ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 105

“เอาผักมานี่!”

ลูกกระจ๊อกคนหนึ่งตะคอก ฉู่เชียนหลีรีบเรียกสายตากลับคืนมา ยกตะกร้าผักเดินไปที่ข้างเตา ก้มหน้าก้มตาเป็นลูกมือเงียบ ๆ

ในเวลาเดียวกันก็ได้ยินพวกลูกกระจ๊อกคุยกัน

“ปล้นตัวมาได้อีกชุด ได้ข่าวมาว่าเป็นพ่อค้ารวย มีเงินค่อนข้างมาก ยังมีผู้หญิงสาวที่สวยมากอีกคนด้วย...”

“ขนาดอ๋องเฉินยังทำอะไรพวกเราไม่ได้ ยังมีใครหน้าไหนกล้าก้าวก่ายเรื่องของภูเขากว่างหนิงของพวกเราอีก?”

“ก็ใช่นะสิ!”

ฉู่เชียนหลีหูผึ่ง แอบฟังพวกเขาคุยกันเงียบๆ ได้ข้อมูลจากบทสนทนาของพวกเขาไม่น้อย

ฟังไปฟังมาก็เหลือบเห็นร่างที่ซูบผอมแวบหนึ่งอย่างบังเอิญ

เป็นหนุ่มน้อยคนหนึ่ง

เขาสวมเสื้อผ้าบาง ๆ ยืนหั่นผักอยู่ตรงมุมเงียบ ๆ บนร่างกายสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งตัวหนึ่ง ผิวที่เผยให้เห็นมีลักษณะบวมแดง เต็มไปด้วยบาดแผล มุมปากมีสีม่วงปื้นใหญ่

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้วเล็กน้อย อาศัยตอนที่ล้างผัก ขยับเข้าไปใกล้หนุ่มน้อยแบบเนียน ๆ

“ข้าช่วยเจ้า...”

“อย่าตีข้า!”

ทันทีที่เข้าใกล้ หนุ่มน้อยก็ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นราวกับลูกนกที่ตกใจ ป้องกันศีรษะของตนเองเอาไว้ ตกใจไม่น้อย

“ไม่ต้องกลัว”

เมื่อฉู่เชียนหลีเห็นมือที่ค่อนข้างนุ่มนวลของเขา ท่าทางค่อนข้างดูดี ทันทีที่ดูก็รู้ว่าเป็นลูกคนรวย น่าจะเป็นคนที่ถูกโจรภูเขาจับตัวขึ้นมาบนเขา จึงรีบปลอบโยนอีกฝ่าย

“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ใช่คนเลว ข้าไม่เหมือนกับคนพวกนั้น” นางกดเสียงเบาลง ค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้เขา

สายตาที่หวาดกลัวของหนุ่มน้อยมองไปที่บนตัวนาง เมื่อเห็นว่าฉู่เชียนหลีไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายเขาจริง ๆ เขาถึงได้ค่อย ๆ คลายความระแวงลง

ฉู่เชียนหลีเอ่ยอย่างกลัดกลุ้ม “อันที่จริงเจ้าไม่จำเป็นต้องกลัวข้า ข้าก็เป็นชาวบ้านที่ถูกจับตัวขึ้นเขามาเช่นกัน เพิ่งมาวันนี้”

นางเล่นบท ‘ตัวตนใหม่’ ของตัวเอง น้ำเสียงทุกข์ใจ