ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 111

ด้านหน้าเป็นโจรภูเขาที่ปิดล้อมจำนวนมาก ส่วนด้านหลังเป็นหน้าผาลึกที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง คนทั้งสองติดอยู่ตรงกลาง จะเดินหน้าหรือถอยหลังก็ยาก

เปลวไฟลามมาทางนี้แล้ว แม้ไม่ถูกฆ่าตาย ก็ต้องถูกไฟคลอกตายหรือสำลักควันตาย

“กลัวหรือไม่?” เฟิงเย่เสวียนถามฉู่เชียนหลีกะทันหัน

พลันฉู่เชียนหลีอยากร้องไห้ อยากด่าแม่

พระเอกในละครทีวีเจ๋งสุดๆ หนึ่งคนหนึ่งกระบี่ปราบรังโจรภูเขา สร้างผลงานครั้งใหญ่ เป็นที่ประทับใจของผู้คน

โกหก

โกหกทั้งเพ

มีเพียงตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ จึงจะสามารถสัมผัสถึงวิธีการที่โหดร้ายของโจรภูเขาเหล่านี้ ความอันตรายของการปราบปรามโจร รวมถึงอาการขาอ่อนในเวลานี้

“ข้า ข้า…ข้ายังมีเงินอีกมากมายที่ยังใช้ไม่หมด…”

ขาทั้งสองข้างสั่นระริก

“มีข้าอยู่ กลัวอะไร?” เสียงที่ทุ้มต่ำของเฟิงเย่เสวียนราวกับสามารถปลอบใจคนในระหว่างความว่างเปล่า

ทว่าแม้ฉู่เชียนหลีมีคนอยู่เป็นเพื่อน อุ่นใจขึ้นหลายส่วน แต่ขาก็ยังคงสั่นไม่หยุด

“หากเจ้าเดินตลาด กินข้าว และนอนเป็นเพื่อนข้า ข้ากลับยินดี แต่เจ้าตายเป็นเพื่อนข้า ข้าไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความสุขเช่นนี้จริงๆ”

“เหอะ” เฟิงเย่เสวียนโอบเอวของนาง ดึงนางที่ขาอ่อนแรงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

พี่หู่ยกฝ่ามือขึ้น “เด็กๆ ปล่อยลูกธนู!”

ยกคันธนูขึ้น หยิบลูกธนูออกมา

ฟิ้วๆๆ…

ลูกธนูที่ถูกยิงออกไปจากสามทิศทาง ก่อตัวเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ ปกคลุมลงมาอย่างท่วมท้น ‘ทับ’ ทั้งคู่อย่างแน่นหนา

เฟิงเย่เสวียนกำกระบี่อ่อน ยกกระบี่ฟาดฟันออกไป ปัดลูกธนูขนนกตกไปหลายดอก

พี่หู่เห็นแล้วยิ่งโมโห เขาคว้าธนูมาหนึ่งคัน ใช้ฝ่ามือที่ได้รับบาดเจ็บง้างออก

เล็งไปที่ฉู่เชียนหลี

พลันนิ้วทั้งห้าปล่อย

“ฉู่เชียนหลี!”

เฟิงเย่เสวียนอุทานด้วยความตกใจ หันตัวกอดฉู่เชียนหลี ใช้แผ่นหลังของตนเองมาบังไว้

พริบตานั้น ฉู่เชียนหลีรู้สึกเพียงแน่นหน้าอก การเคลื่อนไหว เสียงร้อง การแสดงออกที่เป็นห่วงของเขาถูกขยายในม่านตาอย่างไร้สิ้นสุด ยิ่งกระแทกใส่หัวใจของนางอย่างแรง

ลูกธนูยาวยิงเข้ามา

วินาทีต่อมา นางที่กอดเฟิงเย่เสวียนไว้ล้มหงายลงไปโดยไม่ผ่านการประมวลของสมอง