้านปลายนา..หลังจากร่วมรับประทานอาหารเย็นกันเสร็จแล้ว ลุงพงษ์กับป้าวรรณี และคู่ที่มาฮันนีมูนก็ได้กลับบ้าน ซึ่งปล่อยให้ท่านรัฐมนตรีกับอดีตภรรยาได้อยู่ด้วยกันแค่สองคน ในบ้านหลังที่พ่อและแม่ของมิลานเคยอาศัยอยู่

เรามารู้จักกับท่านรัฐมนตรีและภรรยาเก่ากันบ้าง สำราญ ชายวัย 57 ปี แต่รูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้เป็นไปตามอายุเท่าไร เพราะดูแลร่างกายดี ส่วนประไพ ซึ่งอายุน้อยกว่าสามีเก่าถึง 10 ปี ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยในปีนั้นนางก็ได้คว้าดาวมหาวิทยาลัยมาครอง ความสวยของนางก็ยังคงมีอยู่ แต่ด้วยความไม่พอของสามี จึงยังต้องการเด็กสาวเข้ามาเติมเต็ม

"คุณนอนได้ไหมล่ะคะ"

"นอนได้สิ" สำราญพูดพร้อมกับค่อยๆ หย่อนกายมุดเข้าไปในมุ้งแบบลำบากเพราะไม่เคยนอนแบบนี้มาก่อน "หึ..มันก็สรรหาที่มาอยู่นะ"

"แต่ผัวเมียคู่นั้นก็ดูรักลูกเราดีนะคะ"

"อืมม..ชีวิตแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ"

"คุณนอนไปก่อนเลยนะคะ ฉันจะลงไปเล่นข้างล่าง" ว่าแล้วนางก็แยกตัวลงมาก่อน ..อายุปูนนี้แล้วทำไมหัวใจยังเต้นแรงอยู่อีกควรพอได้แล้วมั้งประไพ เข้าใกล้สามีเก่าแล้วรู้สึกหวั่นไหวจนต้องได้ตำหนิตัวเอง

พอลงมาถึงข้างล่างนางก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ซึ่งตอนนี้ดาวระยิบระยับแข่งกันส่องแสงอวดอ้างความสวยของตัวเอง และนางก็ได้มองมันจนเพลิน จนลืมสังเกตดูว่าตอนนี้ข้างหลังมีคนยืนอยู่

"กลางวันว่าสวยแล้วกลางคืนสวยกว่าอีกนะ"

"คุณลงมาทำไม" ประไพละสายตาจากท้องฟ้าหันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังครู่หนึ่ง แล้วก็หันกลับมองท้องฟ้าอีกครั้ง

"จะแอบลงมาดูดาวคนเดียวหรือไง"

"คุณชอบดูอะไรแบบนี้ด้วยเหรอคะ" ที่จริงนางอยากจะถามว่านอกจากเด็กสาวๆ แล้ว คุณชอบดูธรรมชาติด้วยเหรอ

"ชอบสิ เราหาที่สักแปลงแถวนี้ ไว้มาอยู่ตอนที่ผมปลดเกษียณดีไหม"

"คะ?!" ทีแรกคิดว่าจะไม่สนใจ แต่ด้วยคำพูดนี้ ดึงนางกลับมาให้สนใจจนได้

"อีกหน่อยหลานคลอด เราก็มาเลี้ยงหลานกันอยู่ที่นี่ไง"

"คุณอย่าพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้เลยค่ะ"

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ"

"คุณอย่าลืมนะคะว่าเราหย่ากันแล้ว และคุณก็มีเมียใหม่แล้วด้วย"

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่มี"

"คุณเก็บคำโกหกไปไว้พูดกับเด็กสาวเถอะค่ะ ฉันแก่แล้วรับไม่ไหวหรอก"

"ใครบอกว่าคุณแก่"

"ก็คุณไงคะ"

"ฟังผมนะประไพ" มือหนาคว้าแขนนางไว้ก่อนที่จะเดินกลับขึ้นบ้าน "ตอนนี้ผมไม่มีใครหรอก"

"จะไม่มีได้ยังไง ได้ข่าวว่าผู้หญิงคนนั้นท้องไม่ใช่เหรอคะ" นางพยายามที่จะไม่ติดตามเรื่องของสามีเก่าแล้ว แต่มันอดไม่ได้จริงๆ "ขอโทษค่ะ" พอนึกขึ้นได้ว่าไม่สมควรไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของครอบครัวท่านอีกแล้ว ก็รีบกล่าวคำขอโทษแล้วเดินกลับขึ้นบ้านไป ...แต่ถ้านางสังเกตสักนิด จะเห็นรอยยิ้มของคนที่มองตาม เพราะรู้สึกดีใจที่นางยังคงให้ความสนใจอยู่เหมือนเดิม

เช้าวันต่อมา

"หนูทำเสียงดังไปหรือเปล่าคะ" มิลานซึ่งกำลังเตรียมกับข้าวอยู่ข้างล่าง เห็นแม่กับพ่อสามีเดินลงมาก็เลยถามดู

"ไม่หรอกจ้า" คนที่ตอบก็คือแม่ของสามี "แล้วหนูกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ"

"เตรียมกับข้าวค่ะ"

"หนูทำของพวกนี้เป็นด้วยเหรอ"

"ตอนที่มาอยู่กับคุณเหนือ ก็พอได้ทำอยู่บ้างค่ะ"

"ได้ข่าวว่าพ่อกับแม่เราเคยมาอยู่บ้านหลังนี้เหรอ" สำราญถามบ้าง

"ใช่ค่ะเคยไปทำสวนผักช่วยคุณป้ากับคุณลุงด้วย"

"น่าอิจฉานะ" สำราญยังพูดต่อ และตอนนี้เขาได้เปลี่ยนความคิดที่เคยมีกับเด็กสาวคนนี้ไปแบบสิ้นเชิง