ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 102

ดวงตาของชายหนุ่มชะงักทันที

หย่า...

หย่า...

นางเดินทางมาไกลเช่นนี้ ที่แท้ไม่ใช่เพื่อเขา แต่กังวลว่าหากเขาตายแล้วจะเขียนหนังสือหย่าไม่ได้

คำพูดที่นางเคยกล้าเพียงแค่เก็บงำเอาไว้ในใจ ตอนนี้กล้าพูดออกมาตรง ๆ แล้ว แต่เขาไม่ได้ดีใจมาก

เขาที่เคยคิดอยากจะหย่านางทุกขณะ ตอนนี้มีโอกาสแล้ว แต่เขากลับไม่ค่อยยินดีเท่าใดนัก

เฟิงเย่เสวียนเม้มริมฝีปากอย่างอ่อนแอ ค้ำพื้นหญ้าเอาไว้ นั่งตรงตัวขึ้นเล็กน้อย หลังจากที่กำจัดพิษแล้ว ก็ไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร มีเพียงแค่อาการอ่อนแอเล็กน้อยเท่านั้น

เขากระแอมสองที “ข้ารู้ว่าเจ้ายังโมโหอยู่...”

“ข้าไม่ได้โมโห ข้าใจกว้างมาก ข้ามีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มาก จนเรือสามารถกลับลำในท้องข้าได้[footnoteRef:1] ท่านอ๋องไม่ต้องคิดมาก แล้วก็ไม่ต้องระแวง ท่านอย่าได้ใช้ความคิดของท่านมาตัดสินข้าตามอำเภอใจ ขอบคุณ ใบหน้าข้าเขียนคำว่าดีใจอยู่เต็มไปหมด” [1: มีน้ำใจ ใจกว้าง]

เขาเพิ่งจะพูดเพียงประโยคเดียว และยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ ก็ถูกแย้งด้วยถ้อยคำมากมาย

จุกอยู่ในลำคอ

จ้องมองใบหน้าที่ ‘ดีใจ’ เป็นอย่างยิ่งจริง ๆ ของหญิงสาว ราวกับว่าขอเพียงแค่เขาพูดอีกเพียงหนึ่งประโยค นางจะยิ่ง‘ดีใจ’มากกว่าเดิม

เม้มริมฝีปากบาง เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ให้เวลาข้าสักหนึ่งเดือน เป็นอย่างไร?”

เมื่อฉู่เชียนหลีเห็นว่าเขาเห็นด้วย หัวใจก็ดีใจเล็กน้อย พร้อมไม่เข้าใจในเวลาเดียวกัน

“เพราะเหตุใด?”

จะเขียนช้าหรือเร็วก็ต้องเขียนอยู่ดีไม่ใช่หรือ?

“แค่ก ๆ...” ชายหนุ่มไอเบา ๆ อย่างอ่อนแอ “ข้าได้รับคำสั่งของฮ่องเต้ให้มาปราบโจร ไม่รู้ว่าจะได้กลับเมื่อใด หลังจากกลับไป รักษาตัว เจ้าค่อยเก็บสิ่งของ ต้องใช้เวลาอีกประมาณหนึ่งเดือนอยู่ดี”

“ถึงเวลา ข้าค่อยมอบหนังสือหย่าให้เจ้า”

หานเฟิงถลึงตา นายท่านรับปากเช่นนี้เลยหรือ?

นายท่าน ก่อนหน้านี้เห็นชัด ๆ ว่าท่านเป็นห่วงพระชายา ยังให้ท่านโหวน้อยกับรองแม่ทัพเจียงไปหาพระชายา เห็นชัด ๆ ว่าใส่ใจ จะหย่าได้อย่างไร?

ฉู่เชียนหลีจ้องมองเขาอย่างระแวง “คำพูดของวิญญูชนเมื่อออกจากปากแล้ว?”